جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مدرک گرایی یک نظریه رایج در زمینه توجیه معرفتی است، با این حال، همانطور که طرفداران اولیه نظریه ارل کونی و ریچارد فلدمن اذعان می کنند، عناصر زیادی وجود دارد که باید قبل از اینکه مدرک گرایی بتواند شرح کاملی از توجیه معرفتی یا باور مستدل ارائه دهد، توسعه یابد. هدف این کتاب ارائه جزئیاتی است که وجود ندارد. در اینجا مک کین با طرح و دفاع از یک نظریه تمام عیار از توجیه معرفتی، از شواهدگرایی به عنوان یک طرح واره صرف عبور می کند. مک‌کین در این کتاب رویکردهای بدیعی را به چندین عنصر باور مستدل ارائه می‌کند. در میان این موارد کلیدی عبارتند از یک گزارش اصلی از آنچه برای داشتن اطلاعات به عنوان مدرک لازم است، یک گزارش از پشتوانه معرفتی از نظر تبیین، و یک گزارش علی از رابطه مبنا (رابطه ای که باور فرد باید با شواهد خود داشته باشد تا بتواند به آن دست یابد. توجیه شده) که بسیار برتر از حساب های قبلی است. نتیجه یک روایت اثبات گرایانه کاملاً توسعه یافته از باور مستدل است.

ترجمه ماشینی: این جلد یازده مقاله جدید و سه مقاله منتشرنشده قبلی را گردآوری می‌کند که به پرسش‌هایی درباره توجیه معرفتی، مسئولیت و فضیلت می‌پردازند. این شامل بهترین آثار اخیر در این زمینه توسط چهره های بزرگی مانند ارنست سوسا، رابرت آئودی، آلوین گلدمن و سوزان هاک است.

ترجمه ماشینی: این کتاب یک نظریه اصلی از توجیه معرفتی را پیشنهاد می‌کند که راه جدیدی برای ارتباط توجیه با هدف معرفتی باور حقیقت‌ساز ارائه می‌دهد. این نظریه مبتنی بر تحلیل جدیدی از شکل‌گیری باور قابل اعتماد است که به اعتراضات کلاسیک به نظریه‌های قابلیت اطمینان در معرفت‌شناسی پاسخ می‌دهد. تجزیه و تحلیل راهی برای تشخیص باور موجه از باور موجه ایجاد می کند، به طوری که شکل گیری باور نادرست نیازی به توجیه ندارد در حالی که فریب سیستمی می تواند توجیه کننده باشد. از این رو، به این شهود احترام می گذارد که معیارهای توجیه باید برای مؤمن قابل دسترسی باشد، در حالی که ارتباط اساسی توجیه با حقیقت را حفظ می کند. تجزیه و تحلیل نشان می دهد که چگونه توجیه با شواهد، عقلانیت و احتمال ارتباط دارد، اما از آن متمایز است. این یک درمان وحدت بخش از موضوعات محوری بحث های جاری در معرفت شناسی، از جمله پارادوکس های معرفتی، بسته بودن معرفتی، شک گرایی، زمینه گرایی، نظریه های فضیلت، تأثیر شانس بر دانش و توجیه، تفسیر شرایط فرعی برای توجیه، تعارض بین درون گرایی و برون گرایی و ارزیابی متافلسفی نظریه های معرفت شناختی. کاربردهای بیشتری برای متافیزیک، فلسفه زبان، فلسفه علم و اخلاق وجود دارد. این کتاب فیلسوفانی را که در معرفت‌شناسی یا زمینه‌های مرتبط با آن کار می‌کنند و دانشجویان تحصیلات تکمیلی آنها را درگیر می‌کند.

ترجمه ماشینی: «توجیه بدون آگاهی» دفاع از «برونگرایی درباره توجیه معرفتی» است. این دفاع دارای دو بخش است که هر بخش حدود نیمی از کتاب را به خود اختصاص داده است. بخش اول نقدی است بر روایت های درونگرایانه توجیه. نقد یک معضل است. به عقیده برگمان، روایت های درونگرایانه توجیه یا به شک و تردید افراطی منتهی می شود یا بی انگیزه هستند. از آنجایی که هیچکدام قابل قبول نیستند، برگمان اظهارات درونگرایانه توجیه را رد می کند. او به جای آنها، در بخش دوم، روایتی «برونگرایانه» از توجیه ارائه می کند. گزارش برگمان یک روایت کارکردگرایانه مناسب است، که در آن باور یک عامل در صورتی توجیه می‌شود که عامل به درستی عمل کند، طبق یک طرح طراحی سازگار با حقیقت با احتمال بالا برای تولید باورهای واقعی، و معتقد است که هیچ شکست‌دهنده‌ای برای آن باور وجود ندارد. برگمان سپس فصلی را صرف تمایز بین انواع مختلف شکست‌ها می‌کند. دو فصل آخر کتاب برگمان دفاع از بیرون گرایی در برابر دو ایراد است: این که بیرون گرایی باید دایره گرایی معرفتی را تأیید کند و چالش شکاکانه را به طور ناکافی مدیریت کند. صادقانه بگویم، من واقعاً از این کتاب لذت بردم و فکر می کردم که به نوعی لازم است. من به گزارش پلانتینگا در مورد حکم جلب می‌شوم، اما همیشه احساس می‌کردم که او شرط «بدون شکست» را از دست داده است. کتاب برگمان تلاشی استوار برای ارائه این شرایط است. در ذهن من، این یک «شکاف» در اردوگاه مناسب کارکردگرایان را پر می کند. خود حساب او جالب و ظریف است. از آنجایی که این کتاب دفاعی گسترده از این روایت است، قدرت اضافی تمرکز بالا را دارد. هر دو بخش کتاب در کنار هم قرار می گیرند تا دفاعی قوی از دیدگاه برگمان داشته باشند. فصل‌های مختلف بر روی یکدیگر بنا می‌شوند و یک درمان جامع از توجیه ارائه می‌کنند. برگمان همچنین در راه اندازی و دفاع از معضل خود به خوبی کار می کند. در پایان، من مطمئن نیستم که برگمان در نقد درون گرایی یا روایت بیرونی خود درست می گوید. صرف نظر از این، کتابی عالی و غنی، پر از تمایز دقیق و بحث های روشن باقی می ماند.

ترجمه ماشینی: از زمان افلاطون چنین تصور می‌شد که انسان فقط در صورت داشتن باور، معرفت دارد، باورش به صدق می‌خورد و این کار را با توجیه کافی انجام می‌دهد. بحث بین لارنس بونژور و ارنست سوسا در درجه اول به ماهیت و شرایط چنین توجیه معرفتی و جایگاه آن در درک ما از دانش بشری مربوط می شود. BonJour از یک معرفت شناسی سنتی و درونگرایانه دفاع می کند که بر اساس آن توجیه معرفتی از گرفتن آنچه به آگاهی آگاهانه سوژه داده می شود و پذیرش ادعاها یا مراحل استدلال بر مبنای پیشینی ناشی می شود. سوسا از یک معرفت شناسی فضیلت بیرونی دفاع می کند. او نوع بنیادگرایی درونگرایانه مورد علاقه بون جور را رد می کند و در عین حال موافقت می کند که سؤالات دانش و شرایط آن را کنار بگذارد تا بر توجیه معرفتی، عقلانی و توجیهی تمرکز کند. او می پذیرد که داشتن یک منبع قابل اعتماد برای توجیه آن کافی نیست. دو موضع جامعی که در این بحث متضاد هستند، ترکیبی از دیدگاه های اصلی است که با توجه به ماهیت توجیه معرفتی مطرح شده است. تقابل بین آنها جنبه های مهم و متقابل موضوع را روشن می کند.

ترجمه ماشینی: ریچارد سوینبرن یک طرح بدیع از یک سوال در قلب معرفت شناسی ارائه می دهد: چه چیزی یک باور را منطقی یا موجه می کند؟ او گزارش های رقیب فیلسوفان را در زمینه توجیه معرفتی ("درون گرا" و "برون گرا") ترسیم می کند و استدلال می کند که آنها واقعاً گزارش هایی از مفاهیم مختلف هستند. او بین توجیه همزمان (توجیه در یک زمان) و توجیه دیاکرونیک (توجیه همزمان ناشی از بررسی کافی) - هم درونگرایانه و هم برونگرایانه تمایز قائل می شود. او همچنین استدلال می‌کند که بیشتر انواع توجیه ارزش دارند زیرا نشان‌دهنده حقیقت هستند. با این حال، تنها توجیه انواع درونگرایانه است که می تواند اعمال یک مؤمن را هدایت کند. Swinburne در ادامه سودمندی حساب احتمالات را در توضیح اینکه چگونه شواهد تجربی باورها را احتمالاً درست می‌کنند، نشان می‌دهد.

