جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پرسش محوری در حوزه رسانه و دین اینست که آیا باید رسانه را به مثابه امری قدسی و دینی نگاه کرد یا رسانه ذاتا امری سکولار و غیر دینی است؟ اغلب به سبب فقدان پژوهش‌ های مناسب، دو حوزه رسانه و دین به طور مجزا مورد مطالعه قرار می ‌گیرد و تحلیل نسبت میان ارتباطات (رسانه) و تجدد یا مدرنیته بر مبنای سه نگرش روابط ملی، فایده ‌گرا و ساختار‌گرا انجام می ‌شود. بسیاری از نظریات موجود درباره دین و رسانه، به سوی «دین رسانه ‌ای» گرایش داشته و یا در حالتی خوش ‌بینانه درصدد توضیح ابزار بودن هر یک برای دیگری است. رسانه دینی تاکید دارد که نه رسانه صرفا ظرفی برای دین است و نه تکنولوژی رسانه می ‌تواند دین را در حد یک پیام فرو بکاهد. از این رو نه می ‌توان رسانه را پدیده ‌ای ثانوی فرض کرد و نه دین را امری منحاز. نخستین مساله در تبیین دین و رسانه، بازشناسی ذات رسانه، ویژگی ‌های رسانه، ظرفیت و توانایی رسانه، تاریخ معرفتی و دانش رسانه، نسبت میان رسانه و فرهنگ غرب و تفکر لیبرالی، رسانه و ذات سکولاریسم و مسائل تمدن است. در این مقاله، کارکردهای رسانه، رویکردهای قابل بحث در باب رسانه و دین و ساحت‌ های قابل تداخل دین در رسانه دینی بررسی شده است.

شرح و بیان صنعت فرهنگ از زبان تئودور آدورنو و ماکس هورکهایمر نویسندگان کتاب دیالکتیک روشنگری - مبتنی بر این گزارش است که عقل ابزار اندیش روشنگری (Aufklarung) که بر همسان ‌سازی و این‌ همانی بنیاد دارد گرچه بنا بود آزادی را از ترس از مراجع اساطیری ایمن دارد، خود از سلطه سیاسی‌ - اجتماعی و فرهنگی تمامیت خواهانه ‌ای سر در آورد که آدمیان را از آزادی و خلاقیت فردی محروم می‌ سازد و هم فرد و هم جامعه را قلب به شیء می ‌کند. آدورنو و هورکهایمر برآنند که رسانه ‏های فرهنگ ‌ساز، به مدد بازتولید تکنیکی انبوه، در سرمایه‌ داری پسین در خدمت شاکله ‌سازی از پیش تعیین ‌کننده کلیه محصولات فرهنگی عمل می ‏کنند. این کارکرد، کلیه تنوعات و تکثرات را به گونه‌ ای استانده می ‏کند که اطاعت و آزادی دیگر از هم تمیز داده نمی ‏شوند. بدینسان، در نظام مبتنی بر ارزش مبادله صنعت فرهنگ هر ابژه‏ ای را مبدل به کالا می ‏کند؛ تفاوت نمی ‌کند که این ابژه اقتصادی باشد یا فرهنگی. این مقاله روایتی است از چگونگی توجیه آدورنو و هورکهایمر در باب این سرکوب فاجعه ‌بار که در جریان اتمیزه کردن، همه انسانها و سلایق و خلاقیت ‌های آنها را همسطح می‌ سازد. همزمان، این مقاله به اجمال آموزه یاد شده را در بوته ارزیابی انتقادی می ‏نهد.

