جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: حنبلی‌ها به‌عنوان ثابت‌قدم‌ترین سنت‌گرای مکاتب حقوقی اهل سنت، با ارائه صدایی واحد علیه کلام، تأثیر نامتناسبی بر توسعه کلام اسلامی داشتند. بسیاری از حنبلی ها تفسیر کلام (تاویل) انسان گرایی در قرآن و حدیث را رد کردند و رویکردی غیرشناختی داشتند که صفات خداوند را بدون تحقیق در معنا یا چگونگی آنها (بی لا کیف) تأیید می کرد. در سده‌های یازدهم تا سیزدهم، ابویعلاء، ابن عقیل و ابن جوزی دیدگاه‌های کلامی را به درجات مختلف پذیرفتند، اما با مخالفت‌های شدید از درون رده‌های حنبلی خود مواجه شدند. در قرن چهاردهم، ابن تیمیه نیز کلام کلام را رد کرد، اما به دنبال تفسیر معانی، هرچند نه شئونات، صفات خداوند بود تا با بینش منحصر به فرد او از خلاقیت دائمی خداوند مطابقت داشته باشد. عقاید کلامی ابن تیمیه توسط شاگردش ابن قیم جوزیه بیشتر توسعه یافت و در قرن هجدهم توسط وهابیان پذیرفته شد.