جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سلسلة الغدير الموضوعية؛ بحث مستل من موسوعة الغدير للعلامة الأميني رحمة‌الله‌عليه تحقيق، تلخيص و طبقه‌بندى موضوعى مجموعه يازده جلدى كتاب «الغدير» علامه عبدالحسين امينى مى‌باشد كه توسط محمدحسن شفيعى شاهرودى، تأليف و گردآورى شده است. كتاب به زبان عربى و مقدمه آن، در سال 1385ش، نوشته شده است. كتاب به انگيزه معرفى «الغدير» بين مردم و به‌ويژه جوانان نوشته شده است. آنچه باعث اهميت اين كتاب مى‌شود، آن است كه تا پيش از اين، محققان و پژوهشگران براى تحقيق در يك موضوع، بايد يازده جلد كتاب «الغدير» را ورق مى‌زدند، اما اثر حاضر، فرصت مطالعه سريع و دريافت مطالب در يك موضوع را براى مخاطبانش فراهم كرده است. مطالب این جلد از کتاب: شعر و شعرا: كتاب حاضر خوانندگان را با شعر و شاعران صدر اسلام و شعرايى كه در باب عظمت و منزلت غدير اشعارى سروده‌اند، آشنا مى‌سازد. نگارنده در ابتدا راجع به شعر و شاعرى و اقوالى كه در اين زمينه از قول محدثان نقل شده و اينكه شعر و شاعر از نگاه قرآن و سنت چه منزلتى داشته، سخن مى‌گويد. ذكر اينكه شعر، سحر بيان است يا مطلبى بيهوده است و يا بايد آن را از الهامات غيبى دانست، موضوعات صفحات بعدى است كه نويسنده بدان پرداخته و به مقام و منزلت شعر و شعرا در دوره ائمه(ع) هم اشاراتى مى‌نمايد. وى در ادامه، شاعرانى را كه در شأن و وصف غدير اشعارى سروده‌اند، يك‌به‌يك نام برده و نخستين آن‌ها را خود اميرالمؤمنين(ع) مى‌داند. حسان بن ثابت، قيس انصارى، محمد حميرى و عمرو بن عاص از جمله شاعرانى هستند كه در سده اول در ابيات و قصايد خود از واقعه غدير خم ياد كرده‌اند. وى در صفحات ديگر كتاب به ترتيب شاعران غدير را از سده دوم هجرى تا سده دوازدهم به ترتيب نام برده و براى معرفى هريك از آن‌ها عنوان جداگانه‌اى در نظر گرفته است.

ابهام در یک شعر موفق، همان قدر نقش مثبت دارد که در یک شعر ناموفق، و ارزیابی این نقش برعهده نظام فکری و زیبایی شناسی هر دوره ادبی است.ابهام یکی از فرایندهای مهم و در عین حال کلیدی شعر معاصر ایران و به بیان بهتر، شعر امروز است. این سخن هرگز بدان معنا نیست که شعر گذشته ما ابهام نداشته، بلکه مساله این است که در شعر سنتی فارسی، ابهام بیشتر به سه شکل عمدی، طبیعی و عارضی اتفاق می افتد، اما در شعر امروز، ابهام یک ضرورت برای کشف دنیای جدید و از منظری دیگر، نتیجه همین دنیای پیچیده است، چرا که با فردی شدن جریان و به طبع تمام عناصر آن، شعر دیگر نمی تواند به وحدت های از پیش نوشته (وزن، قافیه، صور خیال و مناظر و مرایا و به ویژه مضامین شعر کهن) تن در دهد و در پی نگاهی تازه به هستی است و همین امر شعر را به ابهامی طبیعی و گاه غیرطبیعی سوق می دهد.