جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پیتر آنگر، فیلسوف تحلیلی آمریکایی است که کتاب‌ها و مقالاتش عمدتاً در متافیزیک، معرفت‌شناسی و اخلاق‌اند. چند مقالۀ او در دفاع از نوعی ضدواقع‌گرایی در متافیزیک در دهه هشتاد پراستناد و مهم بوده‌اند. در ۲۰۰۶ عمدۀ مقالاتش در دو جلد نسبتاً حجیم از سوی انتشارات دانشگاه آکسفورد (با عنوان: Philosophical papers) منتشر شد. با این حال، می‌توان آثار سابق او را با توجه به کتاب اخیرش، از نو فهمید. در این مطلب تیموتی ویلیامسون، معرفت‌شناس، متافیزیک‌دان و منطق‌دان انگلستانی، کتابِ «ایده‌های تهی» را بررسی می‌کند. ویلیامسون می‌کوشد استراتژی و استدلال اصلی آنگر را خلاصه و ارزیابی کند. او در عین شمردن فضایلی برای کتاب، نشان می‌دهد که ایدۀ اصلی آنگر پذیرفتنی نیست و استدلال‌های او مخدوش‌اند.

ترجمه ماشینی: در اواسط قرن بیستم، فیلسوفان عموماً موافق بودند که بر خلاف علوم طبیعی، فلسفه نباید هیچ تفکر اساسی درباره ماهیت کلی واقعیت انضمامی ارائه دهد. به طور معمول، فیلسوفان به چیزی بیش از معنای شناسی کلمات معمولی توجه نداشتند: کلمه «درک می کند» از نظر معنایی با کلمه «باور می کند» تفاوت دارد زیرا «درک می کند» باید دقیق تر از «باور» استفاده شود. در حالی که ممکن است کسی در گفتن "من معتقدم یک میز جلوی من وجود دارد" درست باشد، خواه یک میز قبل از او باشد یا نباشد، او در گفتن "من متوجه می شوم که یک میز جلوی من وجود دارد" درست خواهد بود فقط در صورتی که جدولی در آنجا وجود داشته باشد. اگرچه این فکر ایده‌ای جزئی است، اما درستی یا عدم وجود آن تفاوتی در نحوه وضعیت موجود در واقعیت ملموس ایجاد می‌کند. اگرچه بی اهمیت است، اما یک ایده کاملاً اساسی است. در ارتباط با هر ایده به طور ملموس، یک ایده تحلیلی وجود دارد: ممکن است کسی باور داشته باشد که جدولی در جلوی او وجود دارد، خواه وجود داشته باشد یا نباشد، اما تنها در صورتی متوجه خواهد شد که جدولی جلوی او وجود دارد. آن افکاری که هیچ تفاوتی در چگونگی اوضاع و احوال با واقعیت ملموس ایجاد نمی‌کنند، ایده‌های انضمامی توخالی هستند. در میان فیلسوفان دانشگاهی، باور عمومی بر این است که همه چیز از سال 1970 تا حد زیادی تغییر کرده است. این کتاب استدلال می کند که این یک توهم گسترده است. همچنین استدلال می‌کند که، تا زمانی که فیلسوفان روش‌های علمی دیدن را نیز اتخاذ نکنند، نمی‌توانند ایده‌های غیرقطعی عینی ارائه کنند و در نتیجه فیلسوفان نمی‌توانند بیش از آنچه در اواسط قرن بیستم می‌توانستند به دست آورند.

پیتر آنگر در این نوشتار، تلاش می‌کند نمایی از اثر جدیدش، «ایده‌های تهی» را نشان دهد. ایدۀ اصلی کتاب این است که برخلاف پیش‌فرض فلاسفۀ انگلیسی‌زبان، در طول پنج دهۀ گذشته، چندان تفکر جدیدی ارایه نشده است که صدق یا کذب آن‌ها تفاوتی را در ارتباط با واقعیت موجود، ایجاد کند. آنگر معتقد است که هر کدام از افکار ارایه شده توسط فلاسفۀ تحلیلی، حتی در صورت صحتشان، نهایتاً ایده‌های تحلیلی پوچی هستند.

محور اصلی این گفت‌وگو کتاب اخیر پیترآنگر به نام «ایده‌های تهی» است. انتشار این گفت‌وگو واکنش‌های زیادی برانگیخت، از جمله کامنت‌هایی در پایگاه‌های اینترنتی و یادداشتی از خودِ آنگر. هر چند مصاحبه از جهت حجم و محتوا ویرایش شده است اما فضای گفتاری آن غلبه دارد؛ گاهی تعابیر غیررسمی و احیاناً ناملایم آن را هم باید با توجه به این ملاحظه فهمید. چه بسا به سبب شفاهی بودن، دقت سخنان آنگر کمتر از حد انتظار باشد.