جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نوشتار حاضر، تلاش مي‌کند با طرح پرسش از زمان در تفکر حکيم شهير آلماني «هايدگر» افق جديدي را پيش روي مخاطب قرار دهد. چراکه «هايدگر» را مي‌توان پدر بيداري تفکر از خواب‌هاي عميق غفلت زدگي به شمار آورد. پرسش اصيل «هايدگر» از وجود و پرداختن به معنا و زواياي پنهان و بيداري اين غفلت در طول تاريخ فلسفه در کتاب وجود و زمان طليعه‌دار بيداري از خواب عميق انديشه معاصر به‌حساب مي‌آيد؛ و زمان هم در اينجا شائيتي همچون وجود از حيث عدم پرداختن دقيق متفکرين به معناي اصلي‌اش دارد.

هایدگر در کتاب « وجود و زمان» خود، که شاهکار فلسفی به شمار می‌رود، در پی آن‌ است تا معنای وجود را به طریق انضمامی در افق زمان کشف کند. پرسش از وجود، پرسش بنیادین همة ادوار فکری هایدگر بوده است. نگارنده در کتاب حاضر برآن است تا با طرح بنیادین پرسش تفکر، از یک سو راهی به فهم تفکر هایدگر بگشاید و از سوی دیگر با هم سخنی با این پرسش بنیادین خود را انس دهد تا در سایة آن به افقی از تفکر دست یابد، وی با طرح پرسش از وجود و تفکر دربارة آن و جایگاه آن در کتاب «وجود و زمان» سعی دارد شرحی مجمل از این کتاب عرضه کند.

این مجموعه، علاوه بر بررسی آراء ابن عربی در خصوص انسان، نوعی مطالعه‌ی تطبیقی آراء "ابن عربی" و "هایدگر" است که نویسنده تلاش کرده است تا میان این دو حکیم به زبانی مشترک در خصوص وجود و حقیقت انسان دست‌یابد. بر این اساس، کتاب در 3 بخش، با این موضوعات تدوین شده است: "انسان در حکمت ابن عربی"، "سیر تحول پرسش از انسان در اندیشه‌ی هایدگر"و "مطالعه‌ی تطبیقی در آوای "ابن عربی" و "هایدگر". به تصریح نویسنده: "هایدگر در تاریخ تفکر غرب با اعلام عدم انحصار معنای تفکر به فلسفه، زمینه‌ی گفت‌وگو با اندیشمندان دیگر سنت‌ها را گشود. عرفان ابن عربی نیز چون از ابتدا از افق کون جامع و حقیقت انسان می‌اندیشیده، هیچ مرتبه و درجه‌ای از تفکر را نفی و انکار نکرده است. هرچند به تفاوت مراتب به جد توجه دارد. بسنده نکردن به آن‌چه در یک سنت تفکر نامیده شده و کوشش برای فهم دیگر سنت‌ها، مقدمه‌ی لازم برای هر گفت‌وگو و شرط پدید آمدن افق‌های مشترک و سپس پیدایش زبان مشترک است... به تدریج زمینه‌های عینی اندیشیدن به انسان، فراتر از افق‌های محدود تک فرهنگ‌ها را فراهم می‌کند. معنای همه‌ی این تحولات نظری و عملی می‌تواند نزدیک شدن به زبانی مشترک برای گفت‌وگو در باب "حقیقت انسان" تلقی شود.

در کتاب حاضر، نويسنده تلاش کرده با مطالعه تطبيقي آرا ابن عربي و هايدگر در خصوص انسان، به زباني مشترک در خصوص وجود و حقيقت انسان دست‌يابد. بر اين اساس، کتاب در 3 بخش تدوين شده است. ابتدا «انسان در حکمت ابن عربي» بررسي شده است. سپس «سير تحول پرسش از انسان در انديشه هايدگر» مطرح شده است. در نهايت نيز مطالعه تطبيقي ميان آراي ابن عربي و هايدگر با التفات به پرسش از حقيقت انسان صورت گرفته است. به تصريح نويسنده، هايدگر در تاريخ تفکر غرب با اعلام عدم انحصار معناي تفکر به فلسفه، زمينه‌ي گفت‌وگو با انديشمندان ديگر سنت‌ها را گشود. عرفان ابن عربي نيز چون از ابتدا از افق کون جامع و حقيقت انسان مي‌انديشيده، هيچ مرتبه و درجه‌اي از تفکر را نفي و انکار نکرده است. در پايان، مقاله با عنوان «تمهيدي براي فهم انسان در فلسفه معاصر» ضميمه اين اثر شده است.

