جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سلطه و رهایی از مفاهیم اصلی در فلسفه و علوم اجتماعی است. در حکمت اسلامی نیز این مسائل نیاز به تبیین و تحلیل دارند. مسئله این مقاله تبیین سلطه و رهایی در حکمت اسلامی با تقریر و تبیین آیت‎الله جوادی‎آملی است. نوشتار حاضر با روش دیالکتیکی همراه با نقدِدرون‎ماندگار به تبیین مسئله فوق می‌پردازد. مراد از سلطه، سلطه ناشی از عقلانیت ابزاری است که هرچند ابتدا در دنیای مدرن با نشانه‌های چون ازخودبیگانگی و شیءوارگی نمایان شد، اما اینک سراسر جوامع انسانی را درنوردیده و معضلی برای کل انسانیت به شمار می‌آید. بر مبنای حکمت اسلامی باید ریشه‌های سلطه و رهایی را در دیالکتیک طبیعت و فطرت جستجو کرد. راهکارهای برون رفت از سلطه را نیز در تعامل عقل و نقل در بعد معرفت‌شناختی و برساخت‎اجتماعیِ واقعیت بر مبنای تعامل و تعادل فطرت و طبیعت؛ و تعامل عقل و نقل پی‌گیری کرد. از این منظر سلطه اجتماعیِ ناشی از ساختارهای اجتماعیِ مبتنی بر طبیعت، توحش‌گرا است و رهایی در صورتی تحقق می‌یابد که ساختارهای اجتماعی ذیل تعادل فطرت و طبیعت مورد نقددرون ماندگار بر مبنای خواسته‌های فطری قرار گیرند.

مرجعیت علمی قرآن کریم، به معنای اثرگذاری معنادار در علوم سیاسی، از مباحث مهم و نیازمند کنکاش فراوان است؛ از جمله پژوهش­های مهم، نمایاندن این مرجعیت بر پایه نظریه علم دینی است. در این مقاله نظریه علم دینی آیت الله جوادی­آملی به عنوان نظریه‌ای جامع مورد استفاده قرار گرفته است. مسئله ما این است که نظریه علمی­دینی ایشان با چه کاربستی می‌تواند به مثابه چارچوبِ نظریِ مرجعیت علمی قرآن کریم در دانش‌سیاسی قرار گیرد؟ ادعای مقاله این است که نظریه علم دینی آیت­الله جوادی­آملی با ویژگی‌های منحصر به فرد، مناسب‌ترین چارچوب نظری برای نشان دادن مرجعیت علمی قرآن کریم در علوم انسانی و طبیعی است. تبیین جامع نظریه در مراحل شش‌‌گانه، تحلیل محتوایی و تلفیق مراحل هم‌خوان در چگونگی کاربست آن در مرجعیت علمی قرآن، مهم‌ترین دستاورد این پژوهش است. این هدف با توسعه در منابع کشف دین، توسعه در مفاهیم علم، عقل و دین؛ و با روش تنفیذ، امضا و استنباط فروعات از اصول کلی صورت گرفته و چگونگی تحقق آن در علوم سیاسی به تصویر کشیده می‌شود.

واقع‎نمایی یافته‎های ذهن و چگونگی آن، از مسائل اساسی معرفت‌شناسی است. به نظر می‎رسد در فلسفه صدرالمتألهین، واقع‎نمایی ذهن به دو شکل کلی مطرح شده است؛ تطابق عوالم و تطابق ماهوی میان وجود ‎ذهنی و وجود‎ خارجی. اما به دلیلِ گوناگونی تعابیر از ماهیت در آثار صدرا، شارحان حکمت‎صدرایی به مساله چیستی ماهیت و نوع رابطه آن با وجود توجه ویژه داشته و هر کدام تحلیل و تدقیق خاصی ارائه کرده‎اند. در این مقاله به تقریر و تبیینات آیت‎الله جوادی‎آملی و استاد مصباح‎یزدی متمرکز شده و سعی کرده‎ایم با روش توصیفی‎تحلیلی به چگونگی تطابق ذهن و عین از دیدگاه این دو شارح متاخر حکمت متعالیه بپردازیم؛ یافته های تحقیق چنین است که ایشان با توجه به نقش ماهیت و مفاهیم ماهوی در واقع نمایی ذهن، ملاک بودن ماهیت برای شناخت، و نوع رابطه ماهیت با وجود درحکمت صدرایی، معتقدند ماهیت صرفا ظهور ذهنی داشته، در خارج هیچ تحققی ولوبالعرض ندارد و جایگاه آن فقط در ذهن است؛ از این رو ماهیت ذهنی فقط حاکیِ از واقعیت خارجی بوده و مطابقت عینی بین ماهیت ذهنی و واقعیت خارجی معنا ندارد؛ بین ذهن و خارج تنها مطابقتِ‎حکایی برقرار است.

