جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هانری لوفور با بسط مفهوم فضا و ماتریالیسم دیالکتیکی، بحث درباره ساختار دیالکتیک سه گانه را پیش می کشد. لوفور با انتقاد از دیالکتیک هگلی و مارکسی، تلاش آنها را در رفع تقابل های دوتایی ناکام می داند. پس می کوشد شکل تقابل های دوتایی را به ترکیبی سه تایی تغییر دهد؛ به عبارتی بهتر تقابل های دوتایی را محدود کند. او با بسط محتوا نشان می دهد معرفت ما از طریق محدودسازی محتوا و شکل اجتماعی محدود شده است. پس هر آموزه ای از جمله ماتریالیسم دیالکتیکی نیز برآمده از چنین محدودیت سازی است. از این رو، تفسیر ماتریالیسم دیالکتیکی را بسط می دهد و بر این باور است که دیالکتیک را باید در ساختاری سه بعدی بنا کرد. او با «تولید فضا» و مبانی محدودسازی محتوا در ماتریالیسم دیالکتیکی، دیالکتیک سه گانه را مطرح می کند که نتیجه نقد او بر منطق صوری، هگل گرایی و منطق دیالکتیک هگل است. لوفور با همین استدلال می کوشد دیالکتیک را به واقعیت مادی اجتماعی گره بزند و این امر را «با» و «در» فضا صورت می دهد. او فضا را در دیالکتیک سنتی مکمل تاریخ و زمان می کند تا از این طریق زمینه های مادی تولید فضا را به میانجی ساختار سه تایی دیالکتیک فضا دنبال کند. از همین روی در این مقاله، پس از نقد منطق صوری و منطق دیالکتیکی هگل از لزوم محدودسازی محتوا خواهیم گفت که از طریق فضا صورت می گیرد. سپس با طرح دیالکتیک سه تایی، «تولید فضا» را بر اساس دیالکتیک سه گانه فضا نشان خواهیم داد. این مقاله در پی آن است تا نخست نظریه دیالکتیک سه گانه و سپس دیالکتیک سه گانه تولید فضا را معرفی کند. لوفور با این نوآوری از دیالکتیک فضا-زمان سخن می گوید و مفهوم فضا را در کانون نظریه اجتماعی و سیاسی معاصر قرار می دهد.