جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫زيارت ائمه اطهار(، خصوصاً امام حسين(ع) ، يکي از آموزنده‌ترين و سازنده‌ترين مکاتب است، زيرا امام حسين(ع) ، از افرادي است که در تمام ابعاد کمال وجودي انسان، الگو و نمونه است. حضور در حرم مطهر آن حضرت و زيارتش، نوعي تجديد عهد و پيمان با اوست. ائمه معصومين(ع) پس از امام حسين(ع) در هر فرصتي دستور زيارت قبر آن حضرت را داده‌اند. در اين پژوهش، روند تاريخي زيارت امام حسين(ع) تا پايان عصر عباسي، با هدف بازشناسي سيره پيشوايان در قبال آن حضرت، و بازشناسي جايگاه و منزلت زيارت مورد بررسي قرار گرفته است. عالمان شيعه و اهل سنت، بر اساس آيات قرآن و روايات، بر زيارت پيامبران و صالحان تأکيد کرده‌اند، و با فضيلت‌ترين زيارات را زيارت امام حسين(ع) دانسته‌اند. بررسي تاريخي نشان مي‌دهد که زيارت قبر آن حضرت، با انتشار خبر شهادت ايشان، آغاز گشت و عبيدالله بن حر جعفي و جابر انصاري اولين زائران قبر آن حضرت بودند. نقش تبليغي و توصيه‌هاي ائمه اطهار(، با وجود کارشکني‌هاي امويان و عباسيان، در افزايش تعداد زائران و توجه آنان به مزار امام حسين(ع) مؤثر بود. در دوره‌هاي اول و دوم عباسيان، سير تاريخي زيارت امام حسين(ع) فراز و فرود فراواني داشت. در اوائل حکومت عباسيان، زائران آزادانه به زيارت قبر آن حضرت مي‌رفتند، ولي با تثبيت حاکميت و قدرت عباسيان، زيارت کربلا با موانع فراواني مواجه شد؛ حتي چندين بار قبر امام حسين(ع) مورد هجوم قرار گرفته و ويران گرديد. ولي در عصر سوم و چهارم عباسي، با قدرت گرفتن حکومت‌هاي شيعي مانند آل بويه، و نيز تشويق بزرگان و علماي دين مانند سيد مرتضي، زيارت بارگاه حسيني( رونق يافت و زائران از هر سو به کربلا مشرف مي‌شدند. حاکمان آل بويه به تعمير و توسعه حرم حسيني پرداختند و سفر شيعيان را به کربلا تسهيل نمودند؛ گرچه وجود اختلافات فرقه‌اي، در کاهش تعداد زائران در برخي از سال‌هاي اين دوره نيز مؤثر بود.