جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : آنچه روح می داند: چارلز ویلیامز و کنت برک شعر آرتوری چارلز ویلیامز را با استفاده از روش شناسی برگرفته از کنت برک بررسی می کند. این آزمایشی است در نقد ادبی یک شاعر مسیحی با استفاده از روشی که به طور خاص مسیحی نیست. ایده‌های انتقادی کلیدی موجود در برک در خواندن شعرهایی از Taliessin Through Logres و Region of the Summer Stars استفاده می‌شوند. ابتدا به کار برک در مورد شکل و نماد (عمدتاً از Counter-Statement) پرداخته می شود. فرم در یک شعر منفرد (با استفاده از "آواز تکشاخ تالیسین) و در یک چرخه کامل مورد بررسی قرار می گیرد. برک چندین کاربرد نماد را در ضد بیانیه فهرست می کند و نمونه ای از هر یک از این موارد را از شعر ویلیامز شرح می دهد. برک به این موضوع اشاره می کند. ایده‌های جوهر و قربانی (که دومی مورد خاص اولی است) ویلیامز همچنین در مورد جوهر و روابط مردم در شهرها، پادشاهی‌ها و دیگر گروه‌های اجتماعی عادی حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. تجاوزگری در برک زمانی اتفاق می‌افتد که قربانی به طور قابل ملاحظه‌ای با یک گروه شناسایی می‌شود، اما به طور نمادین از گروه خارج می‌شود تا مجازاتی را تحمل کند که به طور نمادین گناه کل گروه را جبران می‌کند. ویلیامز بیشتر به دلیل گرایش مسیحی‌اش با بذل قربانی آنطور که ممکن است رفتار سنتی ندارد. برک شاید بیشتر به خاطر معرفی پنتاد مشهور است: پنج عنصر موجود در انگیزه در یک اثر. ویلیامز قادر است اسطوره آرتورین را از طریق دستکاری عناصر پنتاد به اهداف خود بسازد. برای بورک، لفاظی تا حد زیادی یک مسئله شناسایی است. او همچنین نشان می دهد که همذات پنداری شاعر با آفرینش خود اغلب به خود در متن خیانت می کند. از آنجایی که ویلیامز قویاً خود را با تالیزین می دانست، چندین نمونه از خیانت راوی به باورها و احساسات شاعر مورد بحث قرار می گیرد. استفاده بورک از دیالکتیک سلسله مراتبی به عنوان شکلی از انتلکسی با استفاده ویلیامز از ثنویت در سیستم اعتقادی مسیحی مقایسه می شود.

ترجمه ماشینی : چارلز ویلیامز (1886-1945) یک الهی دان انگلیسی بود که دو ایده اصلی الهیات را توسعه داد، ایده "تبادل" یا "عشق جایگزین" و "دیدگاه بئاتریسی". این دو جنبه از آنچه ویلیامز آن را «الهیات رمانتیک» نامید، تشکیل دادند. این ایده‌ها مجزا هستند اما مکمل یکدیگرند، زیرا هر دو از فرض ویلیامز درباره واقعیت تجسم سرچشمه می‌گیرند. ویلیامز با ارائه تعریف خاص خود به دنبال بازسازی ایده رمانتیسم بود: ادراک الهی آنگونه که در موجود است و از طریق اشیاء مخلوق می درخشد. از نظر ویلیامز، معنای تجسم دقیقاً همین حضور الهی در نظم مخلوق و دستیابی به خداوند از طریق موجودات و مخلوقات است که بدین ترتیب به مکاشفه های تجسم تبدیل می شوند. از آنجایی که ویلیامز تجسم را واقعیت سازنده واقعیت انسانی (یعنی رستگار شده) می‌داند، معتقد است که انسان‌ها به معنای واقعی کلمه از طریق معنای اسرارآمیز به اعضای مسیح و اعضای یکدیگر تبدیل شده‌اند. این به اعمالی که از طرف دیگران انجام می دهیم اثربخشی عمیقی می بخشد. این توصیف مختصری از مفهوم رادیکالی است که ویلیامز آن را «عشق جایگزین» نامیده است - مفهومی که او بیشتر به آن شهرت دارد و منتقدان بیشترین توجه را به آن معطوف کرده‌اند. پایان نامه من یکی از معدود مطالعاتی است که بر مفهوم دوم ویلیامز متمرکز شده است، "لحظه بیاتریسی" یا "دیدگاه بئاتریک" (که به نام بئاتریس محبوب دانته نامگذاری شده است). از نظر ویلیامز، بینش بئاتریک عشق جنسی است که برای معشوق در یک شخص خاص تجسم یافته است، که بدین ترتیب به مکاشفه یا مکان تجسم تبدیل می شود. می توان با خلق و خوی نسبت به این نوع مکاشفه تمایل داشت، اما برای کسانی که چنین نیستند، توضیح جامعی از این ایده ارائه کرده ام. سپس عبارات مربوطه از آثار الهیات ویلیامز را ترکیب می کنم، تلاش او برای احیای الهیات عشق جنسی و اصرار او بر این که ایده او توسعه مشروع اصل تجسم است، که کلیسا اغلب توسط آن خیانت کرده است را به طور عمیق مورد بررسی و نقد قرار می دهم. کاهش ارزش بدن و تمایلات جنسی من همچنین معیارهای ویلیامز را برای تمایز بین واقعی و نادرست یا شبه رمانتیسیسم بررسی می‌کنم و این احتمال را در نظر می‌گیرم که ستایش رمانتیک همیشه نباید در محتوای جنسی رخ دهد. من نتیجه می‌گیرم که شکایت ویلیامز در مورد نگرش تاریخی کلیسا نسبت به جسد نجات‌یافته موجه است و او یک جایگزین معتبر ارائه کرده است. پس از اعلام برخی معیارها که به ما کمک می کند اصالت یک بینش دینی را ارزیابی کنیم. من نتیجه می‌گیرم که ستایش Beatrician همانطور که ویلیامز توسعه می‌دهد این معیارها را برآورده می‌کند. در نهایت، من نتیجه می‌گیرم که می‌توان دید بئاتریسی را بدون احساس منطقی مجبور به پذیرش توضیح الهیات مسیحی تجربه کرد، اگرچه هنوز باید با بررسی ویلیامز عشق بئاتریسی را تحسین کرد و از آن سود برد.