جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: خواننده را به اصول اولیه باز می‌گرداند، متون کلیدی را دوباره می‌خواند تا نشان دهد فیلسوف واقعا چه گفته است.

ترجمه ماشینی: این جلد برخی از مقالات تأثیرگذار جان مک داول را که در دوره های مختلف در دو دهه گذشته نوشته شده است، گردآوری می کند. یک گروه از مقالات عمدتاً به موضوعاتی در تفسیر نوشته های اخلاقی ارسطو و افلاطون می پردازد. گروه دوم از مقالات شامل برخوردهای مستقیم تری با مسائل فلسفه اخلاق است که به طور طبیعی از تأمل در سنت یونانی ناشی می شود. برخی از مقالات گروه دوم از ایده‌های ویتگنشتاینی درباره عقل در عمل بهره‌برداری می‌کنند و به دسته سوم مقالات باز می‌شوند که شامل خوانش عناصر اصلی در کار دشوار بعدی ویتگنشتاین است. گروه چهارم به مسائلی در فلسفه ذهن و پرسش هایی درباره هویت شخصی و ویژگی خاص اندیشه و گفتار شخص اول می پردازد.

ترجمه ماشینی: در یونان باستان، فیلسوفان ایده‌های جدید و خیره‌کننده‌ای در مورد الوهیت ایجاد کردند و از چاه عمیق شعر، اسطوره، و آداب دینی استفاده کردند، حتی زمانی که برای ساختن ایده‌های الهیاتی جدید تلاش کردند. آندره نایتینگل استدلال می کند که افلاطون در این فرهنگ سهیم بوده و گفتارها و شیوه های دینی یونانی خاص را برای ارائه فلسفه متافیزیکی خود به کار می گیرد. به ویژه، او از مفهوم یونانی تجلی الهی - خدایی که برای انسان ها ظاهر می شود - استفاده می کند تا ادعا کند که اشکال الوهیت خود را به صورت تجلی به فیلسوف نشان می دهند، در نتیجه روح انسان با تأمل در این صورت ها و کیهان الهی می شود. نایتینگل همچنین بحث مفصلی از اسرار الئوسینی و اسرار ارفی ارائه می دهد و نشان می دهد که چگونه این ادیان اسرارآمیز بر تفکر افلاطون تأثیر گذاشته اند. این کتاب چالشی قوی در برابر این ایده که افلاطون یک متفکر سکولار است ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: در قوانین افلاطون اولین برهان کیهان شناختی کاملاً توسعه یافته باقی مانده است. تأثیر او بر فلسفه دین دامنه وسیعی دارد و این کتاب هم آن و هم تأثیر دین را بر افلاطون بررسی می کند. مرکز اندیشه افلاطون نظریه اشکال است، که معتقد است قلمرویی از اشکال وجود دارد، آرمان های کاملی که اشیا در این جهان جز نسخه های ناقصی از آنها هستند. در این کتاب که در ابتدا در سال 1959 منتشر شد، فیبلمن دو گرایش متنوع را در فلسفه افلاطون می‌یابد: یک ایده‌آلیسم با محوریت فرم‌هایی که وضعیت کامل هستی‌شناختی را در قلمرو صیرورت انکار می‌کند، و دیگری واقع‌گرایی معتدلی که واقعیت را برابر با فرم‌ها می‌کند. افلاطون برای هر رشته مفهومی از دین را توسعه داد: مفهومی فراطبیعی برگرفته از اورفیسم و ​​دینی طبیعت گرایانه که به خدایان سنتی المپیا احترام می گذارد.

الجمع بین رایى الحکیمین: افلاطون الالهى و ارسطوطالیس اثر ابونصر فارابى, یکى از برجسته ترین کتاب ها در سنّت یونانى ـ اسلامى فلسفه است که نشان دهنده تلاش فیلسوفى مسلمان براى سازگار کردن آرا و نظرات اصلى دو فیلسوف یونانى است که بعدها, دو مکتب مشّائى و اشراقى در حوزه فلسفه اسلامى, آراى خود را به این دو فیلسوف اسناد مى دادند. این کتاب موجز اما پرمحتوا, جهدِ جامعى است که علیرغم برخى نقاط ضعف هر کتاب فلسفى تحلیلى دوره متقدم ّ فلسفه اسلامى, درخشندگى هاى بسیارى دارد. در این مقاله, ضمن گزارش و تحلیل این کتاب, به نقد این تلاش و میزان توفیق یا عدم توفیق آن در راستاى اغراضى که دارد, مى پردازیم.

هایدگر در مقاله ی نظریه ی افلاطون درباب حقیقت ادعا می کند که افلاطون با مطرح کردن نظریه ی مُثُل، مفهوم سنتی حقیقت به مثابه ی ناپوشیدگی (aletheia) را نادیده می گیرد و آن را به مطابقت اشیا و صور مثالی فرو می کاهد. هایدگر در ضمن این تفسیر نگاهی نیز به مفهوم مثال خیر دارد. به عقیده هایدگر افلاطون مفهوم مثال خیر را بر مفهوم حقیقت تفوق داده و بدین سان آن را از جایگاه خود به زیر کشیده است. این دیدگاه هایدگر ناظر به دو وجه است؛ نخست اینکه مفهومی که افلاطون از حقیقت مراد می کند مطابقت اشیای محسوس و مُثُل است. و دوم اینکه مفهوم مثال خیر بر مفهوم حقیقت به مثابه aletheia سروری یافته است. طی این پژوهش و با بررسی آرای افلاطون درباره مُثُل و مثال خیر این ادعای هایدگر مورد بررسی قرار می گیرد. به باور ما افلاطون نه تنها حقیقت را مطابقت شیء و مثال آن نمی داند، بلکه بر اساس تمثیل خط تقسیم شده همواره از نسبت دادن صفت «حقیقی» به ساحت محسوسات امتناع ورزیده است. به باور افلاطون حقیقت نه در مطابقت شیء و مثال، بلکه در ذات خود مثال قرار دارد و اشیا می توانند از آن بهره مند گردند. از سوی دیگر چنان که در تمثیل غار افلاطون آمده و هایدگر نیز به آن اذعان دارد، افلاطون نسبت وثیقی میان سه مفهوم paideia یا تعلیم و تربیت، مثال خیر و aletheia یا حقیقت به مثابه ناپوشیدگی، قائل شده است. بنابراین مفهوم مثال خیر نه تنها به تضعیف aletheia نمی انجامد، بلکه در تناظر با آن قرار می گیرد و به نوعی آن را تثبیت می کند.

این مقاله در پی آن است تا نشان دهد افلاطون و امام خمینی(ره)، دو متفّکر و فیلسوف عرصة سیاست و تربیت، علی رغم اختلاف برخی از متفکران، مشترکاً برای حکومت نقش فعّالی در تربیت قائل اند و بر خلاف گروهی دیگر از اندیشمندان؛ سمت وسویی ماورایی به اهداف تربیتی حکومت میدهند؛ اما در روش و محدوده این کارویژه و هدف حکومتی، اختلاف نظر دارند. ریشة این اختلاف در سه عرصه است: از لحاظ روشی، مدل افلاطوین تربیت، خطی و مدل امام خمینی(ره). تکاملی است؛ از لحاظ محتوایی، افلاطون به احکام عقلی بسنده میکند، اما امام(ره) به حس، عقل، قلب و وحی استناد میکند. در صحنة عمل نیز افلاطون حاکم دانا را متصدی اصلی تربیت میداند؛ در حالی که امام(ره) عوامل فردی، مدنی و حکومتی را در ذیل ارادة الاهی مؤثر میداند.