جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی : زمان برای تمام کارهایی که انسان ها انجام می دهند، محور است. زمان روزها را ساختار می دهد، اهدافی را فراهم می کند، رویاها را شکل می دهد - و زندگی را محدود می کند. زمان ملموس، واقعی و پیشرو به نظر می‌رسد، اما در نهایت، زمان توهمی نشان می‌دهد. اگرچه زمان سخت است، اما زمان می تواند برای افراد دارای معلولیت کشنده باشد. مشارکت کامل در جامعه بشری به معنای تسلیم شدن در برابر معیار ساعت است. فقدان تند اندیشی، زندگی به موقع و روایت زندگینامه، افراد دارای معلولیت را آسیب پذیر می کند. جهان بینی مبتنی بر خواسته هایی که ساعت بر زندگی افراد مبتلا به زوال عقل یا ناتوانی های عصبی و ذهنی عمیق ایجاد می کند، بی معنی به نظر می رسد. و با این حال، عیسی به جهان می آید تا زمان را تغییر دهد. عیسی ما را فرا می خواند تا سرعت خود را کم کنیم، زمان بگذاریم و بیاموزیم که عجیب بودن زندگی در زمان خدا را تشخیص دهیم. او ما را به ملایمت، صبور و مهربان دعوت می کند. قدم زدن آهسته و به موقع با کسانی که جامعه می خواهد آنها را پشت سر بگذارد. در کتاب «دوستان زمان شدن»، جان سوئینتون الهیات زمان را می‌سازد که ما را به سمت چشم‌اندازی می‌کشاند که در آن زمان هدیه و فراخوانی است. زمان نه یک کالاست و نه زمان برای تسلط. زمان هدیه ای از جانب خداوند به انسان است، اما همچنین هدیه ای است که توسط انسان ها به خداوند بازگردانده شده است. سوینتون با پرسش‌های مهمی دست و پنجه نرم می‌کند که از تأمل الهیات در مورد زمان و ناتوانی ناشی می‌شوند: آموزه بازاندیشی برای کسانی که هرگز نمی‌توانند عیسی را با عقل خود درک کنند. تجسم مجدد شاگردی و پیشه برای کسانی که فراموش کرده اند عیسی کیست. بازنگری در رستگاری برای کسانی که به دلیل آسیب عصبی، می توانند در یک زمان یک نفر باشند و سپس در یک لحظه شخص دیگری باشند. در پایان، Swinton خواننده را دعوت می کند تا زمانی را با تجربیات افراد دارای ناتوانی عصبی عمیق بگذراند، افرادی که می توانند درک ما از زمان را تغییر دهند، ما را قادر می سازند تا ریتم های پربار زمان خدا را درک کنیم، و به ما کمک کنند تا یاد بگیریم به روش هایی زندگی کنیم. در محدوده زمان ساعت غیر قابل تصور هستند.