جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«آخر شاهنامه» نام شعری است از سروده‌ های اخوان ثالث که در مجموعه ‌ای با همین عنوان، در سال 1338 منتشر شد. این مجموعه، حاوی سروده‌ های دوره‌ میانه شاعری اخوان است که سروده های سال‌ های 1335 تا 1338 شاعر در آن آمده است. می‌ توان شعرهای این مجموعه را نمودار تکامل و تشخص سبکی شاعر دانست. از این رو در این مقاله برآنیم که شعر آخر شاهنامه را - که یکی از بهترین شعرهای این مجموعه است - بررسی و تحلیل کنیم؛ بنابراین، ضمن بیان مقدمه ای درباره شعر و عناصر مهم سازنده آن و اشاراتی به برخی از نظریات مطرح در رویکردها‌‌‌ی نقد ادبی، به تناسب زبان، موضوع و وجوه و لایه ‌های معنایی و ساختاری شعر یاد شده، آن‏ را با استفاده از ترکیبی از رویکردهای نقد ادبی‏، بررسی و با توجه به تاثیر متقابل سه عنصر اصلی و ساختاری شعر یعنی معنا، زبان و تصویر (خیال)، تحلیل و تاویل خواهیم کرد.

تحلیل قصاید عربی سعدی و تبیین ساختار زبانی شاعر در تصاویر قرآنی موجود در این قصاید، محور اصلی مقاله حاضر است که با توجه به جایگاه رفیع سعدی در عرصه ادبیات ایران و جهان، تبیین شاخصه های اصلی زبان تصویری او در راستای اثبات تسلط شاعر بر زبان قرآن و شعر عربی ضرورت می یابد. از آن جایی که رویکرد زبان و تصویر در اشعار سعدی با زیر ساخت تاثیرات شاعر از قرآن، کار نشده است لذا در این مقاله در صدد پاسخگویی به سوالات زیر هستیم: اول این که جایگاه آیات قرآنی در قصاید عربی سعدی چگونه است؟ و میزان ابیات تصویری و غیر تصویری شاعر در چه حدی است؟ دیگر آن که صور خیال در ابیات قرآنی سعدی چه ویژگی هایی دارد؟ و کانون مرکزی تصویر در این ابیات چیست؟ بیان نحوه تقابل و تعامل، پیوند و مجاورت واژگان قرآن در نگاه تصویری شاعر، از رویکردهای دیگر مقاله حاضر است.