جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این واقعیت که ما خواهیم مرد، و مرگ ما ممکن است در هر زمانی رخ دهد، تمام زندگی ما را فرا گرفته است. راه های زیادی برای اندیشیدن و مقابله با مرگ وجود دارد. با این حال، در میان این راه ها، تعداد زیادی از آنها تلاش برای فرار از چنگال آن است. تاد می در این کتاب به دنبال مقابله با مرگ در قدرت خود است. او این احتمال را در نظر می گیرد که مرگ فانی ما پایان زندگی ما باشد و می پرسد که این ممکن است چه معنایی برای زندگی ما داشته باشد؟ چه درس هایی می توانیم از مرگ و میر خود بگیریم؟ و چگونه ممکن است ما به عنوان موجوداتی زندگی کنیم که می میرند و می دانند که قرار است بمیریم؟ اولی معتقد است که مرگ یک شر نیست، یا حداقل اینکه جاودانگی بسیار بدتر از مردن است. دومی معتقد است که مرگ واقعاً یک شر است و هیچ گریزی از این واقعیت وجود ندارد. می نشان می دهد که اگر قرار است با مرگ زندگی کنیم، باید این دو دیدگاه را در کنار هم نگه داریم. همگرایی آنها زیبایی و تراژدی را برای زندگی ما به ارمغان می آورد. و مهمتر از آن، زندگی خود را با در نظر گرفتن اجتناب ناپذیر بودن مرگمان زندگی کنیم. او استدلال می‌کند که در پایان، این دقیقاً اقتضای زندگی ما است که باید درک شود و باید در ساعت‌ها یا سال‌هایی که برای هر یک از ما باقی می‌ماند جمع شود، تا بتوانیم هر لحظه را طوری زندگی کنیم که گویی یک لحظه پیوندی به آینده ای مبهم و در عین حال شاید تنها پیوندی که برای ما باقی مانده است.

ترجمه ماشینی: با تکیه بر «مفهوم اولیه پدیدارشناسی» که هایدگر در بخش دوم مقدمه‌ای بر Sein und zeit معرفی کرد، می‌توان گفت که پدیدارشناسی مرگ به این معناست: «اجازه دادن به مرگ، به عنوان چیزی که خود را نشان می‌دهد، از خودش دیده شود. به همان شکلی که خود را از خود نشان می‌دهد.» پس آیا این بدان معناست که یک تفسیر پدیدارشناختی درست از مرگ ممکن است برای ما آشکار کند که مرگ به‌عنوان یک رویداد واقعی چگونه است. خودش"؟ اگر چه من نمی توانم مرگ خود را برای توصیف آن تجربه کنم، آیا ممکن است نوعی استنتاج پدیدارشناسی یا «برون یابی»2 شرط یک مکاشفه منحصر به فرد و ممتاز از مرده بودن باشد؟ عنصر مهمی از توصیف پدیدارشناختی وجود دارد که چنین برون یابی را غیرمحتمل می کند، و شامل چیزی است که هوسرل در اصل تقلیل به معنا یا معنا نامیده است. هرگز نمی تواند برای پدیدارشناس صادق باشد، 1 هایدگر، مارتین، Sein und zeit، ص. 34. E. تی صفحه 58. 2 هنری دبلیو. جانستون جونیور فکر می‌کند در حالی که نمی‌توان از تجربه خواب به تجربه مرگ دیر تعمیم داد، ممکن است بتوان از پدیده lQgy خواب به پدیدارشناسی مرگ تعمیم داد. رجوع کنید به اچ دبلیو جان استون جونیور، "به سوی پدیدارشناسی مرگ"، در فلسفه و پژوهش پدیدارشناسی، جلد. XXXV، شماره 3، 1975، صفحات 396-7. رجوع کنید به

