جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در مورد مسئله اساسی فلسفی که ویتگنشتاین در تلاش برای حل آن در پژوهش های فلسفی است، در میان فلاسفه بحث های قابل توجهی وجود دارد. در این اثر جسورانه و بدیع، مردیت ویلیامز استدلال می کند که مشکل «شباهت هنجاری» است. ویلیامز در کتاب اطاعت کور نشان می دهد که چگونه ویتگنشتاین با به کارگیری تمایز «استاد/ تازه کار» زبان آموز، نظریه های سنتی و بازنمودگرایانه زبان را مورد انتقاد قرار می دهد و استدلال می کند که این تمایز اغلب نادیده گرفته می شود، اما برای درک مسائل فلسفی در مورد ذهن و زبان، اساسی است. این کتاب نه تنها بحث‌های آشکاری درباره مجموعه ویتگنشتاین ارائه می‌کند، بلکه تحلیل‌های پیچیده‌ای از کار براندوم، دامت، فرگه، سلرز، دیویدسون، کاول و دیگران ارائه می‌کند. اینها به طور مفید در تلاشی برای موقعیت بهتر رویکرد غیر روشنفکرانه و غیر نظری ویتگنشتاین و برجسته کردن ویژگی‌های منحصربه‌فرد مقایسه می‌شوند.

ترجمه ماشینی : فیلسوفان در جست‌وجوی سخت‌گیری و درک روشنی از ویژگی‌های اساسی موضوعات مورد بررسی خود، اغلب به اغراق و ساده‌سازی‌های مضر سوق داده می‌شوند. با توجه به پیشنهاد تحریک آمیز لودویگ ویتگنشتاین، این به سردرگمی های مربوط به وضعیت گزاره های فلسفی مربوط می شود. مبارزه با جزم گرایی دیدگاه او را مبنی بر اینکه هیچ تز، آموزه یا نظریه ای در فلسفه وجود ندارد روشن می کند. حتی زمانی که این ادعا جدی گرفته شود، توضیح معنای آن مشکل ساز است - معمولاً شامل بازگشت به پایان نامه ها می شود. این کتاب رویکرد فلسفی ویتگنشتاین را با ارائه آن به عنوان پاسخی به مسائل خاص مربوط به تمرین فلسفه، به ویژه مسئله جزم گرایی، قابل درک می کند. اگرچه تمرکز این کتاب بر آثار متأخر ویتگنشتاین است، اسکاری کوزلا همچنین در مورد فلسفه اولیه ویتگنشتاین که در تراکتاتوس بیان شده و همچنین رابطه بین آثار اولیه و متأخر او را مورد بحث قرار می‌دهد. در پرتو این گزارش از نقد ویتگنشتاین از اندیشه اولیه‌اش، کوزلا می‌تواند معنای ویتگنشتاین را از فلسفه‌پردازی بدون تز یا نظریه عینی بسازد. کوزلا استدلال می کند که در فلسفه بعدی خود، ویتگنشتاین رویکردی غیر متافیزیکی (البته نه ضد متافیزیکی) به فلسفه بدون سلسله مراتب فلسفی ایجاد می کند. این روش منجر به افزایش انعطاف پذیری اندیشه فلسفی بدون از دست دادن دقت می شود.

ترجمه ماشینی : فیلیپ میلز با پیوند دادن شعر و فلسفه زبان، شکاف قاره ای و تحلیلی را با کنار هم قرار دادن نوشته های نیچه و ویتگنشتاین پر می کند. او از طریق یک فلسفه شعر بیان گرایانه استدلال می کند که ما می توانیم برخی از سؤالات اصلی در فلسفه زبان را درک کنیم. میلز تداوم زبان شعر با زبان معمولی را برجسته می کند و تفکر نیچه و ویتگنشتاین را روشن ترین راه برای بسط فلسفه شعر می داند. این مطالعه با ردیابی سنت اکسپرسیویستی فلسفه زبان، ریشه های آن را در رمانتیسیسم آلمانی دقیقاً در آثار اکسپرسیویست های معاصری مانند هاو پرایس و رابرت براندوم قرار می دهد. در جایی که درک شعر با ابزارهای سنتی فلسفی مورد استفاده زیبایی‌شناسان دشوار بوده است، «فلسفه شاعرانه زبان» در تقاطع بین فلسفه هنر و زبان عمل می‌کند و فلسفه جدیدی از شعر را با ظرفیت‌های گسترده پیشنهاد می‌کند.

ترجمه ماشینی : این کتاب با افشای اسطوره «دو ویتگنشتاین»، شرح مفصلی از وحدت در اندیشه ویتگنشتاین از Tractatus تا تحقیقات فلسفی ارائه می‌کند. برخلاف تفاسیر اخیر در ادبیات، این روایت داستان آشکار شدن یک دیدگاه واحد نیست، بلکه داستان یک گفتگوی جاری و منطق درونی آن است. ویتگنشتاین در طول زندگی حرفه‌ای خود استدلال می‌کرد که مشکلات فلسفی در مورد ضروری و غیرممکن از یک سو، و در مورد معنادار و مزخرف از سوی دیگر، ممکن است با توضیح استفاده از زبان معمولی حل شوند. این رویکرد همیشه بر یک استراتژی، یعنی زمینه‌گرایی تکیه داشت. او متن‌زدایی را منبع اصلی سردرگمی فلسفی معرفی کرد و استدلال کرد که درک فلسفی شامل قرار دادن مفاهیم در زمینه‌های هنجاری است که در آن کار می‌کنند. این بازسازی انتقادی به درک فلسفه ویتگنشتاین کمک می کند و بحث های معاصر در مورد ضرورت، قابل فهم بودن و هنجاری بودن زبان را روشن می کند.

