جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب با در نظر گرفتن جنبه های نمایشی و فلسفی آن، تفسیری از اوتیدموس افلاطون به عنوان یک قطعه ادبی یکپارچه ارائه می دهد. هدف این کتاب عدالت در مورد یک اثر عمده افلاطونی است که تاکنون به نسبت کمی مورد توجه قرار گرفته است. به‌جز بخش‌هایی از گفت‌وگو که در آن سقراط استدلالی در مورد تعقیب eudaimonia ارائه می‌کند، به نظر می‌رسد که Euthydemus تا حد زیادی نادیده گرفته شده است. دلیل این امر این است که بسیاری از اهمیت فلسفی اثر در زیر پرده ای از کمدی آشوبگرانه پنهان است. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه خوانش دیالوگ در کل، به جای تمرکز محدود بر صحنه‌های سقراطی، بر پرسش‌های فلسفی اصلی اثر روشن می‌شود. این استدلال می کند که اتیدموس نه تنها به تفاوت های بین سقراط و سوفسطائیان، بلکه به شباهت های واقعی و ادعایی بین آنها نیز اشاره می کند. صحنه‌های کادربندی دقیقاً در مورد این جنبه از گفت‌وگوی درونی توضیح می‌دهند، با کریتو هنوز فلسفه و ارستیک کمی قبل از پایان بحثش با سقراط. از این رو سؤالی که در اتیدموس رسوخ می کند در پایان گفت و گو دوباره مطرح می شود: به درستی چه چیزی را باید فلسفه نامید؟

ترجمه ماشینی : گرگوری ولاسوس (1907-1991) یکی از تأثیرگذارترین دانشمندان قرن بیستم در فلسفه باستان بود. در طی بیش از پنجاه سال، او مقالات و نقدهای کتاب منتشر کرد که جایگاه او را به عنوان یک مرجع برجسته در فلسفه یونان اولیه تثبیت کرد. دو جلدی که شامل مطالعات فلسفه یونان می‌شود، تقریباً چهل مقاله از این استاد برجسته مقاله فلسفی را شامل می‌شود. بسیاری از این قطعات در حال حاضر کلاسیک در این زمینه محسوب می شوند. شاید بیش از هر محقق مدرن دیگری، گریگوری ولاسوس مسئول ارتقای استانداردهای تحقیق، تحلیل و ارائه در فلسفه کلاسیک به سطوح جدیدی از برتری بود. مقالات او برای چندین نسل به عنوان پارادایم تحقیقات عمل کرده است. این مشارکت‌ها که برای اولین بار در مجموعه‌ای جامع موجود است، توانایی نویسنده را در ترکیب مهارت‌های یک فیلسوف، فیلسوف، و مورخ ایده‌ها در پرداختن به برخی از دشوارترین مشکلات فلسفه باستان نشان می‌دهد. جلد اول مقالات ولاستوس در مورد فلسفه پیش‌سالاری را گردآوری می‌کند. مطالعات مفهومی گسترده، علم، دین، و سیاست یونان را با فلسفه پیوند می دهد. مطالعات فردی اندیشه فیلسوفان بزرگی مانند هراکلیتوس، پارمنیدس، آناکساگوراس و دموکریتوس را روشن می کند. مجموعه‌ای از مطالعات جامع روی Zeno of Elea قدرت نویسنده را در نقد منبع و تحلیل منطقی نشان می‌دهد. جلد دوم شامل مقالاتی در مورد اندیشه سقراط، افلاطون و متفکران بعدی است و مقالاتی در مورد مسائل اخلاقی، اجتماعی و سیاسی و همچنین متافیزیک، علم و مبانی ریاضیات می‌پردازد.

ترجمه ماشینی : در سرتاسر جهان، دولت‌های عقل‌گرای سکولار و مقامات قضایی با ادعاهای فزاینده‌ای که از جانب شریعت الهی مطرح می‌شوند، به چالش کشیده شده‌اند. برای کسانی که معتقدند عقل - نه ایمان - باید مبنای سیاست و قانون باشد، طرفداران شریعت الهی دغدغه های نظری و عملی را مطرح می کنند که باید به طور جدی و محترمانه به آن پرداخت. همانطور که مارک جی لوتز در این کتاب روشنگر توضیح می دهد، آنها متحد مهمی در افلاطون دارند، که قوانین طولانی مدت نادیده گرفته شده او تحلیلی چشمگیر از رابطه بین فلسفه سیاسی و دین و دفاع قدرتمندی از عقل گرایی سیاسی ارائه می دهد. لوتز فاش می‌کند که افلاطون از طریق گفت‌وگوی سازنده بین غریبه آتنی‌اش و شهروندان مؤمن مختلف که با کاوش در زمینه مشترک بین آنها آغاز می‌شود، پرونده خود را مطرح می‌کند، اما در نهایت اقتدار فلسفه سیاسی عقلانی را برای هدایت قانون ایجاد می‌کند. نتیجه نه تنها نظریه پردازان سیاسی، بلکه دانشمندان را در تمام سطوح با علاقه مندی به تلاقی دین و سیاست یا مسائلی که اخلاق و آموزش مدنی را احاطه می کنند، مجذوب خواهد کرد.