با گسترش رسانه ‌های جمعی در سطح داخلی و خارجی و تاثیر آنها بر نهادهای فرهنگی جامعه، عناصر مشترک فرهنگ ‌های مختلف در اثر تماس، آمیزش و ارتباط فرهنگ ‌ها با یکدیگر در حال امتزاج ‌اند.تحول مهم حوزه فرهنگ، درک متقابل فرهنگ‌ ها از یکدیگر، بدون گرایش به حذف است. در این راستا، طرح دموکراسی فرهنگی با تاکید بر این اصل استوار است که وابستگی هر فرد به یک فرهنگ، یکی از اساسی ‌ترین نیازهای انسانی است و هر فرد، گروه و جماعت از حق انتساب خود به فرهنگ یا فرهنگ ‌های خاصی برخوردار است.در این مقاله با طرح این پرسش که مولفه‌ های دموکراسی فرهنگی چیست به تبیین رابطه متقابل بین رسانه و فرهنگ پرداخته می ‌شود. احترام به حفظ ارزش‌ های دیگران و حرکت به سوی جامعه جهانی توام با وفاق و همدلی، منوط به رفع موانع ارتباطات میان فرهنگی است و نه آنکه فرهنگ‌ ها حذف شوند. رسانه ‌ها ابزار و نهادهای موثر در فرهنگ هر جامعه به حساب می ‌آیند و حوزه عمل و فعالیت‌ آنها فرهنگ است. نتیجه این ارتباط و پیوند برقراری رابطه ‌ای متقابل بین رسانه و فرهنگ است. انقلاب اطلاعات و به تبع آن، جهانی شدن رسانه ‌ها از قبیل: اینترنت، پست ‌الکترونیک، شبکه ‌های اجتماعی، وبلاگ، تلفن همراه، نمابر و جز اینها نقطه عطفی در گسترش همکاری ‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی میان جوامع مختلف شده است که از آن جمله می ‌توان به افزایش سرعت ارتباطات، دسترسی جهانی به اطلاعات، ایجاد منبع جدید قدرت و نیز گسترش فرهنگ جهانی مشترک اشاره کرد.

دو تمدن ایران و هند، سابقه ‌ای دیرپا در تاریخ آسیا دارند. بررسی تطبیقی ریگ ‌ودا و اوستا به وضوح این معنا را نشان می ‌دهد. باورها، آیین‌ ها، اساطیر مشترک و نیز تجلی آنها در هنر و معماری ایران پیش از اسلام، خاستگاه مشترک دو تمدن را، به ‌ویژه با توجه به پیشینه مشترک آریایی‌ بودن دو قوم اثبات می ‌کند.حضور اسلام در ایران، دامنه گسترش این دین را تا مرزهای هند وسعت بخشید و هندوان از این طریق با اسلام آشنا شدند. خارج از حضور سیاسی و بعضا، نظامی مسلمانان که در سال 1193 میلادی به فتح دهلی توسط قطب ‌الدین ایبک انجامید، تبادل فرهنگی میان دو تمدن ایرانی - اسلامی با تمدن هندی بسیار وسیع و گسترده بوده است. در این میان رویکردهای عرفانی و صوفیانه، به ‌ویژه پس از حضور خواجه معین ‌الدین و میرسیدعلی همدانی، شاگرد علاالدوله سمنانی، یکی از مهمترین حلقه ‌های اتصال این دو تمدن بوده آن چنان‌ که داراشکوه متاثر از همین ارتباط بسیار عمیق، اوپانیشادها را «کتاب مکنون» خواند و تاویل آن را تاویل قرآن شمرد.این مقاله از نسبت ‌های وسیع فکری میان دو تمدن بزرگ آسیایی، یعنی تمدن اسلامی و هندی، صرفا به مقوله وحدت‌‌ وجود خواهد پرداخت؛ امری که تجلی گسترده آن در مواردی سبب گردید فرق عرفانی و حکمای مسلمان هندی از گرایش به وحدت ‌وجود اجتناب کنند تا مرز آیینی و اعتقادی خود با هندوئیزم مبتنی بر اوپانیشادها (به ‌ویژه، مکتب فلسفی و دانتا) را روشن و مشخص سازند. مبنای مقاله تبیین وجوه مشترکی در اسلام و هندوئیزم است که مسالمت و تفاهم وسیع این دو آیین در هند را رقم زد و حتی به ظهور مشاربی چون «دین الهی» توسط اکبر (1014-963 ق / 1605-1556 م)، سومین پادشاه گورکانی، انجامید، و نیز تاکید بر این معنا که تلاش در جهت ایجاد اختلاف میان هندو و مسلمان به‌ عنوان بخش اعظم هویت آسیایی کاملا سیاسی، و به ‌ویژه انگلیسی، بوده است.

