جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تفسير فاتحة الكتاب اثر علامه عبدالحسين امينى (متوفى 1390ق)، نویسنده كتاب ارزشمند الغدير است. اين اثر در تفسير و تحليل محتواى سوره حمد با تحقيق و تعليقات فرزند ايشان رضا امينى، به زبان عربى نگارش شده است.

تفسیر الصراط المستقیم تأليف سيد حسين بروجردى، به زبان عربى است. اين تفسير توسط غلامرضا مولانا بروجردى تحقيق و تعليقه‌نگارى شده است. اين تفسير شامل تمام قرآن نمى‌باشد. آنچه در برنامه موجود است، 5 جلد و تا پايان آيه 41 البقره مى‌باشد، ولى مرحوم شيخ آغابزرگ تهرانى درباره اين تفسير نوشته: «سه مجلد ضخيم از اين تفسير بيرون آمده است. جلد سوم به سوره فاتحه اختصاص یافته است. اگر بخواهیم روش غالب این تفسیر را توصیف نماییم، باید گفت که: روش مفسر، روائی و ماثور با استفاده از روایات پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و اهل بیت علیهم‌السّلام می‌باشد. و در کنار آن رویکردی اخباری در بعضی مسائل از خود نشان می‌دهند. (مانند بحث تجسم اعمال) محقق ارجمند این تفسیر، غلام رضا مولانا بروجردی می‌باشد انگیزه خود را از تحقیق، این می‌داند که با مطالعه تفسیر الصراط المستقیم آن را از هر جهت جامع و پر محتوی دانسته و از اینکه تا آن زمان منتشر نشده ابراز تاسف می‌نماید، سپس شوق خود را برای نشر آن به نوادگان مفسر که نسخه خطی به خط مصنف و نسخه استنساخ شده از آن، نزد آنان بوده، ابراز داشته، با مساعدت آنها، امر تحقیق را انجام داده است. اگر بخواهيم روش غالبى اين تفسير را توصيف نماييم، بايد گفت كه روش مفسر، روائى، با استفاده از روايات پيامبر(ص) و اهل‌بيت(ع) است. وى در كنار آن، رويكردى اخبارى در بعضى مسائل از خود نشان مى‌دهد (مانند بحث تجسم اعمال، ج4، ص500 به بعد). شيوه كلامى را نيز كم و بيش در تفسير خود دارد. او در مباحث كلامى وارد شده و توضيحات بيش از مقام تفسير مى‌دهد (مانند ج3، ص506، به بعد ذيل «إياك نستعين» و بحث استعانت، در اعيان ثابته، اغراض افعال الهى، نظر اشاعره و رد آن و نيز ج4، ص209 به بعد، بيان مفصل مجسمه، مشبهه، مجبره، مفوضه و نقد آنها). بعد تحليلى و اجتهادى و بيان احتمالات متعدد در معانى آيات و الفاظ را نيز بايد به شيوه ايشان اضافه كرد (مانند ذكر اقوال و احتمالات در «ذلك الكتاب» ، ج4، ص92، به بعد). در بيان اقوال مفسرين فقط به نقل آنها اكتفا نكرده، به نقد و بررسى آنها مى‌پردازد (مانند ج3، ص511 به بعد، بحث مفصل در معناى استعانت). در اين بين نظرى به مسائل عرفانى داشته، براى توضيح مطلب خود و گاه براى نقد، آنها را مطرح مى‌نمايد (مانند اشاره به نظر مولوى با استفاده از اشعار وى، ديدگاه افلاطون، كفر دانستن اعتقاد به وحدت وجود (در بحث هدايت، ج3، ص540 تا 546) و همچنين اشاره به بحث عوالم الهيه (ج4، ص15 به بعد) و نقد ابن عربى در بحث عذاب (ج4، ص263)). در اين بخش گاهى بحثى مستقل به نام «تبصرة عرفانية» را مطرح مى‌نمايد (مانند ج3، ص78). مطالبى مفصل در استعاذه و تفسير بسم الله الرحمن الرحيم را در ابتداى سوره حمد بيان كرده‌اند كه در سوره بقره اين دو مطلب مطرح نمى‌شود. در تفسير آيات، ابتدا لغات مشكل آيات را بيان كرده، به توضيح آن مى‌پردازد، سپس قرائت كلمات را در حدّ بيان بعضى قرائات شاذه و مطرح كردن برخى مسائل تجويدى مانند موارد وقف (مانند ج4، ص102)، گوشزد كرده، گاهى نيز در اين قسمت عنوانى به نام «قرائة غريبة» بازگو مى‌كنند (مانند ج4، ص98). پس از آن شأن نزول آيه را (در صورت دارا بودن) نقل و تجزيه و تحليل مى‌نمايد. بعد از اتمام مباحث فوق، عنوان «تفسير فراز آيه» آغاز شده، به تبيين و شرح مفصل آن مى‌پردازد. در توضيح كلمات و معنا و تفسير آنها در كنار روايات و تحليل‌هاى اجتهادى خود، از آيات ديگر قرآن نيز بهره مى‌برند (مانند ج4، ص219-220 و 221). وى در ذيل «ألم» در سوره بقره، بحث را به كل حروف مقطعه مى‌كشاند و اقوال را بيان و تجزيه و تحليل مى‌نمايد (ج3، ص56 تا 76 بعد از بيان قول نهم، وجوه آخر را مطرح مى‌كنند). وى در ذيل «ألم» در سوره بقره، بحث را به كل حروف مقطعه مى‌كشاند و اقوال را بيان و تجزيه و تحليل مى‌نمايد (ج3، ص56 تا 76 بعد از بيان قول نهم، وجوه آخر را مطرح مى‌كنند). در بحث «دلالة الحروف و الألفاظ على مدلولاتها» واضع را خداوند مى‌داند و اين دلالت را ناشى از وضع او محسوب مى‌دارد. عنوانى به نام «دليل إعجاز القرآن»، ذيل برخى از آيات مطرح مى‌نمايد كه در آن بحث، از وجوه و جنبه‌هاى مختلف اعجاز آيه يا آيات مورد نظر، سخن به ميان مى‌آورد (مانند ج4، ص479). مفسر محترم ضمن رعايت تفسير ترتيبى، از بيان موضوعات قرآنى متناسب با آيات و توضيح آنها به كمك روايات و آيات ديگر، كوتاهى نكرده و بحث‌هاى موضوعى زيادى را مطرح مى‌نمايد. محقق در ابتدا مقدمه‌ای در ۱۲۰ صفحه ارائه داده است. در این مقدمه پس از بیان اجمالی درباره تفسیر و مشاهیر صحابه در تفسیر، طبقات مفسران را از قرن اول هجری تا زمان مفسر (قرن سیزدهم هجری) مطرح کرده، که جمعا ۳۴۹ نفر را مورد بررسی قرار داده است. سپس به ترجمه مفسر، اساتید و شاگردان او، دیدگاه علماء درباره وی، وفات، تالیفات و فرزندان ایشان، پرداخته است.

