جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

حدیث «لاتقوم الساعه» یکی از مهم‌‌ترین احادیثی است که ابن عربی در اثبات ملازمه میان ظهور مهدی موعود(عج) و برپایی قیامت به آن تمسک می‌‌جوید. بر پایه این حدیث، یکی از مقدمات و شروط ضروری وقوع قیامت، ظهور مهدی موعود(عج) و سپس رحلت ایشان از دنیا به آخرت است؛ چراکه انسان کامل مظهر اسم الله و خلیفه الاهی بر روی زمین است و با نبود او، موجبات قیامت برای آن دوره انسانی فراهم می‌‌گردد. پرسش اصلی این نوشتار آن است که در مکتب ابن عربی، مدلول حدیث لاتقوم الساعه چیست و کیفیت دلالت آن بر ظهور مهدی موعود(عج) چگونه است؟ از این پژوهش که با روشی تحلیلی_توصیفی و انتقادی به سامان رسیده است، چنین حاصل می‌‌شود که اولاً، حدیث لاتقوم در منابع روایی شیعی یافت نشده و ابن عربی با تغییراتی نسبت به آنچه در منابع روایی اهل سنت آمده، آن را در آثار خویش مطرح کرده است. ثانیاً، با قطع نظر از اشتباه صورت گرفته در نقل حدیث، اساس مدعای ابن عربی و شارحان آثار او با نظر به احادیث و اعتقادات شیعی در مورد مهدویت صحیح است.

ديونيسيوس آريوپاغي و عارفان مسلمان در مکتب ابن ‌عربي در عين اينکه در برخي کلمات خود به الهيات سلبي نزديک شده‌اند و خدا را بيان‌ناپذير و حتي معرفت‌ناپذير دانسته‌اند، بسيار از معرفت‌ خدا سخن گفته‌ و به‌نوعي بر الهيات ايجابي تأکيد داشته‌اند. از منظر ايشان، اين هر دو منظر مطابق با نفس‌الامر است؛ به اين معنا که حق در مقام ذات و با لحاظ عدم تجلي، شناخت‌ناپذير و از‌اين‌رو بيان‌ناپذير است و در موطن تجليات، شناخت‌پذير و بيان‌پذير مي‌باشد. عارفان مسلمان با تفکيک چهار مرتبة تنزيه، تشبيه، جمع تشبيه و تنزيه، و مرتبة فوق تشبيه و تنزيه، توانسته‌اند تحليلي غني‌تر از اين منظر عرفاني ارائه دهند. در اين تحليل، عارف با عبور از کثرات مادي و مثالي، به تعينات تنزيهي معرفت مي‌يابد و با شهود مرتبة وحدت و مشاهدة‌ سريان حق در تمامي مخلوقات، به تشبيه‌ راه مي‌برد. از اين منظر، عارف آن‌گاه که به تعينات ناظر است، تنزيه مي‌يابد و تشبيه؛ و آن‌گاه که به وجودي نظر مي‌كند که در همة اين تعينات تنزيهي و تشبيهي جاري است‌، جمع تشبيه و تنزيه مي‌يابد؛ و البته حقِ فراتر از همة تجليات و فراتر از وجود ساري در آنها را مقام تنزيه اطلاقي يا مقام فوق تنزيه و تشبيه مي‌داند.

نویسنده ‌ این اثر در مقام طرح‌اندیشة ابن‌سینا(416- 359 ق) در باب چیستی، چرایی، مبانی، قلمرو و چگونگی تأویل و تبیین عرفانی آن است. نزد ابن‌سینا تأویل بر عمل زدودن حجاب از چهرة حقیقت برای رسیدن به چهرة ناب آن اطلاق می‌شود که در خواب و دین پیاده می‌شود. چرایی تأویل را ذات پیچیدة حقیقت و نیاز انسان به شکافتن آن موجه می‌کند. عارف بر اساس آموزة عوالم و ولایت، همزبانِ ابن‌سینا است. عمل تأویل بر مبانی هستی شناسانه(لایه‌های عمیق هستی) انسان شناسانه( قدرت و شأن آدمی‌در درک‌ این حقایق) و معرفت شناسانه(لایه‌های متنوع در معرفت آدمی) استوار است. عارف با آموزة ظهور و بطون و سخن از سلوک پذیری نفس آدمی، همراهِ ابن‌سیناست. چگونگی تأویل، در افقِ رمزین بودن دین و رمزگشایی از حقایق آن قابل فهم است.‌ اینجا تفکر مشایی ابن‌سینا غالب می‌شود و عارف ناخرسندانه به آن می‌نگرد. هدف نویسنده، استنطاق‌ این‌اندیشه، توسع بخشیدن به آن و فهم نقاط قوت و کاستی احتمالی اش در ساحت مسائل جدید و رویکرد فرافلسفیِ عرفان نظری است و روش او تدقیق و تحلیل فلسفی ـ عقلی در واژگان و گزاره‌هاست.