جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مشکل نجات، یعنی رهایی از گناهان، مسئله ای است که از روشنفکران مسلمان انتظار حل آن می رود. پاسخ ابن تیمیه به این مشکل، برخی از رفتارهای مسلمانان معاصر و رویدادهای جهان اسلام امروز را نشان می دهد. با تکیه بر روش اسنادی-کتابخانه ای و با رویکردی توصیفی- تحلیلی، استدلال می کنیم که برای ابن تیمیه، رستگاری به یکی از این دو شکل قابل تصور است: الف) تنها پیروان اسلام به رستگاری می رسند و پیروان ادیان دیگر به رستگاری می رسند. نجات فقط در صورتی که به اسلام بپیوندند. از اینجا می‌توان نتیجه گرفت که ابن تیمیه معتقد به «انحصارگرایی دینی» است، که با توجه به مبانی اسلام و اندیشه‌های ابن تیمیه، می‌توان آن را مخالف تعصب و خشونت مذهبی و سازگار با مدارا و نیز آموختن از ادیان دیگر نشان داد. توصیه ای استرنمارک (2006، 73) برای رهبران انحصارگرای متعصب. (2) با توجه به عواملی که منجر به بدبختی می شود، مانند کفر، بدعت، و شرک، دایره نجات ابن تیمیه حتی همه مسلمانان را در بر نمی گیرد - نجات او محدود است. فقط به یک فرقه اسلامی. این تفسیری است از دیدگاه ابن تیمیه که توسط سلفی‌های تکفیری اتخاذ شده است، که در این مقاله به آن به عنوان «انحصارگرایی فرقه‌ای» اشاره خواهیم کرد.

نجات از دیدگاه ابن تیمیه تنها منحصر به مسلمانان شده است . وی عوامل نجات را ایمان عمل صالح، بر اساس متون اسلامی دانسته و غیر مسلمانان را در دایره نجات قرار نداده است. ملاصدرا بر اساس معرفت عقلانی و با تکیه بر استکمال عقل نظری و عملی نجات را منحصر به مسلمانان نداسته و تمام انسانهارا در دایره نجات قرار می دهد. دیدگاه ملاصدرا بر اساس عقل و دیدگاه ابن تیمیه بر اساس نقل ـ آن هم بخش های از نقل که با نظرات وی همخوان است ـ می باشد.

یکی از روش‌های بسیار مفید و مؤثر تربیت، نزد مربیان تعلیم و تربیت و اندیشمندان مسلمان، محبت و مهرورزی است. ابن‌مسکویه و ابن‌حزم دو اندیشمند هم‌عصر قرن چهارم هجری، در فلسفه تعلیم و تربیت خود با نگاهی روان‌شناختی ماهیت، انواع، مراتب و مؤلفه‌های مربوط به محبت را تحلیل کرده‌اند. در اندیشه اخلاقی ابن‌مسکویه، اصل محبت عنوان عامی برای بیان استعداد ذاتی بشر در ارتباط و همبستگی معرفی شده است. دوستی، رنگ اجتماعی دارد و از فروع عدالت و برتر از آن شمرده می‌شود. هر دو اندیشمند با اینکه قائل به مراتب و انواع گوناگون محبت و حالات نفسانی محب هستند اما تفاوت‌هایی نیز در این بحث دارند؛ از جمله اینکه ابن‌مسکویه از برترین مرتبۀ محبت با عنوان «عشق» یاد کرده که مخصوص خداوند و حاصل افاضه و القای الاهی است. اما ابن‌حزم برترین محبت را اگرچه با عنوان «عشق» یاد کرده که با مرگ فنا می‌پذیرد، اما آن را «این‌سویی» و از نوع محبت محبت‌کنندگان در راه خدای متعال می‌داند. به عبارت دیگر، عشق نزد ابن‌مسکویه «آن‌سویی» است، اما نزد ابن‌حزم «این‌سویی».

