جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در این مقاله به ارتباط بررسی عرفان برای متکلمان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین می پردازم. من با بررسی اجمالی برخی از دلایلی که ممکن است دانشگاهیان مسیحی تمایلی به ورود به این حوزه نداشته باشند، شروع می‌کنم و نشان می‌دهم که تا حدودی شگفت‌انگیز است که مطالعه عرفان چیزی است اما به ندرت در محافل تحلیلی مسیحی به آن پرداخته می‌شود. با این پیشینه، به دو بخش اولیه مقاله می روم. بخش اول به مرزبندی عرفان می پردازد: برای اهداف این مقاله به تنهایی، تجربه ای عرفانی محسوب می شود اگر و تنها در صورتی که به شدت متحد باشد، از آگاهی روزمره فراتر رود، و (به ظاهر) یقین معرفتی را در مورد صحت بینش های به دست آمده منتقل کند. این سه معیار به طور عمیق مورد بحث قرار می گیرند. بخش دوم به چالشی می پردازد که عرفان به این معنا ممکن است برای فیلسوف یا متکلم مسیحی ایجاد کند. من استدلال می‌کنم که پدیده عرفان را می‌توان به طور قابل قبولی در نظر گرفت که متضمن یکی از این دو نتیجه است، که هر دو برای مسیحیان ناخوشایند به نظر می‌رسند. نخست، ممکن است دیدگاه‌های متافیزیکی خاصی را مطرح کند که در ابتدا اصول کلیدی مسیحیت ارتدوکس را زیر سؤال می‌برند. ثانیاً، تجربه عرفانی ممکن است به عنوان «معنای درونی» مسیحیت درک شود که بخش بهتری از اعتقاد مسیحی ارتدکس را به همان اندازه مشکل‌ساز می‌کند (همانطور که در سه عرفان مسیحی مورد بحث من مشهود است). سپس با تأملی در مورد چگونگی ادامه بحث پایان می‌دهم، و یک بار دیگر نشان می‌دهم که الهی‌دانان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین به ندرت شروع به طرح سؤالات مربوطه کرده‌اند، چه رسد به اینکه به هر روشی متقاعدکننده به آنها پاسخ دهند.