جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در میان فیلسوفان برجسته غربی، آرتور شوپنهاور شخصیتی است که به راحتی با تعامل فعال و سازنده با اشکال فکری هندی مرتبط است. در شوپنهاور و فلسفه هند: گفتگوی بین هند و آلمان، ویراستار آراتی باروآ بر اساس نتایج یک کنفرانس در سال 2005 است و مجموعه‌ای آموزنده از مقالات ارائه می‌کند که دریافت، بازسازی، و جذب شوپنهاور از مفاهیم هندو و بودایی را بررسی می‌کند. این حجم در حالی که در محتوا و ارائه آن تا حدودی ناهموار است، سهم قابل توجهی در تلاش‌های معاصر در فلسفه تطبیقی دارد.

هنر، یکی از بارزترین جلوه های اسرارآمیز فرهنگ و تمدّن انسانی است که همواره بر حیات انسانی سایه افکنده است. در فلسفۀ شوپنهاور نیز هنر بسان جزئی از اجزاء این نظام، در بطن آن مطرح شده و جزء لاینفک نظام فلسفی اوست. پژوهش حاضر به روش کتابخانه ای و تحلیل محتوایی در صدد بررسی جایگاه هنر موسیقی در نظام فلسفی شوپنهاور می باشد. جهت رسیدن به این مطلوب، کلّ مقولۀ هنر از دیدگاه این فیلسوف، بررسی شده است. نتیجۀ مطالعات نشان داد که در فلسفۀ شوپنهاور دیگر هنر برای هنر مطرح نیست، بلکه وظیفه اش، حل مسألۀ وجود است و به عنوان دستاویز و مفرّی است برای نجات انسان از سلطۀ اراده به زندگی. شوپنهاور، معتقد است موسیقی جایگاهی مکانی و توهّمی ندارد. از این رو، ما را با نوعی واقعیّتِ عمیقِ خارج از مکان آشنا می سازد و نسبت به سایر هنرها، قدرت بیشتری در بالا بردن ما از این عالم نفسانی دارد. او موسیقی را برترین هنرها و معماری را پست ترین آن ها لحاظ می کند. زیرا، موسیقی نه تنها به ایده ها نزدیک است، بلکه خودِ اراده است و معماری چون دورترین جایگاه را به ایده ها دارد، پست ترین هنرهاست.

شوپنهاور این عالم را پدیداری می‌داند که تجلی شئ فی‌نفسه است و شئ فی‌نفسه یا به عبارتی «بود» عالم، چیزی نیست جز اراده که باطن جهان و نه چیزی برتر از جهان است. جهان فلسفی او از سه مرتبه‌ی اراده، ایده و پدیدارها تشکیل شده است. اراده بنیاد و اساس فلسفه شوپنهاور را شکل می‌دهد که هستی ظهور آن است. شوپنهاور ایده را ناب‌ترین تصویرِ شیء فی‌نفسه یا اراده می‌داند؛ به‌عبارت‌دیگر مستقیم‌ترین تعین اراده جهان نمونه‌های عالم معقولات است که در فلسفه افلاطون مثل خوانده می‌شود و مخلوقات سایه و نسخه‌ای از آن اصل هستند. از نگاه شوپنهاور مثال افلاطونی واسطه میان اراده به‌عنوان شئ فی‌نفسه و پدیدار است. البته مثال افلاطونی معقول است؛ حال‌آنکه عقل به اراده شوپنهاور راهی ندارد، بلکه هنر می‌تواند شئ فی‌نفسه و اراده را به‌خوبی درک کند. در این مقاله به روش توصیفی – تحلیلی سعی شده است بعد از تبیین عالم پدیدار و شئ فی‌نفسه از دیدگاه شوپنهاور، به اهمیت و جایگاه هنر، مراتب هنر و کارکرد معرفتی آن در اندیشه شوپنهاور با تأملی در فلسفه افلاطون و دیدگاه او پیرامون رابطه هنر با درک حقیقت عالم پرداخته شود.

