جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در دسامبر سال 1896 ویلیام جیمز (1842-1910) مقدمه ای بر اراده برای باور و مقالات دیگر در فلسفه نوشت و فلسفه رمان تجربه گرایی رادیکال خود را اعلام کرد. تقریباً صد و بیست سال بعد، مضامین متافیزیکی نوشته‌های تجربی رادیکال بالغ او (مثلاً نوشته‌های او در سال‌های 1904-1905 که پس از مرگش به‌عنوان مقالاتی در تجربه‌گرایی رادیکال منتشر شد) همچنان بر تفاسیر ادبیات ثانویه تسلط دارند. «تجربه‌گرایی رادیکال اولیه ویلیام جیمز: تحقیقات روانی، دین و «روح تحمل درونی» خوانشی تجدیدنظرطلبانه ارائه می‌کند که عناصر معرفتی، اخلاقی و اجتماعی تجربه‌گرایی رادیکال اولیه جیمز را در پرتو نگرانی‌های او که در پیشگفتار سال 1896 بیان شد، اولویت می‌دهد. . با تمرکز بر یک تحلیل متنی دقیق که هدف آن بازنگری تاریخی و موضوعی تجربه گرایی رادیکال جیمز در چارچوب کار اصلی و فرعی او در دهه 1880 تا اواخر دهه 1890 است، من برای تفسیر تکمیلی که بر حساسیت معرفتی جیمز به وضعیت اسفناک تأکید می کند استدلال می کنم. از دیگری "غیر منطقی" ادراک شده. این پروژه نشان می‌دهد که نه تنها تجربه‌گرایی رادیکال اولیه جیمز به موضوعات معرفت‌شناختی واقعیت و دیدگاه مربوط می‌شود، بلکه پیامدهای اجتماعی و اخلاقی آن‌ها نیز مورد توجه است. این نشان می دهد که اگر به مضامین تاریخی، فلسفی و مذهبی خاصی توجه کنیم که خود را به عنوان نقاط کانونی کار جیمز در دهه 1890، به ویژه در سال 1896 نشان می دهد، یک روایت جایگزین آشکار می شود. این روایت که تجربه‌گرایی رادیکال اولیه جیمز همه تجربه‌ها را در بر می‌گیرد و این با علاقه واقعی او به دیدگاه مؤمن، به حاشیه رانده‌شده و دیگری «غیر عقلانی» نشان داده می‌شود.

ترجمه ماشینی : در مقابل حقیقت دین، فایده دین موضوعی است که از نظر تاریخی مورد توجه پژوهشگران فلسفی و گفتمان روزمره قرار نگرفته است و هدف این پایان نامه جلب توجه بیشتر به ثمرات دین در زندگی روزمره است. فایده دین مبحث گسترده ای است و به منظور ارائه یک برخورد معقول از آن، پایان نامه بر طرح کلی بینش های ارائه شده توسط سه فیلسوف قرن نوزدهمی متمرکز است، که فایده دین برای آنها موضوع مهمی بود: جان. استوارت میل (1806-1873)، فردریش نیچه (1844-1900)، و ویلیام جیمز (1842-1910)؛ این امر با اختصاص فصلی به متنی که توسط هر یک از این متفکران تألیف شده است، انجام می‌شود: 1) سودمندی دین (میل)، 2) ضد مسیح (نیچه)، و 3) انواع تجربیات دینی (جیمز). در این آثار، میل، نیچه و جیمز از مواضع مختلفی در مورد فایده دین دفاع می‌کنند و بررسی روشنگر بسیاری از موضوعات مرتبط (مانند رابطه بین دین و اخلاق و رابطه بین دین و شادی) ارائه می‌کنند. این پایان‌نامه با توجه به تحلیل‌های متنی ارائه‌شده، نتایجی را در مورد سودمندی دین به دست می‌آورد، و اهمیت -و چشم‌اندازی برای- پژوهشی که به موضوع در پرتو این نتیجه‌گیری‌ها اختصاص داده شده است را برجسته می‌کند. به طور خاص، پیشنهاد می‌کند که ما دلایل خوبی برای زیر سؤال بردن مزایای اخلاقی که اغلب به دین نسبت داده می‌شود، داریم، اما با این وجود، دین برای برخی - و شاید بسیاری - افرادی که در غیر این صورت هرگز نمی‌توانند خوشبختی پیدا کنند، بسیار مفید است. اگرچه ممکن است برخی بدون کمک دین شادی پایدار را تجربه کنند (برخلاف آنچه جیمز پیشنهاد می کند)، برخی دیگر برای یافتن آرامش خاطر به رستگاری مذهبی نیاز دارند (بر خلاف آنچه میل، تا حدی کمتر، و نیچه، تا حدی میزان بیشتر، پیشنهاد کنید).

