جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

"نهج‌البلاغه" مجموعه از سخنرانیها، نامه‌ها و کلمات قصار امام علی (ع) است ، که توسط "سید رضی" در قرن چهارم جمع‌آوری شده است . از موضوعات مهم نهج‌البلاغه عرفان است . گرچه تمام مضامین نهج‌البلاغه به نوعی به مسائل عرفانی مربوط می‌شود، اما در این رساله سعی شده است به مایه‌های عرفانی نابی که زیربنای فکری رهروان راه عرفان است ، توجه بیشتری شود بخصوص مواردی که از نظر کمی و کیفی چشمگیرتر بوده است . رساله ابتدا نگاهی به شخصیت امام علی (ع) و اثر مشهورش "نهج‌البلاغه" دارد. بعد از آن دیدگاههای امیرالمومنین علی (ع) را درباره انسان، ایمان، دنیا، مرگ و معاد شاهد هستیم. قسمت اعظم این رساله به عرفان در نهج‌البلاغه می‌پردازد و بیانات امام علی (ع) را درباره مضامین عرفانی مورد بحث قرار می‌دهد. در پایان به نمونه‌هایی از موانع سلوک اشاره شده است . ترسیم چهره‌ای عرفانی از علی (ع) هدفی است که منظور این رساله قرار گرفته است .

این نوشتار با مفروض دانستن تکفل امور دنیایی انسان توسط دین اسلام و همچنین پذیرفتن قرآن کریم به عنوان منبع محوری جهت استخراج دیدگاههای دین اسلام در خصوص اداره امور دنیا و آخرت انسان، سعی نموده تا پس از ارائه تعریف قرآن کریم از سیاست و سیاست مطلوب و تبیین نگرشهای قرآن به مقوله سیاست و سیاست مطلوب به معرفی سیاستمداران مطلوب قرآن بپردازد تا از این راه زمینه را برای طرح مبحث اصلی که شناخت سیاست مطلوب در قرآن کریم است آماده سازد. نخستین مبنای سیاست مطلوب از منظر قرآن کریم (تقوا)‌ است. تقوا در معنای مصالح آن (‌به معنای پرهیزگاری)‌بلکه در یک معنای موسع دارای مصادیق فراوانی است که محوریت همه آنها ترجیح آگاهانه اراده الهی بر اراده شخصی انسان است. در این نوشتار به چند مصداق قرآنی تقوا(‌به عنوان مبنای سیاست مطلوب )‌از جمله وفای به عهد و انفاق اشاره شده است.