آموزۀ ایده‌های افلاطون را می‌توان مهم‌ترین آموزۀ او دانست. در طول تاریخ فلسفه، هرکدام از فیلسوفان باتوجه‌به مسئله‌ای که با آن روبه‌رو بوده‌اند، به این آموزه رجوع کرده‌اند. یکی از مسائلی که فیلسوفان غربی در عالم معاصر با آن مواجهه داشته‌اند، نیست‌انگاری و بی‌معنایی تمدن غربی است. مارتین هیدگر ریشۀ این بی‌معنایی را فراموشی وجود و فراموشی حقیقت در معنای ناپوشیدگی (اَلثئیا) و نامستوری می‌داند. در نظر او، آموزۀ ایده‌های افلاطون عامل این فراموشی است؛ زیرا افلاطون بنیادِ موجودات را ایده‌ها قرار داد و این معنایی جز فراموشی وجود ندارد. هیدگر با استفاده از پدیدارشناسی به تمثیل غار افلاطون رجوع می‌کند تا چگونگی این فراموشی را وضوح ‌ببخشد. تفسیر هیدگر از ایده‌ها به‌مرور تغییر می‌کند؛ زیرا هیدگر در تفکر متأخرش از پدیدارشناسی دازاین گذر می‌کند و به گشودگی وجود توجه می‌کند. هیدگر متأخر ایده و آیدوس را براساس گشودگی توضیح می‌دهد و حضورِ امر حاضر را وابسته به این گشودگی می‌داند. در این نوشتار، سعی می‌شود نسبت میان وجهه‌نظرهای هیدگر متقدم و متأخر راجع به ایده‌های افلاطون بررسی شود.

ترجمه ماشینی : آن ماری شولتز در کتاب سقراط در مورد سقراط افلاطون: خود افشای سقراطی و عمل عمومی فلسفه، مفاهیم فلسفی و سیاسی ارائه افلاطون از سخنرانی خودافشاگرانه سقراط را در چهار گفت و گو تحلیل می کند: Theaetetus، Symposium، Physioaedology و. شولتز استدلال می کند که این لحظات خودافشایی سقراطی نشان می دهد که ارائه افلاطون از «سقراط راوی» بسیار فراگیرتر از آن چیزی است که ادبیات ثانویه معمولاً تصدیق می کند. علیرغم ظاهر فراگیر یک سقراط که تجربه خود را در طول دیالوگ ها توصیف می کند، خود افشای زندگی نامه سقراطی به طور شگفت انگیزی مورد توجه محققان کمی قرار گرفته است. استفاده افلاطون از روایت، به‌ویژه شعر «سقراط راوی»، اغلب در بحث‌هایی درباره ماهیت دراماتیک دیالوگ‌ها به‌طور کلی‌تر و نه اینکه به تنهایی مورد مطالعه قرار گیرد، قرار می‌گیرد. شولتز نشان می دهد که چگونه این اظهارات روایی با دقت طراحی شده به غنای و عمق متون افلاطونی در سطوح مختلف می افزاید. نویسنده برای نشان دادن اینکه چگونه این روایت‌های سقراطی جاسازی‌شده به تصویر سقراط به‌عنوان فیلسوف عمومی در گفت‌وگوهای افلاطون کمک می‌کند، شیوه‌های خودافشاگری سقراطی را در آثار بل هوک، کتی خانگ و تا نیشی کوتس بررسی می‌کند و حتی به تمرین می‌پردازد. هنر خود افشاگری سقراطی.

ترجمه ماشینی : این کتاب در سال 1995 نقطه شروع خود را از ادغام ژانرهای خاص شعر و بلاغت توسط افلاطون در دیالوگ های خود می گیرد. نویسنده استدلال می کند که «گفتگوهای» افلاطون با ژانرهای سنتی بخشی از تلاش او برای تعریف «فلسفه» است. قبل از افلاطون، «فلسفه» «تزکیه فکری» را در گسترده‌ترین معنای آن تعیین می‌کرد. زمانی که افلاطون این اصطلاح را برای پروژه فکری خود به کار گرفت، رشته ای جدید و تخصصی ایجاد کرد. افلاطون برای تعریف و مشروعیت بخشیدن به «فلسفه» باید آن را با ژانرهای گفتمانی که در آتن دموکراتیک دارای اقتدار و اعتبار بودند، تطبیق دهد. افلاطون با ترکیب متن یا گفتمان یک ژانر دیگر، برند جدید خرد خود را در تقابل با شیوه‌های سنتی تفکر و گفتار «تعریف» می‌کند. افلاطون با هدف قرار دادن ژانرهای منفرد گفتمان، مرزهای «فلسفه» را به عنوان یک گفتمان و به عنوان یک عمل اجتماعی مشخص می کند.