مقاله درصدد آشکار کردن معنای عدم از منظر هیدگر است. هیدگر در مابعدالطبیعه چیست؟ پرسش از عدم را مرکز اصلی بحث خود قرار داده و درصدد پاسخ‌گویی به آن برآمده است. از نظر هیدگر، درک معنای عدم به‏ مثابۀ نفی کامل کلیت موجودات نه از نظر شناخت‏شناسی، بلکه در معنایی اگزیستانسیال و از ره‌گذر تجربۀ عدم از طریق حال بنیادین ترس‏آگاهی امکان‏پذیر است. هیدگر با طرح تجربۀ عدم به ‏مثابۀ نفی کامل کلیت موجودات خواهان استعلا و آزادی دازاین است؛ از طریق رهایی از پریشانی در میان موجوداتی که دازاین را احاطه کرده‏ و مانع آزادی بنیادین اویند. مقاله نشان می‏دهد که هیدگر چگونه، با پرسش معنادار از وجود یا عدم، افقی را به روی ما می‏گشاید که با نظر به آن می‏توانیم با نگاهی نو به هستی خود، موجودات و به ‏طور کلی زندگی بنگریم.

این مقاله برای ارائة روایتی تاریخی از تحولاتِ هوش مصنوعی در قرن 20 و 21 از نظرگاهی فلسفی، سه دوره را از هم جدا کرده است: 1. تسلطِ پارادایم نمادی؛ 2. بازگشت به پیوندگرایی؛ 3. ظهور حیات مصنوعی. مدعای اصلی مقاله آن است که هم بازگشت به پیوندگرایی و هم ظهور حیات مصنوعی، نقدهای دریفوس بر رویکردهای پیشین در هوش مصنوعی را تأیید می‌کند. به باور دریفوس یک نگرشِ اتمیستی ـ فورمالیستی به ذهن، دانش، و هستی، پشتوانۀ اصلیِ پارادایم نمادی است. شکستِ هوش مصنوعی نمادی در صوری‌سازیِ فهمِ هرروزه و چرخش به سوی نگرشی کل‌گرایانه در پیوندگرایی مؤیدِ نقدهای دریفوس است. همچنین حیات مصنوعی با بدن‌مندانه و موقعیت‌مند دانستنِ شناخت موضع وی را تأیید می‌کند. با این وجود، حمایت واپسین دریفوس از هوش مصنوعی هیدگری و این ادعا که این جریان، هستی‌شناسیِ هیدگری را در آزمونی تجربی قرار می‌دهد قابل نقد است. همچنین همراه با ارزیابی نقد دریفوس نشان داده می‌شود که وی از نقد فلسفی هوش مصنوعی به نقدِ کلِ فرهنگ و اندیشۀ غربی پل می‌زند و نشان می‌دهد که برای اصالت‌دادن به فهمِ تئوریک و فراموشیِ جهان انسانی، خطر پیش روی این فرهنگ ظهور انسان‌هایی با فهم ماشینی و نه ماشین‌هایی با توانایی‌های ورای انسانی است.

تکنولوژی و ماهیت آن، از کلیدی‌ترین موضوعات مورد توجه در اندیشة هایدگر است. هرچند رویکرد هایدگر با آن‌چه در فلسفة تکنولوژی متداول شاهد آن هستیم تفاوت چشم‌گیری دارد، رد پای بینش‌‌های موجود در تفکر هایدگر را می‌‌توان در فلسفة تکنولوژی معاصر، حتی در سنت فلسفة تحلیلی نیز به‌وضوح مشاهده کرد. در این مقاله، ابتدا کوشش می‌‌شود تا بر پایة اندیشة هایدگر، ماهیت تکنولوژی مدرن روشن شود. تحلیل هایدگر از تکنولوژی مدرن و ماهیت آن، مقدمه‌‌ای است برای فهم خطراتی که امروزه آدمی را تهدید می‌کند. پس از روشن‌‌شدن مفهوم گشتل به مثابة ماهیت تکنولوژی مدرن، و خطر حاکمیت آن بر جهانی که در آن زندگی می‌‌کنیم، نگرش هایدگر نسبت به رهایی از جهان بی‌‌معنای تکنولوژیک مطرح می‌‌‌شود. هایدگر نجات انسان معاصر را فقط با برپاشدن پارادایمی نو که در آن فهم جدیدی از موجودات، غالب شود ممکن می‌‌داند. وارستگی از اشیا در پیوند با تفکر معنوی، می‌‌تواند آمادگی انسان برای ظهور چنین پارادایمی را محقق سازد. در پایان، نقدهایی بر رویکرد هایدگر نسبت به تکنولوژی مدرن بیان خواهد شد.

