جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسئلة شر از مهم ترین مسائل فلسفة دین است. بر مبنای این مسئله، وجود شرور با سه صفت الهی یعنی علم مطلق، قدرت مطلق، و خیر مطلق بودن در تعارض است. جان فینبرگ، فیلسوف دین معاصر، مسئلة شر را به دو مسئلة فلسفی ـ کلامی و دینی تقسیم می کند و مسئلة فلسفی ـ کلامی را نیز دارای دو صورت منطقی و قرینه ای می داند. او بر اساس مبانی خود دربارة اختیار و نظریات اخلاقی به شر اخلاقی پاسخ می گوید. فینبرگ بر اساس نظم طبیعی به شر طبیعی می پردازد. او به مسئلة قرینه ای با توجه به ماهیت استدلالات استقرایی و احتمالاتی و همچنین محدودیت های دانش بشر پاسخ می دهد. علامه طباطبایی در سایة نظام احسن به مسئلة شر پاسخ می دهد و شر را عدمی می داند. در این مقاله به وجوه اشتراک و افتراق دیدگاه های این دو اندیشمند و ارزیابی آن ها می پردازیم.

در این مقاله، دو رویکرد متفاوت سیدحسین نصر و اندرو فینبرگ برای رهایی از مشکلات تکنولوژی مدرن، اجمالاً معرفی و سپس مقایسه شده است. نصر با نگاهی ذات‎گرایانه و منفی به تکنولوژی مدرن، به آسیب‎های فردی، جمعی و زیست‎محیطی فراوانی اشاره می‎کند. راهکار نصر عبارت است از طرد کلی تکنولوژی مدرن و بازگشت به تکنولوژی سنتی. درمقابل، فینبرگ تکنولوژی‎های مدرن را با نگاهی ساخت‎گرایانه و تجربه‎گرا بررسی می‎کند و ضمن بررسی آسیب‎های گوناگون این تکنولوژی‎ها، راه رهایی را توسل به تکنولوژی دموکراتیک اعلام می‎کند. تکنولوژی دموکراتیک، تکنولوژی‎ای است که عموم مردم در طراحی و تولید آن مشارکت داشته باشند. پس از مقایسۀ همه وجوه اختلاف و اشتراک نظر نصر و فینبرگ، نخست روشن شد اساس اختلاف‌نظر فاحش آنان در ارائۀ راهکار، به برداشت متفاوت آنان از ماهیت تکنولوژی و قبل‎تر از آن به جهان‎بینی‎های متفاوت آنان بازمی‎گردد؛ دوم، نشان داده شد که با استفاده از قابلیت‌های هریک از این دو رویکرد و نیز با توجه به مشترکات عقاید ایشان، راهکاری مرضی‎الطرفین به‌دست آمد و آن «مقاومت مردمی در برابر تکنولوژی‎های ناهمخوان با سنت» است. بر ‎اساس این، در جوامعی که به حفظ سنت‎های اصیل خود مایل هستند، مقاومت دموکراتیک در برابر تکنولوژی‎های ناسازگار با سنت، تأمین‎کنندۀ هم‎زمان دغدغه‎های نصر و فینبرگ است.

طبی سازی فرایندی است که در آن پزشکی به قلمروهایی مانند زایمان و تولد، اعتیاد، چاقی، زیبایی، جوان شدن، تنهایی و انزوا، که اساساً پزشکی نیستند، وارد می شود و تدابیری پزشکی برای اصلاح یا درمان آن ها ارائه می کند. دو تبیین اصلی برای طبی سازی ارائه شده است که می توان آن ها را به اختصار تبیین مارکسیستی و تبیین کنترل اجتماعی نامید. این مقاله تلاش می کند تا طبی سازی را از منظری جدید مورد مداقه قرار دهد. مدعای این مقاله آن است که طبی سازی به مثابة تکنولوژی تبیین جامع تری از این پدیده ارائه می کند. در این راستا آرای سه فیلسوف مهم تکنولوژی، هایدگر، برگمان، و فینبرگ در تبیین طبی سازی به مثابة تکنولوژی مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت.