جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این ترجمه جدید از متافیزیک ارسطو به طور کامل الگویی از دقت و سازگاری است که با انبوهی از حاشیه نویسی و تفسیر ارائه شده است. یادداشت‌های پایانی با شماره‌گذاری متوالی اطلاعات مورد نیاز را در هر مقطع ارائه می‌کنند، در حالی که فهرست دقیق اصطلاحات خواننده را به مکان‌هایی راهنمایی می‌کند که در آن بحث متمرکز درباره مفاهیم کلیدی رخ می‌دهد. یک مقدمه کلی روشنگر، کتابی را که در پیش است، توضیح می‌دهد، توضیح می‌دهد که درباره چه چیزی است، تلاش می‌کند انجام دهد، چگونه آن را انجام می‌دهد، و چه نوع مخاطبی را پیش‌فرض می‌گیرد.

ترجمه ماشینی: «ارسطو و متافیزیک» نوشته واسیلیس پولیتیس قسمتی از مجموعه کتاب راهنمای فلسفه راتلج است. من از این مجموعه در چندین موقعیت قبلی استفاده کرده ام، و آن را مفید یافتم - مختصر، در دسترس و نسبتا کم هزینه. با این حال، این مشارکت ناامید کننده است. متافیزیک اثر مهمی در فلسفه کلاسیک است و بدون راهنما می تواند دشوار باشد. در ابتدا، پولیتیس کار محکمی را انجام می دهد که کار را در سنت فلسفی غرب قرار می دهد و موضوعی را که ارسطو به آن می پردازد - یعنی ماهیت هستی - برجسته می کند. این نوع تفاسیر معمولاً به صورت موضوعی یا فصل به فصل تنظیم می شوند. پولیتیس رویکرد موضوعی دارد. از منظر ماهوی، من استدلال کمی با ارزیابی نویسنده دارم. به راستی که او مفسری آگاه به نظر می رسد. انتقادهای من عمدتاً سبکی است - در حالی که گاهاً شفاف است، نوشته های او اغلب گیج کننده، تکراری و دست و پا گیر است. تکرار مکرر کلمه به کلمه او باعث شد چندین بار به عقب برگردم و بررسی کنم که آیا برخی از صفحات به طور تصادفی دوباره چاپ شده اند یا خیر. مطمئناً، گاهی اوقات تکرار می‌تواند ابزار بلاغی مفیدی باشد که به خلاصه‌سازی یا اضافه کردن تأکید کمک می‌کند - در این مورد، استفاده بیش از حد و کم‌رنگ بود. متأسفانه، چنین محدودیت‌های سبکی باعث می‌شود که مطلب دشوارتر شود و همه به جز مصمم‌ترین خوانندگان دلسرد شوند. یک مثال بارز، مدیریت او با اصل عدم تضاد (PNC) است. برای پیروی از متافیزیک، مهم است که در نظر بگیریم که ارسطو چگونه PNC را درک می‌کند، یعنی اینکه آیا به معنای محدود منطقی/زبانی است یا به معنای هستی‌شناختی گسترده‌تر. نکته جالبی که قابل بحث است - اما نه برای سی صفحه به اضافه - آنقدرها هم سخت و بحث برانگیز نیست. بحث کلیات و جزییات به همان اندازه خسته کننده است. با تماشای تلاش پولیتیس برای یافتن کلماتی برای بحث در مورد این مفاهیم (البته ممکن است دشوار باشد)، خواننده ناآگاه تقریباً فکر می‌کند که نویسنده به جای شرکت در گفت‌وگویی که بیش از دو هزار سال قدمت دارد، در حال گشودن زمینه جدیدی است. در یک نقطه او تلاش می کند تا اصطلاحی را برای توصیف یک خاص غیرقابل صلاحیت بیابد، چرا از «خاص خاص» یا «خاص غیرقابل صلاحیت» استفاده نکنیم. در تلاش برای شکستن یک مسیر، زمانی که یک مسیر موثر و پیموده شده از قبل وجود داشته باشد. با نگاهی به نقد من، شاید نظرات من کمی تند باشد. به عنوان یک نویسنده، حداقل در این مورد، او را از انتقال دانش خود به شیوه ای مؤثر باز دارید. من نمی دانم که چند دانش آموز پس از چند فصل این موضوع را به سادگی کنار می گذارند. اگرچه من توصیه خاصی ندارم، در جای دیگری به دنبال تفسیری در مورد آن خواهم بود. متافیزیک