پژوهش حاضر با هدف بررسی الگوی تعلیم و تربیت قرآنی بر مبنای دیدگاه های آیت الله جوادی آملی به شیوه تحلیلی توصیفی و با استفاده از مراجعه به منابع کتابخانه ای و اسنادی انجام گرفت. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که الگوی تعلیم و تربیت قرآنی از منظر آیت الله جوادی آملی را می توان در سه حوزه اصلی مبانی (انسان شناختی، معرفت شناختی)، اهداف (غایی، واسطه ای و جزئی) و روش شناسی تقسیم بندی نمود. از جمله مبانی انسان شناختی تعلیم و تربیت قرآنی می توان به جایگاه خلیفه اللهی انسان، ساحت مادی و ملکوتی انسان و لزوم توجه به دو ساحت انسان در نظام تعلیم و تربیت اشاره کرد. مبانی معرفت شناختی تعلیم و تربیت قرآنی در دیدگاه آیت اله جوادی آملی نیز ناظر بر امکان حصول معرفت، شیوه های مختلف کسب معرفت و ... است. اهداف نیز در دیدگاه ایشان در سه حوزه اهداف غایی و متعالی (عبودیت، شکرگزاری، احسن عملا)، اهداف واسطه ای (ایمان، تقوا، تذکر، علم ورزی) و جزئی (شناختی، عاطفی و رفتاری) قابل تقسیم بندی است. همچنین در دیدگاه ایشان 6 شیوه و روش عمده برای تعلیم و تربیت نیز قابل استخراج است که از جمله تعلیم و تربیت از طریق آیات و نشانه ها، قصه گویی، الگو پردازی، انذار و تبشیر، تمثیل و مجادله این روش ها محسوب می گردند. بر مبنای یافته های این پژوهش پیشنهاد گردید که الگوی جامعی از نظام تعلیم و تربیت قرآنی بر مبنای نظریه های محققین اسلامی همچون آیت الله جوادی آملی تدوین و شیوه های علمی و عملی پیاده سازی این نظام های تعلیم و تربیت در جوامع اسلامی مورد بررسی قرار گیرد.

بسیاری از دین‌داران، هرچند به‌دليل فطرت خدادادی، به دین و دینداری گرایش دارند، اما دلیل عقلی و منطقی متقنی برای دیندار بودن خود ندارند. دینی که فاقد پشتوانة عقلی و منطقی است، حضور تأثیرگذار و مؤثری در زندگی نخواهد داشت و آن‌گونه‌که باید و شاید، بر روابط فردی و اجتماعی انسان حاکم نیست. در این مقاله سعی شده با استفاده از مبانی حکمت متعالیه و با تأکید بر دیدگاه آیت‌الله جوادی آملی و با روش تحلیلی ـ توصیفی، علل نیاز انسان به دین و دینداری به‌طور عمیق و دقیق تحلیل گردد. در همین راستا، ابتدا تعریف دقیقی از انسان به دست داده شده و با تأمل و تمرکز بر روی انسانیت انسان و گذار از سایر نیازهای روبنایی، نیاز بنیادین انسان به دین اثبات گردیده است؛ منظری که در تحقیقات مشابه کمتر به ‌آن عنایت شده است. نیاز انسان به دین، در هستی او ریشه دارد و تعالی و کمال حقیقی این موجود، جز در سایۀ عمل به دین به ثمر نخواهد نشست.