رویکرد زمانی مدرنیته، همان است که ارسطو در کتاب چهارمِ فیزیک، بیان داشته: "زمان زنجیره‌ای از اکنون‌هاست". در مقابل هایدگر معتقد است این فهم از زمان، هستی را در اکنونیتِ گسسته از گذشته و آینده قرار داده و گویی تمامیت آن در دسترس است تا در فراشد اُبژکتیوسازی تحت استیلا قرار گیرد. نتیجۀ این فرایند آن است که هستی از آشکارگی بازمانده و جهانِ نارخداد تجسم می­یابد. با این حال، پیشنهاد هایدگر برای برون شد از این وضعیت (جهانِ نارخداد)، نه تجویزِ تلاشی مبارزه جویانه بلکه رها کردن امور به حال خود آنچنان که در ذات خویش هستند، می­باشد. هایدگر این رها کردن را با اصطلاح ((گلاسنهایت)) بیان می­دارد. برخی از پژوهشگران از ((گلاسنهایت)) هایدگر، نوعی بی‌عملی را نتیجه گرفتند. ما در پژوهش حاضر نشان خواهیم داد که ((گلاسنهایت)) نه عرصۀ بی عملی که خود متضمن کنشگری است؛­­­ اما در زمانِ حاضری که عرصۀ تلاقی گذشته و آینده باشد و هایدگر از آن با نام "لحظۀ اصیل" یاد می‌کند؛ همان لحظۀ مصمم‌بودگی که باید انتظارش را کشید و به زمان حادث شدنش رویدادِ مستتر در بطن آن را از آنِ خود کرد. اصطلاح ((گلاسنهایت))، در برابر فراشد مدرنیته، نوعی فرایند به تأخیر انداختن را پیشنهاد می­کند.

این مقاله مترصد است وجوه توجه استاد برجسته‌ی فلسفه در ایران، رضا داوری را نسبت به شعر به عنوان عاملی برای رهایی از تنگنای مهلک اصالت سوژه‌ی دوره‌ی مدرن شرح دهد. توجه ویژه‌ی شاعر به زبان که آن را ورای ابزار تلقی و-بر وفق نظر هیدگر- «بنیان‌گذار متعهد به کلمات» می‌داند، شرایطی به دست می‌دهد که با استمداد از آن می‌توان به تحول روزگار عسرت‌زده و گرفتارآمده در قهر فناوری مدرن امید داشت. رضا داوری زبان شعر را وجه ظهور وجود می‌داند که نقش عمده‌ی آن به سبب حال و احوال شاعرانه، احاطه بر دیگر شئون انسان و شرط اساسی هرگونه نسبت تأثیر‌گذار در این جهان است.

هایدگر برای دست یابی به ذات تکنولوژی می کوشد تا از مفهوم شایع تکنیک عبور کند و به برداشتی نو دست یابد. در این مقاله تبیین شده است که این کار از طریق احیاء مفهوم یونانی علیت صورت می گیرد. برای این منظور او با طرحی ابتکاری، مفهوم ابزار را در کنار مفهوم علیت قرار می دهد و مدعی است که از این طریق ذات تکنیک قابل دست یابی است. تفسیر علیت در دوره پیش سقراطی مورد اعتنای هایدگر قرار گرفته است. اما او تاکید دارد که نظریات افلاطون و ارسطو تمایز جدی با نظر پیش سقراطیان دارد. به نظر می رسد درباره نظریات افلاطون و ارسطو در خصوص علیت، مساله تا حدودی مبهم است. در این مقاله شواهدی ذکر خواهد شد که موید سازگاری آرای این دو فیلسوف با پیش سقراطیان و نتیجتا با اندیشه هایدگر حداقل در برخی موارد است. در نهایت به بررسی این نظر هایدگر پرداخته شده است که وی معتقد است در دوره مدرن در یک تقلیل گرایی افراطی، علیت در چارچوب تنگ و بسته ای ملاحظه می شود و شیوه های علمی جدید در علم را سبب شده است.