جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: موضوع و اهداف: نوجوانی دوره پرفراز و نشیبی در سیر تکاملی زندگی انسان است. نوجوانان در این دوره از زندگی خود با بحران های اخلاقی و اجتماعی مواجه می شوند. در این مقاله هدف اصلی ارائه اهداف، اصول و روش های تربیت اخلاقی متناسب با دوره نوجوانی بر اساس آموزه های دینی بوده است. روش و یافته‌ها: این مقاله با روش تحقیق کیفی و بررسی اسنادی انجام شده است. روش های آموزشی از اصول استنباط می شود. در این مقاله از منابع دست اول اسلامی و منابع متفکران مسلمان و تجربیات نویسندگان مقاله حاضر و سخنان اندیشمندان که در مقالات مختلف درج شده است استفاده شده است. اهداف، اصول و روش ها از نکات مهمی است که در مقاله حاضر به دست آمده است. نتیجه‌گیری: اهداف، اصول و روش‌هایی که در مقاله حاضر به دست آمده است، می‌تواند در کلاس درس و خانواده کاربرد داشته باشد. بر اساس هر اصل، روش هایی استنباط می شود که در اینجا به طور جداگانه به نام آن ها می پردازیم. اصول علم، تقوا، کرامت، ایجاد شرایط مساعد، اصلاح عادت است. روشها عبارتند از: بصیرت، تذکر، اندرز، موعظه، یاد خدا، خوف و امید، ایجاد توانایی مراقبت از خود، تشویق، غفلت، ایجاد فرصت برای عمل اخلاقی، الگوبرداری، ورود به اجتماع سازنده دوستانه، تمجید از صفات نیکو، توبه.

با گسترش رشته‏های تخصّصی در مراکز آکادمیک جهان، هرمنوتیک از محدوده تفسیر متون دینی خارج شد و به عرصه علوم‏ مختلفی هم‏چون تاریخ، هنر، اقتصاد، علوم سیاسی و روان‏شناسی و در پی آن تعلیم و تربیت قدم گذاشت. هرمنوتیک در شکل کهن آن با تربیت دینی و در حوزه وارسی متون‏ مقدس ارتباط داشت. و امروزه به محدوده تعلیم و تربیت نوین راه یافته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی یادگیری خلاق برپایه هرمنوتیک مدرن هایدگر با روش مطالعه کتابخانه ای و روش تحليل اسنادی همراه با رويكردي استنتاجی به انجام رسید. در استنتاج نسبت هرمنوتیک مدرن با یادگیری خلاق می توان بیان داشت که؛ جهت رسیدن به یادگیری خلاق ابتدا لازم است به مساله مورد بحث نزدیک شد، مساله مورد نظر را مورد نقد قرار داد و با افزایش فهم در فراگیر و کیفی نمودن این فهم در او، یادگیری خلاق را در وی ایجاد، تقویت و نهادینه نمود. لازم است این فرایند به دقت و وسعت دید و ژرف نگری انجام و مطابق فرایند ترسیم شده مسیر را طی نمود تا منظور و هدف که یادگیری خلاق در فراگیر است، دست یافت.

هدف این مقاله، ارایه تبیینی از رویکرد معنوی به تربیت دینی برای دوره دوم کودکی است. این تحقیق به دنبال پاسخ به این سؤال است که برای تربیت دینی در دوره دوم کودکی (سنین 6 تا 11 سال)، رویکرد مناسبی که براساس مبانی اسلام، بتواند عوامل اساسی دینداری را در این دورۀ تمهیدی، نهادینه کند، به چه اهداف و اصولی تکیه دارد؟ رویکرد پیشنهادی پژوهش حاضر، رویکرد معنوی به تربیت دینی است که مبتنی بر آرای علامه طباطبایی در مبانی معرفت‌شناختی است. روش پژوهش، توصیفی−استنتاجی است. الگوی پیشنهادی برای بسترسازی تربیت دینی در کودکی دوره دوم در این پژوهش، به رویکرد معنوی به تربیت دینی یا تربیت دینی معنوی برمی‌گردد. یافته‌های مقاله، استنتاج اهداف و اصول از برخی مبانی معرفت‌شناختی علامه طباطبایی است که در آرای علامه نقش کلیدی دارد. اصول استنتاجی از مبانی معرفت‌شناختی، بر مفاهیمی چون: الف) توجه و اهتمام به تربیت قوای حسی و خیالی کودک، ب) نمادپردازی مفاهیم دینی در قالب‌های جذاب و متنوع هنری، ج) توجه دادن کودک به معرفت‌های انفسی و حضوری، د) توجه به خودکنترلی کودک برای بسترسازی فرقان استوار است.

