جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این پژوهش به بررسی رابطه بین اندیشه اخلاقی اسلام و مسیحیت می‌پردازد. در این تحقیق، درمی‌یابیم که ایمان، عنصر اصلی و مشترک هر دو تفکّر اخلاقی است .آیت الله مصباح یزدی، بعنوان متفکری برجسته در عرصه ی اخلاق اسلامی، ایمان را یک معیار کلیدی اخلاق اسلامی می‌داند که عقل آن را درک و تایید می‌کند. در مقابل این دیدگاه، برداشت سورن کیرکگارد، فیلسوف دانمارکی، قرار دارد. او استدلال می کند که حتی اگر دستورات پروردگارغیر منطقی باشد، بالاترین ویژگی اخلاقی، رسیدن به مقام تسلیم است. کیرکگارد نتیجه می‌گیرد که هدف غایی انسان ها رسیدن به مقام تسلیم ابراهیمی در برابر خداوند است. در حالی که آیت الله مصباح یزدی باور دارد که هدف از زندگی انسان رسیدن به سعادت است، و این سعادت تنها از طریق قرب الهی ممکن است. هر دو مکتب اخلاقی، بر اهمیت شناخت خدا به عنوان داور حقیقی فضایل و ارزش های اخلاقی تأکید می کنند و چنین نتیجه می گیرند که رفتار انسان مطابق با خواست خداوند بالاترین مقام اخلاقی است. تفاوت در اندیشه اخلاقی مصباح یزدی و کیرکگارد ریشه در فهم آن دو از مقوله ی دین دارد .کیرکگارد استدلال می‌کند که در پارادوکس بین دین و اعتقاد، حتی با وجود باورهای غیر معقول، عمل به آنها بالاترین فضیلت اخلاقی است. در حالی که آیت الله مصباح یزدی استدلال می کند که ایمان ضرورتا خلاف عقل نیست؛ زیرا اعتقادات اسلامی هیچ یک از پارادوکس‌هایی که در مسیحیت دیده می‌شود را ندارد. هر دو متفکر در این مسأله که زندگی انسان و هدف او به خداوند ارتباط دارد، هم نظر هستند و هدف نهایی هر دو تفکر اخلاقی، نیل به خداوند و قرب الهی، از طریق پایبندی به مسئولیت های انسانی است . این بدان معنی است که هر دو تفکر اخلاقی اینگونه تشریح می کنند که صاحب فضایل اخلاقی بودن، به معنای تحقق مسئولیت های اخلاقی نسبت به خداوند، خود و دیگران است. در نهایت، نیل به همکاری و همزیستی، همبستگی و وحدت مابین خداوند و تمام مخلوقاتش، و حفظ فضایل در ارتباط با تمام ابعاد زندگی، منجر به سعادت نهایی خواهد شد.