ترجمه ماشینی : این تحقیق به عنوان موضوع مطالعه دو قسمت با عنوان کافکیان به ترتیب از جوزفینا، خواننده یا مردم موش، سال 1924، سال مرگ نویسنده، و داستان پس از مرگ شکارچی گراکو، به عنوان روایت های املاک منتشر شده است. . ما در این دو روایت به دنبال بررسی مسئله‌ای از زوال صورت‌های متعالی هستیم: سنتز شده در هنر، الهیات و مرگ در درون مدرنیته. با خوانش توصیفی-فلسفی این دو روایت، رویکردی انتقادی را با فلسفه والتر بنیامین به ویژه نظریه روایت آن جستجو می کنیم. مجموعه این روایات نیز از بازسازی صحنه ادبی و فلسفی تعابیر کافکیان، مانند: خوانش صهیونیستی ماکس برود از فلسفه آرتور شوپنهاور و مارتین بوبر، طنین خوانش های کافکا از کی یرکگارد، تحلیل می شود. و نیچه و در نهایت، مجادلات بنیامین با برود و گرشوم شولم، که دلیل اصلی خنده دار آن حول خوانشی ماتریالیستی و تمثیلی از چک نویسنده است.

ترجمه ماشینی : آرتور شوپنهاور اولین متفکر غربی بود که افکار اوپانیشادها را در فلسفه خود گنجاند. قدردانی او از فلسفه و فرهنگ هند کاملاً شناخته شده است. در حال حاضر کار پژوهشی جدی در رشته‌های مختلف در موسسات دانشگاهی و دانشگاه‌های مختلف غرب برای بررسی تأثیر فلسفه و فرهنگ هند در تفکر فلسفی آلمان، به‌ویژه در رابطه با آرتور شوپنهاور و بالعکس، در حال انجام است. این کتاب بستر مشترکی را برای تعامل دانشمندان شرق و غرب فراهم می کند تا نظرات خود را در مورد پیوند بین فلسفه شرق و غرب بیان کنند. این به طور قابل توجهی به درک بهتر نه تنها از ارتباط بین شوپنهاور و نظام های فلسفی هند، بلکه به افزایش علاقه به این رابطه کمک می کند. این کتاب شامل مقالاتی از علمای برجسته است. این مقالات نور جدیدی را بر رابطه بین فلسفه شوپنهاور و جنبه های مختلف فلسفه و فرهنگ هند می اندازند و بنابراین منبع غنی از مواد تحقیقاتی را ارائه می دهند.

ترجمه ماشینی : هنر به مثابه امر مطلق، تحقیقی ادبی و فلسفی در مورد معنای هنر و ادعاهای آن در مورد حقیقت است. پل گوردون با کاوش به ویژه در نوشته‌های کانت و کسانی که پس از آن، از جمله فیشته، شلینگ، هگل، شوپنهاور و نیچه را دنبال کردند، معتقد است که هنر این مشکل را حل می‌کند که چگونه می‌توان امر مطلق را در غیرمفهومی و غیرگفتمانی «شناخت». مقررات. ایده رابطه ذاتی هنر با امر مطلق، که اولین بار به صراحت توسط کانت ارائه شد، در آثار اصلی از 1790 تا 1823 مورد بررسی قرار می گیرد. فصل اول و آخر، به ترتیب در مورد افلاطون و نیچه، به پیشروها و "پسامکان نماهای" این ایده می پردازد. . گوردون عدم توجه به این ایده را پس از هگل و همچنین در ارزیابی‌های مجدد معاصر این دوره نشان می‌دهد و به دنبال آن است. هنر به عنوان مطلق مورد توجه دانشجویان و دانش پژوهانی است که زیبایی شناسی را از منظر ادبی و فلسفی مطالعه می کنند.