یکی از منابع مهم باورهای دینی در ادیان ابراهیمی گواهی است. مسائل معرفت‌شناختی پیرامون باور مبتنی بر گواهی هم در معرفت‌شناسی معاصر هم در بحث خبر واحد و متواتر در اصول فقه شیعه طرح شده است. در این مقاله، با بیان شباهت‌ها و تفاوت‌های اصلی میان‌ شرایط کسب باور موجه از طریق گواهی در الیزابت فریکر از معرفت‌شناسان شاخص معاصر در بحث گواهی و شیخ انصاری از شخصیت‌های شاخص اصولیِ شیعه این مسئله بررسی شده است که آیا می‌توان مباحث این دو سنت فکری را در موضوع یادشده مقایسه کرد؟ به این منظور ابتدا مفاهیم کلیدی از جمله خبر و حجّت از نظر شیخ انصاری با گواهی و توجیه از نظر فریکر مقایسه شده‌اند. سپس، در پرتو این مقایسه، شروط لازم برای کسب باور موجه از طریق گواهی از نظر هر دو متفکر مقایسه شده‌اند. در نهایت، نشان داده شده است که به خاطر تفاوت‌های بنیادین این دو نظریه، برخی شباهت‌های ظاهری در واقع تفاوت هستند؛ با این حال، هرچند امکان مقایسه منتفی نیست، این مقایسه باید با نهایت دقت صورت گیرد.

یکی از نظریه­‌های توجیه معرفت که از دیرینه­ای بلند برخوردار است، مبناگرایی حداکثری است. بیشتر فیلسوفان سنتی، از افلاطون و ارسطو در یونان تا فیلسوفان مسلمان و عقل‌گرایان و تجربه‌گرایان کلاسیک دوران جدید و شماری از فیلسوفان معاصر، آن را پذیرفته­ اند. ملاصدرا نیز در معرفت‌شناسی دیدگاهی مبناگرایانه دارد. البته نباید این نکته را فراموش کرد که مبناگرایی در معرفت‌شناسی غربی بر اساس تمرکز بر علم حصولی تصدیقی و رها کردن علم تصوری شکل گرفته است و بر این فرض استوار است که گویا علم صرفاً تصدیق است نه تصور؛ اما دیدگاه صدرا در بستری شکل گرفته است که علم تصوری مرکز توجه بوده و در همین بستر نظریه علم حضوری شکل گرفته است. مهم‌ترین دلیل مبناگرایان بر مبناگرایی حداکثری، برهان تسلسل شناختی است که ملاصدرا با پذیرش دیدگاه مبناگرایانه تقریری از این برهان اقامه کرده است. او در توجیه معرفت به بدیهیات اولیه متوسل می­ شود و با استناد به وضوح و تمایز و بداهت آنها، به توجیه سایر باورها می­ پردازد. روش وی در رسیدن از نظریات به بدیهیات، قیاس برهانی است که کاملاً بر نظریه مبناگرایی حداکثری منطبق است و در نتیجه، اشکالاتی از قبیل عدم معیار گزاره‌های پایه، محدود بودن گزاره‌های بدیهی، فقدان حد وسط مشترک در قضایای بدیهی و ارتباط بداهت و صدق که بر مبناگرایان وارد است، درباره نظریه صدرا نیز مطرح می­ شود. نگاه وجودی ملاصدرا به علم و نقشی که برای علم حضوری در معرفت‌شناسی در نظر می‌گیرد، به او این امکان را می‌دهد که به پاسخ‌گویی به اشکالات وارده بر گزاره‌های پایه مبادرت ورزد.

«علم» در حکمت متعالیه مساوق با وجود انگاشته می‌شود. تحلیل علم در پرتو تفسیری وجودی از آن، سبب ارائۀ ویژگی‌هایی خاص برای دو گونۀ علم حصولی و علم حضوری در معرفت‌شناسی حکمت متعالیه می‌گردد. مسئلۀ پژوهش جاری، تبیین نسبت علم حصولی و حضوری با «توجیه معرفتی» و مشخص نمودن حیطۀ جریان توجیه معرفتی در دو گونۀ مذکور از معرفت است. رهیافت به‌دست آمده که با روی‌آوردی تحلیلی‌ـ‌منطقی در عبارات صدرالمتألهین حاصل شده، اثبات نیازمندی علم حصولی (به‌سبب دوگانگی وجود علمی و وجود عینی در آن) به توجیه معرفتی و انحصار آن در «برهان» است. علم حضوری نیز، از آن جهت که با شهود وجود عینیِ معلوم حاصل می‌گردد، در دو گونۀ متفاوت خود (حسی و فراحسی)، بی‌نیاز از توجیه بیرونی و خودموجه است.