جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مطابق قاعدة امکان اشرف که نزد قاطبه فیلسوفان مسلمان پذیرفته شده، تقدم ممکن برتر بر ممکن فروتر در نظام ایجاد، ضروری است. با توجه به برخی قرائن تاریخ تحول اندیشة فلسفی در جهان اسلام، نخستین بار در حکمت اسلامی، شیخ اشراق به توضیح و اثبات این قاعده و توجه به ابعاد و لوازم آن پرداخته، هرچند رگه‌هایی از محتوای این قاعده در سخنان ارسطو نیز یافت میشود. پس از سهروردی، حکمای دیگری همچون میرداماد و صدر‌المتألهین در مکتب فلسفی اصفهان و علامه طباطبایی در دورة اخیر، برای اثبات این قاعده براهینی اقامه کرده‌ و نتایج زیادی را بر آن مترتب دانسته‌اند. در جستار حاضر ابتدا براهین حکما بر اثبات این قاعده گزارش میشود و سپس به سیر تاریخی آن میپردازیم. نکته قابل اعتنا در این تحلیل آنست که هر چند مضمون اصلی قاعده از بیانی صحیح برخوردار است و بروشنی با موازین فلسفی مطابقت دارد، اما نمیتوان آن را قاعده‌‌یی جدید در فلسفه بشمار آورد بلکه در حقیقت، بیانی مصداقی از اصل سنخیت میان علت و معلول است.

قاعدۀ الواحد یکی از قواعد و اصول اساسی و مهم در فلسفۀ اسلامی محسوب می‌شود و مفاد آن، این است که از علت واحد، تنها یک معلول واحد و یگانه صادر می‌شود. علی‌رغم اینکه حکیمان و فیلسوفان بسیاری این قاعده را پذیرفته‌اند، اما برخی از متکلمان آن را انکار کرده‌اند. تعیین مجرای این قاعده از جمله مسائل ضروری در پیرامون این قاعده قلمداد می‌شود. با توجه به عبارات و کلمات ملاصدرا می‌توان چنین گفت که وی موضعی دوگانه نسبت به این مهم اتخاذ کرده است. وی در برخی از عبارات خود، از اختصاص این قاعده به حق‌تعالی سخن گفته و در برخی دیگر، مجرای این قاعده را اعم از خداوند دانسته است؛ به گونه‌ای که حتی در مقام اثبات عقول، از این قاعده بهره برده است. وجود این قبیل عبارات در میان کلمات و سخنان ملاصدرا سبب بروز انتقاداتی از سوی حکیم سبزواری در این باره شده است. وی سه انتقاد نسبت به دیدگاه ملاصدرا مطرح کرده و در نهایت معتقد است که این قاعده اختصاصی به حق‌تعالی ندارد و شامل سایر واحدهای غیر حقیقی نیز می‌شود. نگارندگان با روش تحلیلی ـ تطبیقی، سعی در بررسی انتقادات حکیم سبزواری نموده و نشان داده‌اند که می‌توان میان عبارات دوگانۀ ملاصدرا جمع نمود.

از پيشينيان نقل شده است که دربرابر هريک از انواع موجود در عالم ماده، فرد مجرد عقلاني در عالم مجردات موجود است که مدبّر موجودات مادي است. انواع ماديه براي اتصال به رب النوع (عقل عرضي) خود پيوسته در حرکت هستند و غايت وجودي آنها رسيدن به موطن اصلي و پيوند به اصل خود است. بسياري از فيلسوفان، اتصال به عوالم غيبي را اوج تکامل ماديات مي‌دانند؛ اما قائلان به ارباب انواع، دربرابر هر نوع مادي، به يک فرد مجرد عقلاني قائل هستند؛ به‌گونه‌اي که اين فرد مجرد با آن افراد مادي، از نظر طبيعت و نوع يکسان‌اند. البته شماري از فيلسوفان، مخالف اين باورند و به عقول عرضيه باور ندارند و زنجيره عقول را طولي مي‌دانند. آنها اوج تکامل ماديات را اتصال به عقل عاشر (عقل دهم) مي‌دانند. قائلان به ارباب انواع، کثرات نوعي را مستقيماً مستند به عقول عرضي مي‌دانند و منکران عقول عرضيه، کثرات نوعي را مستند به جهات متکثره در عقل عاشر دانسته‌اند. در مقاله پيش‌رو، به بررسي ديدگاه حکيم سبزواري که از موافقان وجود عقول عرضيه است و علامه طباطبايي که از منکران آن است، پرداخته‌ايم.

يكى از مباحث پيچيدۀ كلامى و حديثى، موضوع رجعت است. رجعت از وقايعى است كه پس از ظهور حضرت حجتM و تشكيل حكومت شريفۀ وى اتفاق مى‏افتد و بنابر احاديث صحيح و ادعيۀ مأثور، مؤمنان خالص و كفار محض براي پاداش و عذاب دنيوى برانگيخته مى‏شوند. دربارۀ مدت و كيفيت اين واقعه و افراد محشور در آن اختلاف است. هدف از پژوهش پيش‌رو، نقد و بررسي مسئلۀ رجعت از ديدگاه متأخران و پاسخ به شبهاتي است که دراين‌باره وارد شده است. اين نوشتار، نخست درپي اثبات رجعت با ارائۀ دلايل عقلي است؛ سپس به بررسي عقلي ديدگاه‌هاي مربوط به مادي يا مثالي بودن بدن هنگام رجعت و دلايل آنها مي‌پردازد.