نسبت خالق و مخلوق، مسأله‌ای است که فهم دقیق آن، هستی‌شناسی انسان را به کلّی دگرگون می‌کند. در پاسخ این مسأله ـ فارغ از اختلافاتی که در تقریر هر نظریّه وجود دارد ـ می‌توان سه نظریّه‌ی تباین، سنخیّت و عینیّت را به عنوان مرجع تمامی پاسخ‌های موجود، برشمرد. پیروان مکتب تفکیک و نیز اکثر متکلّمان، قائل به کثرت وجود و موجود و تباین وجودی کثرات، اغلب فلاسفه و حکماء، قائل به وحدت وجود و کثرت موجود و سنخیّت وجودی کثرات و اغلب صوفیّه و عرفاء، قائل به وحدت وجود و موجود و عینیّت وجودی کثرات هستند. هر گروه، دلایل عقلی و نقلی متعدّدی با دو رویکرد ایجابی و سلبی در راستای اثبات نظریّه‌ی خود و ابطال نظریّات رقیب پیش نهاده است که قبول هر یک، لوازم و نتایج ویژه و کاملاً متفاوتی از دیگری دارد. بنابراین می‌توان اتّخاذ موضع در این زمینه را از پربسامدترین باورها و مؤثّرترین آن‌ها در سلسله‌ی باورهای دیگر محسوب نمود. نوشتار حاضر پس از ارائه‌ی روش‌شناسی مکتب تفکیک و حکمت متعالیه در ابتدای دو فصل نخست، به تبیین پاسخ این مسأله با محوریّت آراء آیه‌اللّه سیّدجعفر سیّدان و آیه‌اللّه عبداللّه جوادی آملی به عنوان دو تن از اندیشمندان شاخص این دو سنّت فکری می‌پردازد و ادلّه و سپس لوازم هر یک را بیان می‌کند. در پایان با توجّه به مقایسه‌ی صورت گرفته، نظریّه‌ی وحدت شخصی وجود، تبیینی موجّه‌تر ارزیابی می‌گردد.

عقیده بمعنای باور قلبی انسان نسبت به یک حقیقت است. عقیده به این معنا در ذات و ماهیت خود اکراه پذیر نیست بنابراین انسان در انتخاب عقیده قطعا آزاد است. اما آزادی عقیده امروزه بر اساس برخی از نگرش‌های سکولار درباره آزادی، شبهاتی را در فضای اندیشه اسلامی ایجاد کرده است. پاسخ به این شبهات مستلزم بررسی دقیق ماهیت آزادی و آزادی عقیده و مبانی و ادله آن در اندیشه اسلامی است. این تحقیق این محتوا را با تأکید بر اندیشه های استاد آیت الله جوادی برعهده دارد. بر اساس نگرش اسلامی، عقیده هویت انسان را شکل می‌دهد و فطرت انسانی تقاضا می کند که او در انتخاب عقیده آزاد بوده و براساس تفکر و تعقل عقیده را برگزیند. اسلام از افراط و تفریط در آزادی عقیده دوری می گزیند بنابراین نه قایل به آزادی مطلق است و نه اجبار در اختیار دین را قبول دارد. سعادت انسان بر عقیده مبتنی است یعنی اگر عقیده راستین را انتخاب کند در دنیا و آخرت رستگار می شود. اسلام از آزادی عقیده حمایت می کند چون آزادی عقیده از اموری هست که از طریق عقل و نقل بر آن استدلال شده است. عقل انسان می گوید که عقاید باید از روی دلایل و استدلال عقلی پایه گذاری شود. حضرت آیت الله جوادی آملی آزادی عقیده را یک امری واضح و بدیهی نزد عقل می دانند که هیچ راهی برای جبر و اکراه وجود ندارد. قرآن و روایات نیز انسان را به سوی تفکر و تعقل دعوت می کند تا با آزادی و اختیار عقیده را انتخاب کند و سعادت خود را تأمین کند. از نظر ایشان آزادی عقیده از مدرکات عقل مستقل است و ادله نقلیه حیثیت ارشادی داشته و موید این مدرکات هست. شبهاتی مختلفی به آزادی عقیده شده است که بعضا ناشی از وجود آیات جهاد و یا مسأله ارتداد است که با توجه به آیات و روایات و رویکرد عقلی به آنها پاسخ‌های محکمی داده شده است.

انسان توانایی بسیاری در درک و فهم امور و شناخت پدیده های جهان دارد. عقل به عنوان منبعی مستقل در شناخت دین محسوب می شود و در کنار نقل، روشنگر مسیر انسان در راه رسیدن به تعالی و سعادت دنیوی و اخروی است. حضور پیامبران و نزول کتابهای آسمانی در هر عصری باعث شکوفا شدن عقول مردم شد ؛ چنانکه ظهور اسلام با دو چراغ علم و عدل باعث شد جاهلیت به عقلانیت تبدیل گردد. برقراری عدالت از منظر قرآن کریم یکی از اهداف اصلی دررسالت انبیا است. همچنین عدالت یکی از ارکان اصلی در تشکیل حکومت دینی محسوب می شود. این متن به بررسی نظرات امام خمینی (ره) و آیه اللّه جوادی آملی در این موضوع پرداخته است و با اشاره به شیوه حکومت پیامبر گرامی اسلام و امیر المؤمنین (علیه السّلام) درگسترش عقلانیت و برپایی عدالت، در نهایت به کمال این دو امر در زمان ظهور ولی عصر (عج اللّه) می پردازد. همچنین از دلایل عقلی و نقلی در قرآن و سنّت، استفاده نموده است. در نتیجه این مطلب را بیان می کند که گسترش عقلانیت نقش مؤثری در ایجاد حکومت دینی و به تبع آن اجرای عدالت در جامعه دارد. این پایان نامه به شیوه توصیفی _ تحلیلی به نگارش در آمده است و از منابع کتابخانه ای در جمع آوری مطالب آن استفاده شده است.