ترجمه ماشینی: یک قرن پس از ظهور آثار معروف او در مورد دین، فلسفه دین ویلیام جیمز هنوز موضوع بحث های پر جنب و جوش است. مخالفان متعدد جیمز بارها او را به کناره گیری از مسئولیت فکری متهم کرده اند و استدلال می کنند که او از پذیرش باور دینی بدون شواهد قطعی از طرف آن حمایت می کند. در این کتاب هانتر براون نشان می‌دهد که منتقدان همواره دیدگاه جیمز را در فرآیند رسیدن به چنین اتهاماتی تحریف کرده‌اند. بحث اصلی ارائه شده در اینجا این است که منتقدان نتوانسته اند به دیدگاه فلسفی جیمز به عنوان یک کل نگاه کنند. این شکست توسط براون مورد خطاب قرار می گیرد زیرا او اندیشه جیمز در مورد دین را در محدوده وسیع تری از تحلیل تجربه گرایی رادیکال از تجربه به طور عام و روابط موضوع-ابژه به طور خاص قرار می دهد. براون تفاسیر و نقدهای اصلی کار جیمز را ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که دیدگاه‌های جیمز در مورد تجربه دینی، شر و قدرت، مسئولیت انسانی و دغدغه‌های اخلاقی در واقع به ذهنیت‌گرایی و ایمان‌گرایی نمی‌افتد. این مطالعه نافذ نه تنها بر اساس سنت طولانی تحصیلات جیمز است، بلکه به سطوح جدیدی از تحقیق و بینش پیش می رود. این اثر بزرگی است که بحثی تازه درباره اندیشه جیمز همراه با رویکردها و نگرانی های ناشی از آن ایجاد می کند.

ترجمه ماشینی: ویلیام جیمز و گفتگوی فراآتلانتیک بر فیلسوف و روانشناس آمریکایی ویلیام جیمز (1842-1910) و تعاملات او با تفکر اروپایی، همراه با استقبال چند رشته ای از کار او در دو سوی اقیانوس اطلس از زمان مرگش تمرکز می کند. رویارویی جیمز با متفکران و ایده‌های اروپایی در طول زندگی اولیه‌اش و در طول زندگی حرفه‌ای برجسته بین‌المللی‌اش ادامه داشت، که در آن او در تعدادی از گفتگوهای فراآتلانتیکی در علم، فلسفه، روان‌شناسی، دین، اخلاق و ادبیات شرکت کرد. این جلد این گفتگوها را با گرد هم آوردن دوازده محقق از طیفی از رشته‌های علمی در دو سوی اقیانوس اطلس بررسی و گسترش می‌دهد تا کار جیمز را با همه تنوع‌اش ارزیابی کند، استقبال چند رشته‌ای او را در قرن بیستم ردیابی کند، و میراث او را در قرن بیستم ارزیابی کند. -قرن اول نیمه اول کتاب تأثیرات فکری فراوان جیمز را در نظر می گیرد و نیمه دوم بر جهان کثرت گرا (1909)، متن منتشر شده از سخنرانی های هیبرت او در سال 1908 در دانشگاه آکسفورد، به عنوان متنی کلیدی برای ارزیابی مکالمات فراآتلانتیک جیمز تمرکز دارد. جریان‌های فراآتلانتیک متکثری که در بخش اول این جلد به آنها پرداخته شد، درک کامل‌تری از فلسفه کثرت‌گرایی جیمز را امکان‌پذیر می‌سازد که تمرکز صریح بخش دوم را تشکیل می‌دهد. این جلد که به عنوان یک مجموعه در نظر گرفته شده است، از نظر پژوهش درباره جیمز در ایجاد گفتگوهای فراآتلانتیک، بین رشته ای و بین نسلی منحصر به فرد است و جیمز را به عنوان یک متفکر مهم بین المللی و مسلماً متمایزترین شخصیت روشنفکر آمریکایی در قرن نوزدهم و بیستم معرفی می کند.

این نوشتار، تلاشی است برای نشان دادن این نکته که قرینه‌گراییِ مبتنی بر عقل‌گرایی حداکثری، در طول تاریخ فلسفه چه در حوزۀ معرفت‌شناسی و چه در حوزۀ اخلاق‌باور، سازوکار حقیقی شکل‌گیری ایمان به خدا را، به شکل مبالغه‌آمیزی تحت تأثیر قرار داده و در سایۀ نوعی جزم‌اندیشی، نقش عوامل دیگری مانند عواطف، امیال و به‌خصوص اراده را که در چارچوب فهم عرفی به شکل‌گیری ایمان در خداباوران منجر می‌شود، نادیده گرفته است. در میان متفکران معاصر، ویلیام جیمز و پلنتینگا تلاش کرده‌اند این رویکرد جزم‌گرایانه را تعدیل کرده و آن دسته از جنبه‌های عملی شکل‌گیری ایمان را که همواره از نظر دور مانده‌اند، احیا کنند. مهم‌ترین نقطۀ اشتراک در نظریه‌پردازی این دو، توجه به جنبه‌های عملی ایمان در چارچوب فهم عرفی و تأکید بر نقش مهم اراده در کنار عقل در شکل‌گیری ایمان است. به این ترتیب می‌توان نشان داد که آرای ویلیام جیمز و پلنتینگا مکمل یکدیگر در زمینۀ نحوۀ شکل‌گیری سازوکار ایمان به خداوند است.