گرچه متداول آن است که در تبیین معانی لغات قرآن، ابتدا به منابع و کتب واژه شناسان مراجعه می شود و آن گاه برای تأیید به روایاتی که در این باره رسیده، استناد می شود، چنان که برخی از لغویان، خود چنین کرده اند؛ امّا در این پایان نامه برای تبیین معانی واژه ها ابتدا به روایات مراجعه شده و برای دفاع از روایات، احیاناً به منابع لغوی از قبیل: أقرب الموارد ، لسان العرب، مجمع البحرین، المفردات راغب، قاموس القرآن نیز مراجعه شده است. لیکن غالباً شرح لغات را از دید اهل لغت یافته و اگر در شرح بعضی لغات، به حدیث استناد شده، به منظور تأیید معنای لغوی آن واژه بوده است و چه بسا معصوم علیه السلام در شرح لغتی به مصداق و تأویل آن نیز اشاره نموده است که از دید اهل لغت، دور مانده است و در نتیجه، به کتب تفسیر رجوع نموده و در این میان، تفاسیر مأثور بیش از منابع دیگر مورد استفاده قرار گرفته است و به منظور شرحی همه جانبه به تفاسیر مأثور اهل سنّت نیز رجوع نموده و احادیثی را که در شرح لغتی بیان داشته اند، نقل نموده است. در این پایان نامه با تکیه به تفاسیر روایی شیعه، همچون: نورالثقلین، البرهان، تفسیر القمی و نیز تفاسیر روایی اهل سنّت، همچون: الدرّ المنثور، واژه های دو سوره فاتحه و بقره بر اساس ترتیب الفبا، شرح و تبیین شده است. فراهم آورنده پایان نامه در نظر داشته این کار را تا پایان قرآن دنبال کند؛ امّا چنان که در مقدّمه آورده، به علّت گستردگی کار و محدودیت زمانی به همین دو سوره بسنده کرده است.

