مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

این مقاله ضمن اشاره به انواع رویکردها به فلسفه و حکمت اسلامی در عالم معاصر، به بررسی رویکرد متفاوت عبدالجواد فلاطوری می پردازد . فلاطوری بر خلاف خوانش های عمدتا شرق شناسانه از فلسفه اسلامی ،که این سنت را ذیل سنت نوافلاطونی در فلسفه فهم می کنند ، می کوشد تا نقش آفرینی قرآن در فلسفه اسلامی را با توجه به مطالعات تطبیقی و زبانی معاصر تبیین کند . از سوی دیگر در تقابل با خوانش صدرایی و نوصدرایی معاصر و از قضا همسو با هایدگر ، فلسفی شدن کلام و الاهیات اسلامی را مورد نقادی جدی قرار می دهد. طبق تحلیل فلاطوری ، فلسفه و حکمت اسلامی حاصل برخورد دو جهان بینیِ از اساس متفاوت یعنی جهان بینی حاکم بر فلسفه و علوم یونانی و جهان بینی قرآنی است.آنچه از برخورد این دو جهان بینی به وجود آمد فلسفه ای بود که اگر چه در صورت بیشتر یونانی ولی در محتوا عمدتا قرآنی بود .بنابراین این فلسفه نه یونانی صرف ، نه قرآنی صرف و نه آمیزه و التقاطی از این دو بلکه جریانی مستقل و ویژه بود که از سنتز و برآیند آن دو به وجود آمد.

بدون شک باور و عقیده به ظهور یک مصلح و موعود جهانی که روزی به اذن خداوند متعال خواهد آمد و جهان را پر از عدل و داد خواهد کرد، همواره در بیشتر فرهنگ ها و ادیان مختلف جهان بشریت وجود داشته است که با عناوین مختلفی مانند سوشیانس، مسیح، ویشنو، مهدی(ع) و غیره مطرح شده است. ذات و نهاد بشریت طبق فطرت خود تمایل دارد که روزی فرا رسد که جهان بشریت در پرتو ظهور رهبری آسمانی و الهی و با تایید و عنایت خداوند از ظلم و جور و ستم ظالمان و ستمگران رهایی یافته، و آشوب ها و بحران هایی که امنیت و آرامش جهان و به تبع آن، آرامش انسان را به هم زده اند، پایان پذیرد. در مناطق مختلفی از کره زمین نیز اعتقادات و باورهایی در این باره دارند که روزی منجی و موعودی خواهد آمد و بر علیه بی عدالتی ها و جنایت های ضد انسانی قیام خواهد کرد و پایه و اساس حکومت عدل جهانی را بر اساس آزادی و عدالت واقعی کلمه بنیان خواهد نهاد. با این اوصاف دراین مقاله سعی داریم به تبیین و معرفی موعود منتظر در دین اسلام و ادیان و آئین های مختلف زرتشتی، کنفوسیوس، تائو، هندو و بودا و شناخت و بیان وجوه اتحاد و افتراق این اسطوره ها و نمادهای صلح و امنیت و آرامش و عدالت در باورهای گوناگون بپردازیم. بینات، سال 21 تابستان و پاییز 1393 شماره 2 و 3 (پیاپی 83) ویژه ی قرآن و امام زمان (ع)

بخش بزرگی از قران مجید به حکایت داستان هایی اختصاص یافته که خداوند متعال از آن داستان ها به «قصه» و «بیان» و «موعظه» تعبیر می فرماید و این رشته «قصص و مواعظ» که از دوران آدم (ع) تا زمان حضرت خاتم صلی الله علیه و اله و سلم امتداد دارد همه در مقام تذکر و پند و اندرز و عبرت اندوزی و تنبه خواننده دل آگاه است و قران خود مکرر بدین مساله تصریح می فرماید. مثلا در آیه های 176 سوره اعراف و 120 سوره هود و111 سوره یوسف و 34 سوره نور چنین می گوید: «و بر ایشان خوان قصه هایی که در قران به تو فرستادند و مثلها که تو را در آن شنوانیدند، تا مگر ایشان در اندیشند.» «... و همه که بر تو می خوانیم از خبر های پیغامبران، آن است که دل تو را از تنگی و ضعف و اندوه با جای می آوریم و بر جای نمی داریم و در این مقام که به تو فرستادیم، همه راستی آمد و درستی و پندی و یادگاری گرویدن را.» در قصه های ایشان عبرتی است و پند دادنی خردمندان و خداوندان مغز را ، این حدیث نه فراساخته و نهاده است، لکن استوار داشتن و راست گوی گرفتن تورات و انجیل است از این پیش... و رهنمونی و بخشایش ایشان را که می گروند.»