ترجمه ماشینی : تلاقی اخیر بین فلسفه تحلیلی و سنت های فلسفی قاره ای، علاقه شدیدی را به فلسفه فلسفه برانگیخته است. در این مناظره، درک ما از نقش فلسفه و استفاده از استدلال و عقل در فرهنگ مطرح است. فلسفه تحول آفرین مفهوم جدیدی از فلسفه را از طریق بحث در مورد موضوعات برجسته در سنت تحلیلی، در کار ویتگنشتاین متأخر بیان می کند. و در نظریه انتقادی. والگرن تبارشناسی را دنبال می کند که منجر به بن بست کنونی در گفتمان فلسفه می شود. درباره نویسندگانی مانند کواین، پیتر وینچ، مایکل دامت و ارنست توگندات بحث می کند. و برداشت ویتگنشتاین از فلسفه و بحث زبان خصوصی را در نظر می گیرد. فلسفه تحول آفرین با تکیه بر تحلیلی از روابط بین حقیقت، توافق جمعی و نقش اراده شخصی در استدلال فلسفی، تصویری از فلسفه به عنوان مراقبت دگرگون کننده برای خود و دیگران ایجاد می کند. این اثر کمک بزرگی به مطالعه فلسفه و نظریه اجتماعی می کند.

ترجمه ماشینی : اگرچه ویتگنشتاین اغلب در قبال به اصطلاح مرگ انسان، همانطور که در قرن گذشته گفته شد، مسئول شناخته می‌شود، هیچ توضیح مفصلی از جایگزین او برای روایت سنتی یا دکارتی از انسان تاکنون در دسترس نیست. سوبژکتیویته پس از ویتگنشتاین با رجوع به چندین بخش از آثار بعدی ویتگنشتاین قصد دارد این شکاف را پر کند. با این حال، با بحث در مورد انتقاداتی که بازاندیشی سوبژکتیویته دریافت کرد، به بحث در مورد موضوع دکارتی و نابودی آن کمک می کند، زیرا استدلال شده است که چرخش ضد دکارتی در فلسفه قاره ای منجر به از دست دادن مرکزی برای هر دو شده است. اخلاق و سیاست این کتاب با بررسی بیشتر مفاهیم روایت ویتگنشتاینی از انسان، روشن می‌سازد که دیدگاه غیر دکارتی در مورد این موضوع لزوماً از نظر اخلاقی و سیاسی بی‌تفاوت نیست. علاوه بر این، استدلال می کند که بحث های اخلاقی و سیاسی نباید به طور خودکار در بحث در مورد ماهیت انسان اولویت داشته باشند. >

ترجمه ماشینی : سبک سخن گفتن ویتگنشتاین جذابیت زیادی دارد، اما خطر بزرگی را نیز به همراه دارد: خواننده مستعد این است که بیش از حد از یک قطعه و از تکه‌ها به‌طور کلی خیلی کم جمع کند. در اولین تقابل‌هایم با پژوهش‌های فلسفی، من چنین خواننده‌ای بودم، و بنابراین، معلوم شد، بیشتر نویسندگان فلسفه بعدی ویتگنشتاین بودند. توانایی چشمگیر ویتگنشتاین در گردآوری بسیاری از جنبه های اندیشه خود در یک بخش، به طور کامل در ادبیات انتقادی مورد بهره برداری قرار گرفته است. اما به ندرت به ارتباط با قطعات دیگر توجه می شود، چه رسد به بسیاری از نسخه های خطی منتشر نشده که تحقیقات فلسفی محصول نهایی آنهاست. نتیجه این رویکرد پراکنده و غیرتاریخی به آثار متأخر ویتگنشتاین، انبوهی از تفاسیر متناقض است. آنچه ویتگنشتاین واقعاً می خواست بگوید به اندازه کافی روشن نیست. نظرات همچنین در مورد ارزش کار او به شدت متفاوت است. برخی از نویسندگان با کلمات قصار و پرسش‌های بلاغی او تشویق شده‌اند تا کل سنت دکارتی را کنار بگذارند یا حرکت‌های جدید در زبان‌شناسی یا روان‌شناسی را متوقف کنند. برخی دیگر که خشمگین شده اند، فلسفه او را به عنوان محافظه کاری مفهومی ضد علمی رد می کنند. پس از مشورت با دفترچه ها و دست نوشته های منتشر نشده ای که ویتگنشتاین بین سال های 1929 تا 1951 نوشته بود، به خواننده ای بسیار متفاوت تبدیل شدم. معلوم شد که ویتگنشتاین نوعی لئوناردو داوینچی است، که شکلی را دنبال می‌کرد که هر نشانه‌ای از اسکنه، هر تلاشی برای بهبود، از بین رفته بود.