ترجمه ماشینی: مرگ از دیرباز مشغله فیلسوفان بوده است و این امر به ویژه امروزه بیشتر است. کتاب راهنمای فلسفه مرگ آکسفورد 21 مقاله جدید سفارش داده شده را جمع آوری می کند که تفکر فلسفی جاری در مورد موضوعات مرتبط با مرگ را در سراسر این رشته پوشش می دهد. اینها عبارتند از موضوعات متافیزیکی - مانند ماهیت مرگ، امکان زندگی پس از مرگ، ماهیت افراد، و اینکه چگونه تفکر ما در مورد زمان بر آنچه در مورد مرگ فکر می کنیم تاثیر می گذارد - و همچنین موضوعات ارزش شناختی، مانند اینکه آیا مرگ بد است یا خیر. برای قربانی آن، چه چیزی مرگ را بد می کند، چه نگرشی نسبت به مرگ، احتمال آسیب پس از مرگ، و مطلوبیت جاودانگی مناسب است. مشارکت‌کنندگان همچنین دیدگاه‌های فیلسوفان باستانی مانند ارسطو، افلاطون و اپیکور را در مورد موضوعات مرتبط با فلسفه مرگ، و پرسش‌هایی در اخلاق هنجاری، از جمله اینکه چه چیزی کشتن را اشتباه می‌کند، و اینکه آیا کشتن جنین‌ها اشتباه است، بررسی می‌کنند. ، حیوانات غیر انسانی، رزمندگان در جنگ و قاتلان محکوم شده. این کتاب با فصل‌هایی که توسط طیف وسیعی از متخصصان متافیزیک، اخلاق و تحلیل مفهومی نوشته شده و به منظور ارائه دیدگاهی جامع از تحولات اخیر در مطالعه فلسفی مرگ به خواننده طراحی شده است، برای مخاطبان گسترده‌ای در فلسفه، به ویژه در اخلاق و متافیزیک

فایدون (به یونانی: Φαίδων) یکی از مکالمات افلاطون است که به شرح واپسین لحظات حیات سقراط می‌پردازد. سقراط پس از توضیح راجع به علّت رد کردن پیشنهاد فرار، به شاگردان می‌گوید «دغدغه به خود راه ندهید و به خود بگویید که فقط جسم مرا به خاک خواهید گذاشت.» افلاطون در مکالمهٔ فیدون می‌نویسد که پس از گفتن این جملات، سقراط برای استحمام به اتاق دیگری می‌رود. پس از استحمام نیز مدتی در همان اتاق می‌ماند تا اینکه نزدیک غروب آفتاب به نزد شاگردانش بازمی‌گردد. همین هنگام زندانبان می‌رسد و به سقراط می‌گوید که او را نجیب‌ترین و شریف‌ترین و بهترین کسانی می‌داند که به این زندان آمده‌اند. «من می‌دانم که حتی در این وضع تو به من خشم نخواهی گرفت و خشم تو متوجه جنایتکاران حقیقی خواهد بود که آن‌ها را می‌شناسی.» زندانبان سپس با اندوه خارج می‌شود. سقراط از زندانبان در نزد شاگردانش تمجید می‌کند و او را جوان‌مرد می‌خواند. سپس از کریتو می‌خواهد که جام زهر را برایش بیاورد. کریتو به سقراط می‌گوید که عجله نکند زیرا هنوز شعاع خورشید روی تپّه‌ّاست و سقراط همچنان مجال حیات دارد؛ افراد در موقعیت او، نخست خوب می‌خورند و میاشامند و حتّی بعضی به عشق‌بازی می‌پردازند. سقراط پاسخ می‌دهد که: «آن‌ها که چنین می‌کنند بی‌دلیل نیست؛ زیرا آن‌ها خیال می‌کنند که از این کار نفعی می‌برند… من در اینکه جام زهر را دیرتر بخورم نفعی نمی‌بینم. اگر اندکی دیرتر بخورم خودم را مسخره خواهد کرد؛ زیرا خود را به زندگی علاقه‌مند نشان خواهم داد و از آنچه در نظر من هیچ است، برای خود ذخیره خواهم ساخت.» سقراط از خادمی در زندان می‌پرسد که چه باید بکند و او پاسخ می‌دهد که کاری ندارد جز اینکه زهر را سر بکشد و مدتی راه برود تا در پای خود احساس سنگینی کند، پس از آن هم باید دراز بکشد تا زهر کار خود را بکند. سقراط در میان هیاهوی فریاد و گریهٔ شاگردان چنین می‌کند، به تدریج بدنش رو به سرد و بی‌حس شدن پیش می‌رود. آخرین سخن او این بود که «ای کریتو ما باید خروسی به آسکلپیوس بدهیم؛ ادای دِین را فراموش نکنید.» توضیح آنکه مردم یونان قدیم چون از بیماری شفا می‌یافتند، خروسی نذر آسکلپیوس می‌کردند؛ و او از تب زندگی شفا یافته بود. لحظه‌ای بعد سقراط تکانی می‌خورد و چشم‌هایش بی‌حرکت می‌ماند.