تفکر و اندیشه یکی از اساسی‌ترین مواهبی است که در دین اسلام از آن یاد شده‌‌است. اهمیت این مسئله چنان است که دین اسلام، یک ساعت اندیشه را از هفتاد سال عبادت بالاتر معرفی نموده‌‌است. به همین جهت آموزش بر پایه تفکر، مؤثرترین نوع آموزش است که امروزه بسیار مورد توجه‌اندیشمندان قرار گرفته‌‌است. این نوع آموزش، آموزنده را از حالت انفعال خارج کرده، تفکر او را برمی انگیزاند. هدف از این پژوهش بررسی روش‌های پرورش تفکر در آموزه‌های امام علی است و پرسش اصلی این می‌باشد که معنا ومفهوم تفکر از دیدگاه امام علی چیست و چه روش‌هایی برپایه تفکر را می‌توان از آموزه‌های امام علی استنتاج کرد؟ در این پژوهش از روش توصیفی تحلیلی استفاده و به توصیف و تحلیل روایات امام علی پرداخته شده‌‌است. بر اساس یافته‌های این پژوهش مفهوم تفکر از دیدگاه ایشان وسیله ای است برای یافتن راه راست از گمراهی که موجب اصلاح اعمال و کردار آدمی‌میگردد، لذا آینده نگری و دوراندیشی را سرلوحه کار آدمی‌قرار می‌دهد و فرد را در راه رسیدن به کمال هدایت می‌کند. پژوهشگر روایات بسیاری را مورد بررسی و تحلیل قرار داده و به شانزده روش پرورش قوه تفکر که از تعالیم حضرت علی دست یافته‌‌است که از جمله مهمترین آن‌ها می‌توان به عبرت پذیری از وقایع و گذشتگان، تاکید بر تامل و تعمق در امور، توصیه به دقت در مشاهدات به وسیله ارجاع به آیات و نشانه‌ها، توصیه به مشورت، یادآوری معاد و تفکر در مرگ، استفاده از شیوه بیانی تمثیل و تشبیه در فهم بهتر، ایجاد سوال در ذهن مخاطب اشاره کرد.

زبان به واسطۀ ماهیت دو رگه‌اش از وجوه وجودی و مفهومی فارغ نیست. با اندیشه‌های سقراط رگۀ مفهومی زبان کانون توجه قرارگرفت و رگۀ وجودی آن مغفول ماند. از نظر هایدگر و نیچه با غفلت از رابطۀ فوزیس و لوگوس، و فراموش‌کردن نقش زبان در به ‌ظهور‌آوردن وجود و ناتوانی آن در همراه‌ شدن با صیرورت هستی، ذاتِ خودپوشانندۀ رگۀ وجودی به محاق رفت؛ و با فروکاستِ هستی‌شناسی به معرفت‌شناسی توسط کانت بستر لازم برای سیطرۀ زبان مفهومی فراهم آمد. این روند با تحویل ریاضیات به حساب و کارهای افرادی چون فرگه و برنتانو سرعت گرفت و با کارهای راسل، وایتهد و ویتگنشتاینِ ‌ِنخست در شکل‌دادن به زبان صوری که برای هر نام تنها و تنها یک نامیده داشته باشد وارد مرحلۀ تازه‌ای شد تا بشر را دچار چنان فقری کند که گشتل را چون تقدیری محتوم بپذیرد. در این عصر عسرت، نیچه و هایدگر راهی می‌گشایند. آنها با اهتمام به زبان وجودی و احیای تفکر انتولوژیک در مقابل تقدیری که زبان مفهومی و تفکر انتیک برای انسان و جهان مقدر کرده است امکانی فراهم می‌سازند تا گونه‌ای دیگر از انسان و شکلی دیگر از عالم، به روشنگاه ظهور بیایند.