بحث‌هایی که «ویلیام جیمز» در باب تجارب عرفانی مطرح کرده، از مهم‌ترین مباحثی است که در باب تجارب عرفانی در جهان جدید به منصه ظهور رسیده است. جیمز این مباحث را به طور عمده در کتاب «تنوع تجارب دینی» مطرح کرده است. این مباحث، مخالفان و موافقان بسیاری را برانگیخته و تا حدی دورنمای کلی مباحث تجربه عرفانی در این میان به چشم می‌خورد. محورهای اصلی مورد بحث در این مقاله عبارت است از: 1. تفاوت تجارب عرفانی و دینی (به ویژه از دیدگاه ویلیام جیمز) 2. تعریف تجربه عرفانی 3. ویژگی‌های تجارب عرفانی 4. نردبان تجارب عرفانی 5. ارتباط دیدگاه ویلیام جیمز در باب تجارب عرفانی با دیدگاه روانشناختی‌اش این مقاله در برخی موارد به نقد دیدگاه‌های جیمز نیز پرداخته است و به‌طور کلی هدف آن بررسی محورهای اصلی دیدگاه جیمز است. به نظر نگارنده مهمترین بحث جیمز همان بحث نردبان تجارب عرفانی است که توضیح آن در مقاله آمده است.

برای مشاهده فیلم سخنرانی به آدرس داده شده در آپارات مراجعه کنید.

امروزه، یکی از مسائل مهم معرفت شناسی، تأثیر عوامل غیر معرفتی و از جمله گناه بر معرفت است. اعتقاد به چنین دیدگاهی از ویژگی‌های مهم تفکّر سنّتی است. هندوها در 3500 سال پیش معتقد به تأثیرپذیری معرفت از عوامل غیر معرفتی بودند. در مسیحیت نیز پولس قدیس بیان می‌داشت که "گناه نکنید تا عالم واقع را درست بشناسید." در جهان جدید، هرچند کسانی همچون هابز، هیوم، کانت، مارکس، نیچه، فروید، فوکو و...به نحوی معتقد به تأثیر عوامل غیر معرفتی بر معرفت بودند، ولی نخستین بار ویلیام جیمز بود که صریحاً بیان داشت که آراء و نظرات ما ناشی از استدلال محض نبوده، بلکه عواملی همچون تلقین، عشق، نفرت، کینه، ترس، امید و...در معرفت ما تأثیرگذارند. در قرآن کریم نیز به نحو مبسوط به ماهیّت و اقسام معرفت، نحوه حصول معرفت و عوامل معرفتی و غیر معرفتی مؤثّر بر آن پرداخته شده است. از نظر قرآن، یکی از عوامل مهم در این خصوص، گناهان ماست که تأثیر بسزایی در گونه‌های مختلف معرفت ما، اعم از اکتسابی و غیر اکتسابی دارد. آنچه از آیات قرآن برداشت می‌شود، این است که گناه به اشکال مختلف بر معرفت ما خصوصاً در حوزة معارف الهی تأثیرگذار است. برای مثال، گناه گاه سبب توجّه انسان به بخشی از واقعیّت، گاه سبب تحریف در حقایق، گاه سبب فراموشی و نسیان واقعیّات و گاه سبب سطحی‌نگری و عدم تعمّق در حقایق می‌شود.

طرح مسأله تأثیر عوامل غیر معرفتى بر معرفت در مقاله «اراده معطوف به باور» ویلیام جیمز نظر معرفت شناسان را به این بحث اساسى معطوف کرده است که تحصیل معرفت، چه بسا، تنها از مسیر معیارها و شاخصه‏هاى معرفتى صرف عبور نمى‏کند، بلکه از آن جا که بسیارى از باورهاى انسان تحت تأثیر بیم و امیدها، عشق و نفرتها، منافع شخصى و... تحصیل مى‏شوند، پاکسازى ساحات غیرمعرفتى انسان از رذایل و آراستن آنها به فضایل، در دستیابى او به حقیقت مؤثر مى‏تواند باشد. آنچه در این مقاله بحث مى‏شود، طرح رابطه یکى از مقولات اخلاقى - دینى، یعنى گناه، با معرفت است. تلاش ما بر این است که نشان دهیم، چگونه در دو دهه اخیر، توجه معرفت شناسان، به بحث تأثیر ساحتهاى غیر معرفتى بر ساحت عقیدتى بشر، جلب شده است و بنابراین مى‏توان به گناه نیز به عنوان یکى از مقولات معرفتى نظر کرد.