اپیکور در نامه به هرودوت و نامه به فیتوکل، فلسفه خود را درباره طبیعت و در نامه به منوکئوس، آموزه های اخلاقی خود را خلاصه می کند.

ترجمه ماشینی: تأمل فلسفی درباره مرگ به دوران باستان بازمی‌گردد، اما مرگ همچنان عمیق‌ترین و گیج‌کننده‌ترین موضوع است. سامانتا برنان و رابرت استینتون مجموعه‌ای قانع‌کننده از خوانش‌های اصلی از ادبیات فلسفی درباره مرگ را گردآوری کرده‌اند. دیدگاه‌های نویسندگان باستانی مانند افلاطون، اپیکور و لوکرتیوس در کنار آثار شخصیت‌های معاصری مانند توماس ناگل، جان پری و جودیت جارویس تامسون تنظیم شده است. برنان و استینتون گلچین را به سه قسمت تقسیم می کنند. بخش اول به پرسش هایی درباره ماهیت مرگ و دانش ما از آن می پردازد. مرده بودن یعنی چی؟ آیا زنده ماندن از مرگ ممکن است؟ آیا پایان زندگی یک راز است؟ بخش دوم می پرسد ما چگونه باید مرگ را ببینیم. چه چیزی (اگر چیزی باشد) در مورد مردن خیلی بد است؟ اگر مرگ نیستی است، باید از آن ترسید یا پشیمان؟ بخش سوم به بررسی مسائل اخلاقی مرتبط با قتل، به ویژه سقط جنین، اتانازی و خودکشی می پردازد. آیا قتل هرگز جایز است؟ تحت چه شرایط یا شرایطی؟

«YALE PHIL 176 - مرگ» با «پروفسور شلی کاگان»: یک چیز وجود دارد که می توانم از آن مطمئن باشم: من می خواهم بمیرم. اما من از این واقعیت چه کنم؟ این دوره به بررسی تعدادی از مسائلی می پردازد که زمانی که ما شروع به تأمل در مورد مرگ و میر خود می کنیم به وجود می آیند. این احتمال که مرگ ممکن است واقعاً پایان نباشد در نظر گرفته شده است. آیا ما به نوعی جاودانه هستیم؟ آیا جاودانگی مطلوب خواهد بود؟ همچنین مفهوم روشن تری از اینکه مردن چیست بررسی می شود. اینکه می گویند یک نفر مرده یعنی چه؟ این چه نوع واقعیتی است؟ و در نهایت، نگرش های مختلف به مرگ ارزیابی می شود. آیا مرگ شر است؟ چگونه؟ چرا؟ آیا خودکشی از نظر اخلاقی جایز است؟ آیا عقلانی است؟ آگاهی از اینکه قرار است بمیرم چگونه باید بر نحوه زندگی من تأثیر بگذارد؟