جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : موضوع این مقاله وجدان در زمینه الهیات و روانشناسی و پیامدهای آن بر تربیت اخلاقی کودکان و نوجوانان است. ابتدا به توضیح و ویژگی های تعریف وجدان می پردازم و در ادامه به وجدان در چارچوب کتاب مقدس و فلسفه می پردازم. هدف من تبیین تعریف وجدان در اصطلاح الهیات و روانشناسی، نه تنها در تاریخ، بلکه امروزه نیز خواهد بود. در پایان مقاله خود به تربیت اخلاقی کودکان و نوجوانان و رشد وجدان مربوطه خواهم پرداخت.

در این نوشته می­ کوشیم مبانی آموزه تربیتِ سقراطی-افلاطونی را در محاوره پروتاگوراس بررسی کنیم. این محاوره، سقراط و پروتاگوراس را در آتن قرن پنجم پ. م. در حال بررسی و نقد آراء تربیتی رایج، به تصویر می ­کشد. چالش فکری آن دو با پی­بردن به وجود نوعی تعارض میان آراء خویش، به نوعی بازنگری فکری و همگرائی فکری نسبی نیز روی می­نهد. این همگرائی، درواقع موضعی است که افلاطون به عنوان نویسنده محاوره در برهه ­ای از دوره اولیه تفکر خویش به آن دست می­ یابد. نشانه همگرائی نسبی در پایان محاوره، عبارت است از این جمع ­بندیِ سقراط که اگر فضیلت معرفت باشد، آنگاه آموختنی است؛ افلاطون همین ادّعا را بعداً با اندکی توضیح و به صورت مشروط در محاوره منون نیز می ­آورد. گفتنی است که در بررسی مباحث محاوره پروتاگوراس، از چشم ­اندازی بهره می­ بریم که از پرسش آغازین و آموزه یادآوری در محاوره منون برگرفته شده است. اگر آموزه یادآوری را بر موضوعِ تربیت اطلاق کنیم؛ خواهد دید که به طور کلّی، امکانِ تربیت بر وجود استعداد طبیعی و تمرین، وابسته است. توجه به فضیلت نیز، محتوای ارزشی تربیت را مشخص می­ سازد. مرور مبانی معرفت­شناختی و وجودشناختی در گفت­وگوی سقراط و پروتاگوراس، کمک می­ کند تا تأثیر این دو نفر در شکل گیری تدریجی تربیتِ سقراطی-افلاطونی را نیز بهتر بفهمیم. پس از بیان مسأله و چشم­انداز، بیشتر می­کوشیم به بررسی و تحلیل مبانی زیر بپردازیم: جدائی معرفت و جهل؛ جدا نبودن مقام نظر از عمل؛ فضیلت به عنوان ویژگی واقعی و مؤثر در بروز رفتارها؛ وحدت فضیلت و معرفت همراه با انکار ضعفِ اراده؛ اجزاء فضیلت؛ امکان آموختن به معنی یادآوری؛ آموختنی بودن فضیلت به شرط معرفت بودن؛ مباحث منطقی مانند تناقض، تضاد، نسبت تساوی؛ توجه اجمالی به نفس و سعادت آن؛ فروکاستن خیر و شرّ به لذت و درد؛ لزوم استعدادهای متفاوت و تمرین برای تربیت.

بررسی مسئلة تعلیم‌وتربیت نزد سقراط-افلاطون و سوفیست‌ها به‌معنای بررسی نگرش ایشان نسبت به رشد انسان در هستی و چگونگی حرکت آدمی در مسیر نیک‌بختی خویش است. در دوران کلاسیک یونان، سوفیست‌ها بیان کردند که تلاش برای کشف قواعد هستی امری بیهوده است. از نظر ایشان انسان تربیت‌یافته و نیک‌بخت با یادگیری مهارت‌های انضمامی نظیر سخنوری و کاربست این مهارت‌ها در زندگی اجتماعی شکل می‌گیرد. در برابر این شیوۀ تربیتی، سقراط معتقد بود که معنای حقیقی تربیت نمی‌تواند منحصر در این نوعِ از آموزه‌ها باشد بلکه انسان باید نسبت به خودِ نیک‌بختی معرفت پیدا کند. آدمی تا زمانی که معرفتی حقیقی نسبت به معنای نیک‌بختی نداشته باشد هرگز نمی‌تواند جایگاه خواسته‌ها و امیال خود و مهارت‌هایی نظیر سخنوری را در جهت نیل به نیک‌بختی راستین دریابد. سقراط با بیان ایدۀ خیر به‌عنوان منشأ و غایت نیک‌بختی و با طرح تمثیل غار نشان می‌دهد که هستی شامل واقعیات ذومراتب است. او ضمن نقد تعریف و کاربست سوفیست از سخنوری، شاگردان او را فاقد معرفت دانسته و رشد حقیقی را در دیالکتیک می‌باید. دیالکتیکِ سقراط بیانگر ضرورت طی‌کردن مراتب واقعیت همراه با پرسش از حقیقت جایگاه هر امری توسط انسان است. در همین راستا او به گفت‌وگو با مردمان جامعة خویش می‌پرداخت. در این نظام تربیتی، مربی فردی است که با واقعیت عالم آشنا بوده و با ایجاد پرسش، مرتبة فهم متربی و تناقضات دانسته‌های وی را به او نشان می‌دهد. بدین ترتیب او را نسبت به جهل خود، آگاه کرده و بستر حرکتی مشترک را برای یافتن حقایق ایجاد می‌کند.

