جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب تلاش می‌کند یکی از قدیمی‌ترین و تلخ‌ترین مناقشات کلیساهای مسیحی شرقی و غربی را حل و فصل کند: بحث در مورد آموزه تأله. ویلیامز دو متفکر کلیدی را مورد بررسی قرار می دهد که هر کدام به عنوان سخنگوی معتبر سنت خود حمایت می شود و دیگری مورد تحقیر قرار می گیرد. او با در نظر گرفتن آکویناس به عنوان نماینده غرب و گریگوری پالاماس برای شرق، خوانش‌های تازه‌ای از آثار آنها ارائه می‌کند که هم هر متفکری را بازتفسیر می‌کند و هم منطقه‌ای از اشتراکات بین آنها را بسیار بیشتر از آنچه قبلاً تصدیق شده بود نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی: «معماری الهیات» خوانشی تازه از الهیات مسیحی ارائه می‌کند و بحث‌های روش الهیات را دوباره تفسیر می‌کند و آن‌ها را در پرتو بحث‌های فلسفی معاصر در نظر می‌گیرد. ویلیامز احکام الهیات سنتی (کتاب مقدس، سنت و عقل) و مفهوم الهیات سیستماتیک را مجدداً ارزیابی می کند و استدلال می کند که الهیات مسیحی ذاتاً سیستماتیک است و منعکس کننده عقلانیت و رابطه دو موضوع اصلی آن، «خدا و چیزهای دیگر» است. مربوط به خدا (آکویناس) هستند. نقش حکم های الهیاتی ارزیابی می شود و نشان می دهد که چگونه آنها لزوماً به یکدیگر وابسته هستند. بحث های فلسفی معاصر از ساختار استدلال نیز بررسی می شود. اینها به طور متعارفی در تقابل با روایت های بنیادگرایانه و منسجم هستند. با این حال، یک اجماع معاصر از مبناگرایی تنبیه‌شده یا مبناگرایی ترکیبی - منسجم پدید آمده است، که در پرتو آن استدلال‌ها هم به عنوان استدلال از گزاره‌های بنیادی و هم به عنوان به‌دست‌آوردن قابل قبولی از انسجام ادعاها با یکدیگر درک می‌شوند. سنت مسیحی این تحولات را پیش‌بینی می‌کرد: استدلال‌های الهیاتی ساختاری دوگانه را نشان می‌دهند، با گزاره‌هایی که تا حدی به واسطه وابستگی آنها به کتاب مقدس و سنت و تا حدی به دلیل انسجام آنها با یکدیگر در شبکه‌ها یا سیستم‌های یکپارچه نوشته شده است. بنابراین الاهیات مسیحی در ساختار بنیادی خود نظام مند است، خواه یک استدلال معین بخشی از یک «الهیات سیستماتیک» باشد یا نه. نظام‌مندی الهیات مسیحی به موضوع آن مربوط می‌شود، «خدا و چیزهای دیگر همانطور که با خدا مرتبط هستند». دو موضوع اصلی الهیات (خدا و انسانیت) با عقلانیت و رابطه مشخص می شوند. اینها نیز ویژگی های خود الهیات مسیحی هستند: این یک تقلید مضاعف است که در ساختارهای استدلال آن موضوع موضوع خود منعکس می شود. نظم، هماهنگی و انسجام آن ساختارها اما جذابیت زیبایی شناختی دارد که به جای حقیقت، پتانسیل جذابیت را برای زیبایی خود دارد. ویلیامز بررسی دقیقی از سنت زیبایی‌شناسی الهیاتی ارائه می‌کند و می‌پرسد که آیا زیبایی ساختارهای نظام‌مند به نفع یا مخالف حقیقت الهیاتی است.