فلسفه تلویزیون را می ‌توان در بستر فلسفه رسانه فهم کرد و برداشت از فلسفه تلویزیون در ساحت ‌ها و ابعاد گوناگونی که فلسفه رسانه بدان تقسیم ‌بندی می ‌گردد و متفکران بدان پرداخته ‌اند، قابل بررسی است. از دیگر سوی، فلسفه تلویزیون هم از منظر فنی و هم از منظر قالب ‌های آن قابل بررسی است و لذا می ‌توان در سه بخش تصویر، واقعه و سریال ابعاد آن را مورد مطالعه قرار داد. تلویزیون با توجه به سازمان ‌بندی و شیوه عمل مختص به خود، تفکر و تجربه‌ ای را تولید می ‌کند، تلویزیون در اصل شکلی مختص به خود از تفکر و تجربه است که با عنایت به آن نه تنها جنبه فنی تلویزیون فراموش نمی ‌شود، بلکه بر آن تاکید و تمرکز نیز می ‌شود. تلویزیون عضو ماشینی زندگی انسان است که به فنی شدن و تکنیکی شدن تفکر می‌ انجامد. تلویزیون رسانه ‌ای است که ادراکی جهانی را برای انسان میسر می ‌سازد. در این نوشتار فلسفه تلویزیون در سه بخش و با در نظر گرفتن سه برداشت از فلسفه رسانه بررسی می ‌شود.

دانش جدید و میان رشته‌ ای فلسفه رسانه (Media Philosophy) حدود ده سال است که در کشورهایی از قبیل آلمان، و آمریکا مورد توجه محققان علوم فلسفی، اجتماعی و ارتباطات قرار گرفته است. اینکه این دانش خود از میان رشته ‌ها و علوم دیگر به ‌طور طبیعی متولد شده و یا به تلقیح برخی علوم با یکدیگر با انتظارات معینی به وجود آمده است، بحث جداگانه ‌ای لازم دارد که در هر صورت، باعث مطرح شدن مسایل جدیدی در حوزه ارتباطات و رسانه ‌های جدید شده است.جایگاه فلسفه رسانه و نسبت آن با تقسیمات اساسی فلسفه، ماهیت فلسفه رسانه و توجه به هویت و روش و مسایل این دانش، و همچنین، خانواده فلسفه رسانه و بستگان آن دانش، و در نهایت، فلسفه رسانه گسترش مرزهای دانش و یا ضرورتی بومی، محورهای اصلی این نوشته را تشکیل می‌ دهد.در تبیین جایگاه دانش فلسفه رسانه، دو تقسیم اصلی فلسفه به فلسفه مطلق و فلسفه مضاف، و فلسفه قاره ‌ای و فلسفه تحلیلی عنوان خواهد شد، و نسبت دانش فلسفه رسانه در اقسام آن بررسی و نتایج آن ارائه خواهد شد. سپس، در بحث ماهیت دانش فلسفه رسانه، نسبت این دانش جدید با معرفت ‌های درجه اول و درجه دوم و فلسفه‌ های مضاف مورد توجه قرار خواهد گرفت و به دنبال آن روش معتبر این علم تبیین خواهد شد. در ادامه نوشته، تقسیم ‌بندی مهم فلسفه رسانه به فلسفه نظری رسانه و فلسفه عملی رسانه و شرح اقسام آن مطرح خواهد شد.

«رادیو» به مثابه یک رسانه «حسی - شنیداری» به خواست و اراده تام وابسته است و نه خواست و اراده ناقص. این «اراده» (Will) گاه به دلیل جبر سازمانی از سوی «مدیر رسانه» به منظور طرح یک برنامه اثرگذار و گاه از سوی «برنامه ساز» یا فاعل رسانه ‌ای به نیت «نفوذ در مخاطب» برای تحریک و برانگیختگی او به کار می ‌آید. این مقاله، در هدف بنیادی خود بر آن است تا مفهوم «اراده» را به لحاظ «فلسفی‌ -‌ روان ‌شناختی» بکاود و از پرتو چنین رویکردی راه‌ کارهایی را برای خلق «حرکت» (Motion) در این رسانه ارائه دهد. بنابراین، نخست از «اراده» و ابعاد معنایی آن سخن می ‌رانیم و سپس، به وجوه «عینی و ذهنی» آن نظر می ‌افکنیم و در پایان به این نتیجه می‌ رسیم که هر حرکتی در رسانه رادیو - به ‌ویژه، حرکت ‌های خودآگاهانه‌ - نیازمند اراده معطوف به «اختیار جمعی» ست و نه «جبر زمانی» یا «مکانی».