رستگاری موضوعی است که از ابتدای خلقت ذهن بشر را به خود مشغول کرده است؛ ازاین‌رو تمام ادیان و مکاتب جهان سعی کرده‌اند با توجه به متون اصیل خود به این دغدغه آدمی پاسخی درخور و شایسته بدهند. برخی از پاسخ‌ها به قدری تنگ‌نظرانه است که رستگاری را تنها در چارچوب فرقه خاصی معرفی کرده است؛ ازهمین‎رو رستگاران به خود این اجازه را داده‌اند که حکم به شقاوت دیگران بدهند و آنان را مستحق عذاب بدانند! ملاصدرا فیلسوف شهیر اسلامی با نگاهی عقلی همراه با تأییدات نقلی تصویر زیبایی از رستگاری ترسیم می‌کند که می‌تواند معضلات زندگی مردم فرق و ادیان مختلف را در کنار یکدیگر به زیبایی حل کند. با بررسی دیدگاه ملاصدرا او را گاهی انحصارگرا می-یابیم که فقط مؤمنان مسلمان را اهل نجات می‌داند و گاهی او را شمول‎گرایی می‌بینیم که مسلمانان افتخاری زیادی را به ما معرفی می‌کند و گاهی نیز وی با تشکیکی‌دانستن نجات و مراتب فهم، خود را کثرت‎گرا معرفی می‌کند. اما دیدگاه جامع و نهایی وی را نظریه‌ای عقلانی و فراتر از این نظریه‌ها می‌یابیم.

کتابنامه // امامت مفهومی است که در اسلام از جایگاه ویژه ای بخوردار است و در مکتب تشیع، محوریت این مذهب را به عهده دارد به صورتی که این مذهب با مذاهب دیگر اسلامی در شئونی است که برای امام قائل است. خاتمیت به عنوان یکی از آموزه های مسلم اسلام ک مورد قبول قاطع تمام مسلمانا می باشد ارتباط تنگاتنگی با مفهوم امامت دارد با توجه به متون اسلامی و اهداف دین جاودانی اسلام خاتمیت به معنی ختم نبوت و قطع و وحی تشریعی است و نمی تواند به معنی قطع ارتباط با عالم بالا و واگذاری انسان به عقل خود باشد به عبارتی آنچه پایان یافته است معارف و نیازمندی بشر به هدایت تشریعی نیست بلکه نیازمندی شریعت به تجدید پایان یافته است. معارف و احکام اسلامی به گونه ای تشریع شده است که توانایی پاسخگویی به نیازهای هدایتی و وحیانی بشر را در همه امور زندگی اش دارد، بنابراین بشر عصر جدید نیز مانند بشر عهد قدیم برای رسیدن به سعادت اخروی و دنیوی علاوه بر بهره مندی از معرفت های حسی و تجربی و عقلی به معرفت های وحیانی نیازمند است. در مقابل این تفسیر رسمی و عومی از خاتمیت، تفسیر دیگری مطرح است که معتقد است بشر امروزی بدلیل رشد علمی و عقلی، خود توانایی تشخیص و تعیین راه درست زندگی را دارد و نیازی به رهنمودهای وحیانی نیست. اساسا دلیل خاتمیت نیز همین امر می باشد اقبال لاهوری و دکتر سروش از جمله این افراد می باشند. این گونه برداشتهای از خاتمیت به دلیل ارائه تفاسیر خاصی است که از وحی اسلامی می شود که ریشه این تفاسیر نیز به نشناختن ویژگی های وحی اسلامی یا نادیده گرفتن آن ا بر می گردد. از نظر این تلقی جدید از خاتمیت، ضرورتی برای وجود امامانی بعد از پیامبر نیست و اعتقاد به امامی با خصوصیات الاهی ناقض خاتمیت است. همان طور که گفته شد اساس این تفکر به تفسیری که از وحی دارد بر می گردد. با شناخت وحی اسلامی با توجه به کتاب و سنت باطل بودن این تلقی واضح است، درست است که اسلام دین خاتم و پیامبر اسلام، پیامبر خاتم است اما با اندک تاملی در وحی اسلامی و سیره پیامبر گرامی اسلام مشخص می شود اصل امامت برای تحقق مفهوم خاتمیت امری لازم و ضروری است. زیرا اسلام برای جاودانه بودن لاید احکام و معارفش بصورت کامل در اختیار مردم قرار گیرد و این اکمال تنها از طریق ائمه معصومین امکان پذیر است. بنابراین امامت نتنها با خاتمیت ناسازگار نیست بلکه بدون وجود اصل امامت، خاتمیت ادعای نامفهوم از جانب دین اسلام خواهد بود. با تکیه بر این مساله خصوصیات ویژه ای برا یشخص امام ثابت می گردد به این صورت که جانشینان پیامبر خاتم باید دارای صفات الاهی مانند عصمت و ارتباط با عالم غیب باشند تا به خوبی بتوانند از عهده تبیین دین و اداره امور مسلمین برآیند و به خاتمیت دین اسلام جامعه عمل بپوشانند.