معرفت، فضیلت و سعادت؛ مسائلی که همواره در نظام فلسفی افلاطون جایگاه مهمی را به خود اختصاص داده اند، چنان که افلاطون در بنای آرمان شهر خود برای این مسائل سهمی عظیم قائل است. پرسش پایه ی این جستار عبارت است از این‌که: چه رابطه ای میان معرفت، فضیلت، و سعادت به روایت افلاطون وجود دارد؟. دستاوردهای این مقاله از این قرار است: روح فلسفه‌ی افلاطون مؤید پیوند و هم‌سویه بودن جهت فضیلت و معرفت با یکدیگر است و به گونه ای که به نظر می رسد در تفکر افلاطونی، هجوم رذائل اخلاقی به فرد فضیلت‌مند موجب تنزل مراتب معرفتی در او خواهد شد. همچنین معرفت به عنوان یکی از مبانی سعادت انسان، نقش مهمی در نیکبختی او خواهد داشت. معرفت و سعادت به این سبب با یکدیگر در پیوندند که آدمی در ساحت معرفت، باید برای تشبّه به خدا به واسطه‌ی تفکّر در مُثُل، در مرتبه‌ی معرفتی «نوس» قرار گیرد.

ترجمه ماشینی : استدلال تز من این است که خدای الهیات مسیحی آموزه عدم امکان را از افلاطون و ارسطو پذیرفته است. بر اساس این آموزه، خداوند انواع حالات روانی مانند خشم، غم، شادی و عشق را تجربه نمی کند. من استدلال خواهم کرد که آموزه عدم امکان پذیری نه تنها با خدای کتاب مقدس که پویا، رستگار و عاشق خلقت خود است، ناسازگار است، بلکه با دیگر آموزه های بنیادی اصلی در کتاب مقدس نیز مخالف است. من با ارائه یک مرور کلی از بحث در بخش اول با بررسی سه دیدگاه در مورد قابلیت پذیرش و غیرممکن در مکاتب تومیست، اصلاح‌طلب و خداباوری باز شروع می‌کنم. در بخش دوم، من با نگاهی به متون کلیدی در کتاب مقدس که تصور می‌شود از غیرممکن بودن حمایت می‌کنند، یک مورد منفی علیه غیرممکن بودن خدا بیان می‌کنم. در این بخش، من همچنین استدلال هایی را که معمولاً برای عدم امکان ارائه می شود، نقد می کنم. اول، من به طور انتقادی مفهومی از متعالی را بررسی می‌کنم که اغلب برای دفاع از غیرممکن بودن استفاده می‌شود و نشان می‌دهم که چگونه این مفهوم شواهد کتاب مقدس مبنی بر اینکه خداوند دارای حالات روان‌شناختی متفاوتی در گفتگو با انسان‌ها است را کاملا نادیده می‌گیرد. دوم، در بخش دوم، من به این استدلال پاسخ می‌دهم که قابل قبول بودن، حاکمیت خدا را به خطر می‌اندازد و استدلال می‌کنم که خدایی که خیر را برای خلقت خود می‌خواهد مشکل‌ساز نیست. در بخش سوم، من یک مورد مثبت را بیان می کنم که چرا فکر می کنم خدا قابل قبول است. دفاع من مبتنی بر ایده آزادی الهی خداوند، آموزه imago Dei و این مفهوم است که خدا قادر است مخلوق خود را نجات دهد.

ترجمه ماشینی : انجیل توماس مجموعه‌ای از 114 سخن منسوب به عیسی است و عمدتاً از گزاره‌های بلاغی تشکیل شده است که برای حفظ آموزه‌های فیلسوفان دوره‌گرد یونانی استفاده می‌شود. این مجموعه‌ها برای متقاعد کردن افراد برای پیوستن به مکاتب فلسفی مورد استفاده قرار می‌گرفتند، درست مانند آنچه پیروان اولیه جنبش عیسی از آموزه‌های او برای متقاعد کردن دیگران برای پیوستن به آنها استفاده می‌کردند. با این حال، پیشینه کلامی متن هنوز مورد بحث است، زیرا حاوی ارجاعات باطنی و معمایی است که توسط اکثر محققان کاملاً درک نشده است. این اثر استدلال می کند که پیشینه کلامی و فلسفی انجیل توماس، مکتب اسکندریه افلاطونی میانی است. این پیشینه شامل درک الهی، ماهیت مخفی آموزه های موجود در متن و حضور شیاطین در کیهان است. به طور خلاصه، این تلاش من برای ارائه کلید هرمنوتیکی متن یا حداقل ارائه یک پیشینه ایدئولوژیک معتبر است که سنت عیسی بر اساس آن در انجیل توماس ریخته شده است.