امروزه دشمنان اسلام با ایجاد شبهه در احکام مربوط به زنان، آنها را مورد هجمه قرار داده و متفکرانی مانند غزالی، خواسته یا ناخواسته بهانه به دست آنان داده‌اند. از این رو ضروری است دیدگاه اسلام در مورد زنان با مراجعه به اسلام شناسان محقق و صاحب نظر مورد پژوهش قرار گیرد. با این هدف، پژوهش حاضر به بررسی و تحلیل کلامی جایگاه زن از دیدگاه جوادی آملی و غزالی پرداخته است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و با بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای انجام شده است. غزالی زن را به لحاظ روانشناسی ناقص‌العقل و دارای رذائل اخلاقی دانسته که به موجب آن وابسته به مرد می‌باشد. وی به نقشهای دختری و همسری اهمیت نداده و مردان را بر زنان مقدم می‌شمارد اما به بیشتر بودن حق مادر نسبت به پدر قائل است. همچنین حضور اجتماعی زن را مفسده‌آور قلمداد می‌کند. اما جوادی آملی نقص عقل و خصلتهای بد اخلاقی را، ذاتی زن نمی‌داند. ایشان دختر را هبه الهی، زن را مایه آرامش شوهر و مادر را مجرای فیض خالقیت دانسته که حضور او در اجتماع با حفظ شئونات اسلامی موجب تعالی جامعه می‌باشد. بنابراین اصالت داشتن روح و امکان استکمال هر دو جنس و ... از وجوه مشترک این دو دیدگاه می باشد و تفاوت در روح انسانی، قوه تعقل، اخلاق، و ... از اختلافات اساسی است که مسیر فکری این دو اندیشمند را علیرغم اشتراک در دین، از هم متمایز می کند.

یکی از برجسته‌ترین تفاسیر شیعه، تفسیر «تسنیم»، و از تفاسیر طراز اوّل قرآن کریم در میان تفاسیر اهل سنت، «تفسیر القرآن‌ الحکیم» مشهور به «المنار» می‌باشد. این دو تفسیر از دو خاستگاه فکری و اعتقادی متفاوت برآمده‌اند، اما از شیوه‌ها و اسلوب‌های مشترکی برخوردارند. به همین دلیل تفسیر المنار حضور قابل توجهی در تفسیر تسنیم دارد و شاهد مواجهه‌های مختلف آیت‌الله جوادی آملی با آراء المنار هستیم. این مواجهه‌ها در چهار محور تبیین، نقل، نقد یا تأیید صورت گرفته و این پژوهش، با روش تحلیلی، متکفّل تحلیل نقدهای جزئی و کلی تفسیر تسنیم بر صاحب المنار می‌باشد. به این ترتیب که پس از نقل آرای تفسیری المنار، نقد یا نقدهای آیت‌الله جوادی آملی مطرح و سپس این نقدها، تحلیل و ارزیابی خواهند شد؛ اگر این نقدها وارد بود، دلیل آن ذکر و اگر وارد نبود نیز دلیل وارد نبودن آن مورد تحلیل قرار گیرد. در پایان اگر آیت‌الله جوادی در نقد خود نکته‌ای را متذکر نشده است، آن نکته ذکر و نقد ایشان تکمیل گردد. یافته‌های پژوهش حکایت از آن دارند که المنار در تفسیر آیات جانب‌دارانه و با پیش‌فرض عمل کرده و در برخی موارد، به تهمت‌های بی‌اساس و ناصواب مبادرت کرده است. در مقابل آیت‌الله جوادی علاوه بر ابطال اندیشه و روش رشید رضا، گرایش‌ها و تعصّبات ناصوابش را یادآور شده است.