جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

طبیعی گرایی رویکردی به جهان از منظر علوم تجربی است. این نگرش در تبیین پدیده های هستی، از هر نوع شناخت پیشینی و در کل از هر آن چه فرای طبیعت است دوری می کند. این رویکرد در سه بعد هستی شناسی، شناخت شناسی و روش شناسی به هیچ هستومند غیر طبیعی و هیچ نوع معرفتی بیرون از چارچوب علوم تجربی و هم چنین هیچ روش و معیاری جز روش و معیار علم، متکی نیست. این نگرش حتی فلسفه را نیز شاخه ای از علم تجربی یا حوزه ای در ادامه آن به حساب می آورد. آراء پنه لوپه مدی در باب طبیعی گرایی، به ویژه در فلسفه ریاضیات، در ادامه کار کواین است. کواین به عنوان یک فیلسوف طبیعی گرای شاخص و پیشرو، نظریاتی موثر و جامع در زمینه های طبیعی انگاری و واقع گرایی علمی دارد. او بر خلاف فیلسوفان و معرفت شناسان قدیم، طبیعی انگاری است که برای علم تجربی مبنایی محکم تر از خود علم نمی جوید و در ارائه دیدگاه های خود به یافته های علوم تجربی تکیه می کند. پنه لوپه مدی در ابتدا کار خود را با طبیعی گرایی کواین آغاز می کند و در ادامه راه، برای پاسخ دادن به پرسش هایی که دیگر طبیعی گرایان در فلسفه ریاضیات مطرح کرده اند در جست وجوی روشی اساسی بر می آید. مدی معتقد است که چنان چه بین تبیین فلسفی از ریاضیات با ریاضی ورزی های موفق، مغایرتی پیش بیاید، این فلسفه است که می بایست عقب نشینی کند. نه فلسفه و نه حتی علم، هیچ کدام نمی توانند احکام روش شناسانه ریاضیات را لغو کنند و یا تغییر دهند. زیرا او علم و فلسفه را هر دو محکمه ای فوق ریاضی برای ریاضیات می داند. دستاورد مهم مدی در فلسفه ریاضی طبیعی گرا موسوم به طبیعی گرایی ناهمگن است که خود از آن به عنوان فلسفه دوم یاد کرده و در آن، بر استقلال اهداف و روش های ریاضی اصرار می ورزد. او فقط روش های ریاضی را برای ارزیابی و حل و فصل موضوعات و مسائل ریاضیات توصیه می کند و ریاضیات را توسط دیگر حوزه ها، غیر قابل نقد می داند. این مقاله در مرحله اول تلاشی است در تشریح و مرور آراء مدی در پایان مقاله ریشه ها و نظر منتقدان نگرش طبیعی گرایی، از دید او نقد و تحلیل می شود.

کواین از تجربه‌گرایانی است که منتقد تجربه‌گرایان پیش از خود است. در این مقاله نشان می‌دهیم که کواین در واقع منتقد سنت معرفت‌شناسی‌ای است که دکارت مؤسس آن است و تجربه‌گرایانی که کواین منتقد آنان است نیز در واقع بخشی از این سنت محسوب می‌شوند، چرا که اندیشه‌های آن‌ها واجد ویژگی‌های اصلی این سنت است. در اینجا به ویژه به دو ویژگی این سنت، یعنی مبناگرایی[1] و محوریت مسئله توجیه[2] تمرکز می‌کنیم. در نهایت نشان می‌دهیم معرفت‌شناسی کواین هر دوی این ویژگی‌ها را رد می‌کند. دو خصوصیت از معرفت‌شناسی کواین که در اینجا نقش تعیین‌کننده‌ای دارند، کل‌گرایی و طبیعی‌گرایی[3] او هستند.