جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: حزب معصومی که از سال 1945 تا 1960 در اندونزی فعال بود، جسورانه ترین تلاش تا به امروز برای آشتی دادن اسلام و دموکراسی است. معصومی چشم‌اندازی از جامعه و حکومت ارائه کرد که متکی به کاربرد تحت اللفظی آموزه‌های اسلامی نبود، بلکه الهام‌گرفته از ارزش‌های اسلام بود. سیاست های معتدلی را تعیین کرد که هم برای غرب مطلوب بود و هم نسبت به سایر جوامع مذهبی در اندونزی مدارا کرد. اگرچه این حزب گام های مهمی در جهت توسعه دموکراسی مسلمان برداشت، اما دستاوردهای آن با این وجود نامطمئن بود: در نهایت در سال 1960 به دلیل مقاومت در برابر لغزش سوکارنو به سوی استبداد غیرقانونی اعلام شد و امتناع رژیم سوهارتو از بازگرداندن حزب، رهبران آن را ناامید و به حاشیه رانده کرد. . بسیاری از آن رهبران متعاقباً به شکلی از اسلام موسوم به انتگرالیسم روی آوردند، دکترینی رادیکال که انعکاس برخی از ویژگی‌های انتگرالیسم کاتولیک قرن 19 بود، که به ظهور نئوبنیادگرایی مسلمان در اندونزی کمک کرد. این کتاب حزب معصومی را از ریشه‌هایش در رفرمیسم مسلمان اوایل قرن بیستم تا میراث معاصرش بررسی می‌کند و دیدگاهی درباره اسلام سیاسی ارائه می‌کند که جایگزینی برای مدل گسترده‌تر مطالعه‌شده اسلام خاورمیانه ارائه می‌کند. تجربه حزب چیزهای زیادی را در مورد خط ظریف جداسازی شکل معتدل اسلام که به روی دموکراسی و درجه خاصی از سکولاریزاسیون از نوعی ناسازگاری مذهبی که می‌تواند همزیستی فرقه‌ای کشور را تهدید کند، به ما می‌آموزد.

ترجمه ماشینی: اسلام مدنی داستان اسلام و دموکراتیک شدن در اندونزی، بزرگترین ملت مسلمان جهان را روایت می کند. با به چالش کشیدن کلیشه های اسلام به عنوان مخالف دموکراسی، این مطالعه در مورد شجاعت و اصلاحات در مواجهه با ترور دولتی، امکاناتی را برای دموکراسی در جهان اسلام و فراتر از آن مطرح می کند. اندونزی دموکراتیک در اوایل دهه 1950 و با سوابق غنی برای مدارا و مدنیت، تسلیم خشونت شد. در سال 1965، احزاب مسلمان به قتل عام نیم میلیون کمونیست کشیده شدند. پس از این خونریزی، یک رژیم نظم نوین به قدرت رسید که نیروهای دموکراتیک را سرکوب کرد و کنترل های دیکتاتوری را که برای چندین دهه ادامه داشت، برقرار کرد. با این حال، از میان این گرداب خشونت، که توسط دولت سرکوب شد و توسط مسلمانان محافظه‌کار محکوم شد، یک جنبش دموکراسی اسلامی پدید آمد، تقویت شد و نقش اصلی را در سرنگونی رژیم سوهارتو در سال 1998 ایفا کرد. در سال 1999، عبدالرحمن وحید رهبر مسلمانان به عنوان رئیس جمهور یک دولت اصلاح طلب و غیرنظامی انتخاب شد. رابرت هفنر در توضیح چگونگی این دستاورد، بر اهمیت نهادهای مدنی و مدنیت عمومی تأکید می کند، اما استدلال می کند که نه دموکراسی و نه جامعه مدنی بدون یک دولت متمدن امکان پذیر نیست. او در برابر تصویری که از اسلام به‌عنوان ذاتاً ضدکثرت‌گرا و غیردموکراتیک به تصویر می‌کشد، نشان می‌دهد که جنبش اصلاحات اسلامی اندونزی هدف یک دولت اسلامی را رد کرد، حمایت مذهبی مذهبی را بسیج کرد، حقوق زنان را ترویج کرد و از آرمان‌های دموکراتیک دفاع کرد. این کار به‌طور گسترده میان رشته‌ای و به موقع، آگاهی ما را از تکثرگرایی ضروری دموکراسی افزایش می‌دهد و اندونزی را در مرکز تلاش‌های ما برای درک اینکه چه چیزی باعث کارکرد دموکراسی می‌شود، قرار می‌دهد.