جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: آیا اسلام و دموکراسی می توانند در کنار هم باشند؟ آیا اسلام با دموکراسی سازگار است؟ این متن یکی از سوالات متداول و در عین حال اشتباه را بررسی می کند. اخلاق دموکراتیک را نباید و نمی توان از جوهر ادیانی که ظاهراً در متون مقدس حک شده است استنتاج کرد. بلکه نتیجه مبارزات سیاسی هستند که اسلام را به سمت جهت گیری های دموکراتیک یا استبدادی سوق می دهند. آصف بیات رویکرد جدیدی را برای بررسی اسلام و دموکراسی ارائه می‌کند و استدلال می‌کند که چگونه مبارزات اجتماعی جمعیت‌های مختلف مسلمان، آن‌هایی که علایق و گرایش‌های متفاوتی دارند، اسلام را به پذیرش ایده‌های دموکراتیک یا تمایلات استبدادی تبدیل می‌کند. «اسلام‌گرایی» و «پسااسلام‌گرایی» به‌عنوان نمایانگر دو جنبش متضاد مورد بحث قرار می‌گیرند که اسلام را به سمت‌های مختلف سیاسی، استبدادی و فراگیر سوق داده‌اند.

ترجمه ماشینی: حداقل از زمان انقلاب اسلامی 1979 در ایران، اسلام سیاسی یا اسلام گرایی کانون توجه محققان، سیاستگذاران و عموم مردم بوده است. درباره اسلام گرایی به عنوان یک گرایش سیاسی و اخلاقی/اخلاقی بسیار گفته شده است، اما توجه اندکی به توسعه مداوم آن می شود. در حال حاضر در جوامع علمی و سیاسی، اذعان فزاینده ای وجود دارد که اسلام گرایی در حال تحول است، اما اطلاعات کمی در مورد ماهیت و جهت این تغییرات وجود دارد. مقاله‌های پساسلامیسم، دانشمندان و فعالان جوان و با سابقه را از بخش‌های مختلف جهان اسلام و غرب گرد هم می‌آورد تا تحقیقات خود را در مورد تغییر گفتمان‌ها و رویه‌های جنبش‌های اسلام‌گرا و دولت‌های اسلامی عمدتاً در کشورهای دارای اکثریت مسلمان بحث کنند. تغییرات در این جنبش‌ها را می‌توان «پسااسلام‌گرایی» نامید که هم به‌عنوان شرط و هم پروژه‌ای که با ادغام دین‌داری و حقوق، ایمان و آزادی، اسلام و آزادی مشخص می‌شود. پساسلام گرایی بر حقوق به جای تکلیف، تکثر به جای صدای معتبر منحصر به فرد، تاریخیت به جای کتاب مقدس ثابت و آینده به جای گذشته تاکید می کند.

ترجمه ماشینی: این که آیا اسلام با دموکراسی سازگاری دارد یا خیر، سوالی است که به طور فزاینده ای مطرح می شود، اما در نهایت یک سوال اشتباه است. آصف بیات در این کتاب پیشنهاد می‌کند که آرمان‌های دموکراتیک کمتر به جوهره هر دینی مربوط می‌شود تا نحوه اجرای آن. او رویکرد جدیدی به اسلام و دموکراسی ارائه می‌کند و بیان می‌کند که چگونه مبارزات اجتماعی سازمان‌های دانشجویی، گروه‌های جوانان و زنان، روشنفکران و سایر جنبش‌های اجتماعی می‌توانند اسلام را دموکراتیک کنند. دموکراتیک کردن اسلام، جنبش‌های اجتماعی را به تفصیل بررسی می‌کند که از دین برای ایجاد تغییرات اجتماعی و سیاسی، یا برای مشروعیت بخشیدن به حکومت استبدادی و یا در مقابل، برای ساختن یک ایمان فراگیر که دربرگیرنده یک سیاست دموکراتیک است، استفاده کرده‌اند. این تحلیلی تازه از انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 ارائه می‌کند – اینکه چگونه به جنبش اصلاحی فراگیر و پس از اسلام در اوایل قرن بیست و یکم تبدیل شده است، و اینکه چگونه با «انقلاب منفعل» مذهبی مصر تفاوت دارد. بیات با تمرکز بر وقایع از انقلاب ایران تا امروز، با تمرکز تطبیقی ​​بر اسلام گرایی، پسااسلام گرایی و بیان دینی فعال در سراسر منطقه، به بررسی رابطه بسیار بحث برانگیز بین دین، سیاست و روزگار در خاورمیانه می پردازد. کتاب او درک مهمی از اضطراب بزرگ زمان ما - راهپیمایی جهانی "خشم مسلمانان" - ارائه می دهد و تصویر امیدوارکننده ای از خاورمیانه دموکراتیک ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: این کتاب به مفهوم پسااسلامیسم از منظری عمدتاً فلسفی می پردازد و با استفاده از لیبرالیسم سیاسی که توسط جان رالز به عنوان ابزار اصلی تفسیری شرح داده شده است. وجه تمایز این کتاب از بسیاری از پژوهش های ایران شناسی این است که در درجه اول به پروژه های روشنفکران ایرانی از منظری هنجاری می پردازد، زیرا این مفهوم توسط فیلسوفان تحلیلی درک می شود. این جلد شامل تجزیه و تحلیل نقاط قوت و ضعف استدلال‌های زیربنای ایده‌های هر متفکر است، به جای جستجوی ریشه‌های تاریخی و جامعه‌شناختی، تبارشناسی و غیره آنها. اگرچه استدلال‌های ارائه‌شده از منابع مختلف اسلامی، به‌ویژه شیعیان استفاده می‌کنند. بنابراین، در حالی که شبستری و سروش اساساً از منظر کلامی یا کلامی نوگرایانه استدلال می‌کنند، استدلال‌های م.ح.طباطبایی و مهدی حائری یزدی عمدتاً مبتنی بر فلسفه سنتی اسلامی و تفسیر قرآن است. در حالی که کدیور، النعیم و فنایی به معنای دقیق کلمه پساسلام گرا هستند، ملکیان با ارائه نظریه ای برای معنویت که دین را در محدوده اندیشه روشنگری محدود می کند، فراتر از پساسلامیسم معمولی است. در سراسر کتاب، توجه ویژه ای به خوانش های فرارا و مارس از لیبرالیسم سیاسی شده است. اگرچه فصل‌های کتاب یک کل را تشکیل می‌دهند، اما اگر خواننده فقط در مورد روشنفکران خاصی که نظریه‌های سیاسی آنها مورد بحث قرار می‌گیرد کنجکاو باشد، می‌توان آن‌ها را به‌طور مستقل خواند.