ترجمه ماشینی : دفاع از مسیحیت از طریق گفتمان عذرخواهی یکی از کارکردهای مهم مسیحیت امروزی است. برای درک بهتر راهبردهای لازم در پس استفاده موفق از گفتمان عذرخواهی، مقالات عذرخواهی C. S. Lewis در God in the Dock مورد بررسی قرار گرفته است. لوئیس نشان دهنده یک سبک معذرت خواهی است که به فلسفه و شیوه گفتمانی که برای اولین بار توسط افلاطون مورد حمایت قرار گرفت، باز می گردد، اگرچه پیام او کاملاً مسیحی است. این پایان نامه دریچه ای به دنیای بلاغی C. S. Lewis و همچنین راهبردهایی را ارائه می دهد که کلید موفقیت عذرخواهی مدرن هستند. با این حال، برای درک بهتر این استراتژی ها، باید پایه ای گذاشته شود. فصل اول، الهیات و بلاغت افلاطون را مورد بحث قرار می دهد، که لوئیس را به روش های مهمی تحت تأثیر قرار داد. پس از مشخص شدن این موضوع، فصل دوم زندگی لوئیس را با نگاهی به نحوه گرویدن او به مسیحیت بررسی می کند. عقل به عنوان یک راهبرد بلاغی در فصل سوم از دریچه استدلال افلاطونی تحلیل می شود. در فصل چهارم، استفاده از اسطوره در ارتباطات دینی ابتدا با نگاهی به اصول اسطوره خود لوئیس و سپس اعمال آنها در اسطوره های معرف موجود در مقالات عذرخواهی او مورد بررسی قرار می گیرد. فصل پنجم به توانایی لوئیس در استفاده از اخلاق روایی در نوشتارش می‌پردازد تا آن را شفاهی/ شنیداری‌تر نشان دهد. لوئیس با دستکاری صدا و زمان می تواند به یک رابطه شبه ارتباطی با مخاطب خود دست یابد. این پایان نامه با فصل ششم با ارائه راه هایی برای مطالعه آینده در مورد لوئیس در زمینه نقد بلاغی به پایان می رسد.

ترجمه ماشینی : رویکردهای سنتی که در تحلیل زیبایی‌شناسی افلاطون اتخاذ می‌شوند، یا به گفت‌وگوهای انتقادی (به ویژه نقدهای موجود در سراسر جمهوری)، یا گفت‌وگوهایی که شعر را در پرتوی مثبت‌تر نشان می‌دهند، امتیاز می‌دهند. تأکید بر یکی از این رویکردها، به درجات مختلف، به حذف موضع مخالف منجر می شود. با این حال، اگر شعر مورد ارزیابی مجدد قرار گیرد و ساختاری سه جانبه به آن داده شود، می توان به آشتی این مواضع رسید. تقسیم بندی سه گانه در مجموعه افلاطون غیر معمول نیست و با بررسی حس افلاطون از شعر به گونه ای که گویی دارای سه جزء است - یک جزء مادی، یک مؤلفه فکری و یک مؤلفه صادقانه - درک بهتر زیبایی شناسی گسترده تر افلاطون ممکن می شود. هر بخش از شعر با جفت های اشتهاآور و مادی، روحی و عقلانی و منطقی و صادقانه با ظرفیتی از روح مطابقت دارد و بر آن تأثیر می گذارد. بررسی رابطه شعر و روح، ظرایف ظریفی را در شعر آشکار می‌کند و به شعر اجازه می‌دهد تا بالاتر از آنچه در نقدها مطرح می‌شود، صعود کند. همراه با تقسیم سه گانه، باید تمرکز و درک بیشتری از «الهام بخش الهی» در آثار فلسفی افلاطون وجود داشته باشد. با تبیین شخصیت «الهام‌دهنده الهی»، می‌توان مؤلفه حقیقت شعر و فلسفه را به یک رابطه نزدیک‌تر کشاند. ماهیت تاریخ‌نگاری شعر، زمانی که در منبعی الهی ردیابی شود، می‌تواند دارای حقیقتی باشد که به شعر اعتبار می‌بخشد. بنابراین، با ساختارشکنی شعر به سه جزء متمایز، و شناخت نقش الهام‌دهنده الهی در تصور افلاطون، می‌توان درک سازنده‌ای از شعر ساخت که هم بحث‌های انتقادی و هم مثبت شعر ارائه شده در میان گفت‌وگوها را مشروعیت بخشد.