کتابنامه: ص. ۱۵۲ - ‎۱۵۸؛ همچنین بصورت زیرنویس // عارف سترگ جناب صدرالدین قونوی از برجسته ترین افراد موثر در مباحث عرفان نظری و مهم ترین شارح مبانی شیخ اکبر است. وی با قلم توانای خود علاوه بر مباحث عرفان نظری، نگاهی نیز به تطبیق این مبانی در شرح احادیث و آیات شریفه قرآن به خصوص سوره حمد داشته که از آن به عنوان تفسیر باطنی یا تاویل نام می بریم. تفسیر باطنی با تاویل در واقع حاصل تلاشی است که عارفان به موازات شناخت چینش نظام هستی (کتاب تکوین) در فهم بطور هفت گانه متون دینی بخصوص قرآن مجید (کتاب تشریع) انجام داده اند. در این مسیر، جناب صدرالدین تلاش کردند، علاوه بر بهره گیری از مباحث عرفان نظری و کشفیات خود، به برخی از روش ها و مبانی آنها اشاره کنند تا راه رسیدن به معارف و اصول دین از مسیری غیر از کشف نیز هموار شود. از این روش ها تعبیر به روش های فنی عمومی شد. این روش ها عبارتند از: روش طولی، روش عرضی و روش جری و تطبیق که در این رساله به تعریف و مبانی آن ها اشراه شده است. منظور از روش طولی زدودن و پیرایش زیاد عرفی و رسیدن به روح معناست. در روش عرضی جمیع معانی متحمل یک لفظ، پذیرفته می شود. معانی موافق با سیاق تفسیر آیه و بقیه معانی نوعی تاویل به شمار می روند که از آن به تاویل عرضی نام می بریم. در جری و تطبیق نیز حکم از فردی بر فرد دیگر تطبیق داده می شود. روش های فوق دارای مبانی مشترکی نظیر امکان فهم معانی باطنی قرآن کریم و حدیث، بطون داشتن کتاب تکوین، کتاب تشزیع و حقیقت انسانی - و مبانی مختصی - نظیر "وضع الفاظ برای روح معنا" در تاویل طولی و جری و تطبیقی و " استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد" در تاویل عرضی - هستند. در پایان نیز به نقش کشف و شهود در فهم متون دینی و نقش آن در روش فنی عمومی اشاره شده است.

«تفسیر سوره حمد» کتابی است حاوی تالیف و تقریرات روح‌ الله موسوی خ‍م‍ی‍ن‍ی‌، پیرامون سوره حمد. کتاب حاضر در چهار بخش تنظیم یافته است تا مجموعه کاملى از آثار امام در پیرامون حمد در اختیار جویندگان معارف قرآنى قرار گرفته باشد. بخش اول: تفسیر موجزى است از سوره حمد که در کتاب گران سنگ «سر الصلاة» به مناسبت بحث قرائت آمده است، این اثر در سال 1358 هـ.ق (1318) نگاشته شده است. بخش دوم: تفسیرى است که مى توان آن را تفصیل و تبیین تفسیر حمد «کتاب سر الصلاة» دانست که در سال 1361 هـ.ق (1321 هـ.ش) به مناسبت بحث قرائت در کتاب «آداب الصلاة» نگاشته اند. بخش سوم: مجموعه پنج جلسه درس تفسیر ایشان است که در سال 1358 شمسى از تلویزیون جمهورى اسلامى ایران پخش گردید و با بیمارى حضرت امام و مخالفت هاى برخى از مقدسین که مخالف طرح این نوع سخنان بودند براى همیشه تعطیل گردید و طالبان و تشنگان معارف را از آن محروم کرد. بخش چهارم: فرازهاى پراکنده اى است که در معنى «بسم الله» و دیگر فقرات سوره حمد در آثار مکتوب و شفاهى ایشان وجود داشته است.

در نگاه قرآن کریم، تمام اجزای هستی دارای صفاتی همچون هدفمند، تسلیم، سنجیده، زیبا و قدسی، نشانه، تسبیح گو و سجده کننده در برابر پروردگار هستند. درک هر کدام از این اوصاف می تواند آثار قابل توجهی در ایجاد و ارتقای اخلاق زیست محیطی انسان ـ که خود نیز مشمول همین اوصاف است ـ فراهم آورد؛ چراکه این اوصاف گویای آن هستند که همه هستی دارای شعور و در پی کمال خویش بوده، دارای حقوق ویژه خود هستند. بین انسان که مانند سایر اجزای هستی هدفمند آفریده شده است و طبیعت که در مسیری هماهنگ با سیر کمال انسانی در حرکت است ارتباط معنا داری حاکم است. بنابراین مراعات اخلاق زیست محیطی، هماهنگ شدن با جریان هستی در مسیر تکوینی آن است.