جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: کتابی متحول کننده درباره زندگی‌هایی که آرزو می‌کردیم داشته باشیم و آنچه که آنها می‌توانند در مورد اینکه ما چه کسی هستیم به ما بیاموزند. همه ما دو زندگی موازی داریم: زندگی‌ای که فعالانه در حال زندگی‌اش هستیم، و زندگی‌ای که احساس می‌کنیم باید می‌داشتیم یا می‌توانستیم داشته باشیم. به همان اندازه که تلاش می کنیم در لحظه وجود داشته باشیم، زندگی زندگی نشده حضوری اجتناب ناپذیر است، سایه ای در پاشنه ما. و این خود می تواند به داستان زندگی ما تبدیل شود: مرثیه ای برای نیازهای برآورده نشده و آرزوهای قربانی شده. اسطوره پتانسیل خودمان، از آنچه که ممکن است در خودمان باشیم یا انجام دهیم، ما را تسخیر کرده است. و این می تواند زندگی ما را به یک کوتاهی دائمی تبدیل کند. اما اگر ایده شکست را از این معادله حذف کنیم چه اتفاقی می افتد؟ آدام فیلیپس، روانکاو تحسین شده، با استعداد خود برای پارادوکس برازنده، پیشنهاد می کند که اگر ناامیدی را به عنوان راهی برای ترسیم آنچه واقعاً می خواهیم بپذیریم، رضایت ناگهان ممکن می شود. ولع زندگی بدون ناامیدی، ولع زندگی بدون پتانسیل شناسایی و تحقق خواسته هایمان است. در این کتاب زیبا، دلسوز و جذاب، فیلیپس عمیقاً از تجربیات بالینی خود و همچنین از آثار شکسپیر و فروید، دونالد وینیکات و ویلیام جیمز استفاده می‌کند تا از دست دادن، دور شدن از آن و عدم موفقیت استفاده کند. همه فصل‌هایی از زندگی‌های زندگی‌نشده ما هستند - و ممکن است برای زندگی کاملاً زندگی‌شده ضروری باشند.

چکیده این پژوهش برآن است تا با واکاوی مفهوم رخدادِ از آن خودکننده در فلسفه‌ی هایدگر، تفسیری تازه از آن ارائه دهد. برای این منظور سه اثر از هایدگر، که نماینده‌ی سه رویکرد وی به مفهوم رخداد است، مورد توجه خواهد بود. این آثار عبارتند از «به سوی یک تعریف برای فلسفه» (1919)، «ادای سهمی به فلسفه (درباب رخداد از آنِ خودکننده)» (1936-1938) و «درباب زمان و هستی» (1962). هایدگر در کتاب به سوی یک تعریف برای فلسفه، رخداد را به مثابه‌ی تجربه‌ی زیسته و آن‌چه به نحو انضمامی متعلق به من است، بازمی‌شناسد. حال این که در ادای سهمی به فلسفه این رویکرد متوازن می‌شود و رخداد به عنوان نتیجه‌ی مبادله‌ی انسان و هستی قلمداد می‌گردد. و نهایتاً درباب زمان و هستی رخداد را تنها به منزله‌ی عرصه‌ی حضور متعین زمان و هستی به رسمیت می‌شناسد. این رویکرد تکاملی هایدگر به مفهوم رخداد، زمانی معنادارتر می‌شود که در افق فکری مجموعه درس‌گفتارهای سال‌های 1951-1952 که بعدها تحت عنوان «چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟» چاپ شد، نگریسته شود. به اعتقاد این پژوهش آن گاه که رویکردهای سه‌گانه‌ی هایدگر به مفهوم رخداد را در زمینه‌ی کتاب چه باشد آنچه خوانندش تفکر؟ مورد واکاوی قرار دهیم، می‌توانیم به تفسیری تازه از مفهوم رخداد به مثابه‌ی آن‌چه خودِ در راه بودن است و راه تفکر را می‌گشاید، دست یابیم

در تاریخ علم هرمنوتیک، مسألۀ تبیین و فهم با دیلتای تبدیل به یکی از مسائل خاص و مناقشه برانگیز هرمنوتیک شد. بعد از وی به خصوص ریکور به طور خاص بدین مسأله پرداخت. این مقاله بر آن است تا به پیگیری مباحثۀ ریکور با دیلتای بپردازد و اینکه هر یک از این دو، دربارۀ تبیین و فهم چه نظری دارند. در این مسیر همچنین به تجربۀ زیسته در منظر دیلتای و متن ریکور پرداخته می شود. این اصطلاح در درک و فهم نظرات این دو راجع به تبیین و فهم نقش اساسی دارد.