جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: از پزشکان خواسته می شود تا با بسیاری از امور رسیدگی کنند. همه آنها، بر اساس هر نظریه، بیماری نیستند. برای مثال، پزشکی که داروهای ضد بارداری تجویز می کند یا سقط جنین انجام می دهد، بیماری را درمان نمی کند. برخی از زنان به دلایل سلامتی نمی توانند حاملگی را به خطر بیندازند و از نظر تاریخی هم بارداری و هم زایمان قاتل اصلی بوده اند. با این وجود، آنها حالت های بیماری نیستند و زنان مدرن معمولاً از پیشگیری از بارداری یا سقط جنین در خدمت استقلال و کنترل زندگی خود استفاده می کنند. علاوه بر این، یافتن یک شکاف جالب فلسفی یا علمی بین بیماری ها و سایر شکایات بسیار دشوار است (Reznek 1987, 71-73). یکی از رشته‌های غالب در پزشکی مدرن، بیماری را اساساً فرآیندی می‌داند که در بین افراد به اشکال کمی متفاوت عود می‌کند: بیماری نوعی انتزاعی است که به روش‌های مختلف تحقق می‌یابد (Carter 2003: Whitbeck 1977). اما از آنجایی که یک بیماری یک توهین بیولوژیکی است، تشخیص آن از آسیب بسیار دشوار است. شاید صدمات به معنای مربوطه فرآیندی نباشند بلکه رویدادی باشند. این مقاله فرض می‌کند که مسائل مفهومی ناشی از بیماری‌ها، آسیب‌ها و سایر شرایط پزشکی به اندازه کافی مشابه هستند که اجازه می‌دهند این مشکل مرزبندی را کنار بگذاریم. معلولیت یکی دیگر از موضوعات مهم و مغفول مانده در سلامت و تندرستی است. در اینجا فقط کمی به آن پرداخته خواهد شد، زیرا بحث های معاصر در مورد بیماری و ناتوانی معمولاً جدا از یکدیگر ادامه می یابد. به ندرت نویسندگانی مانند گلاکین (2010) به هر دو می پردازند. البته شایان ذکر است که بحث ناتوانی معمولاً به گونه ای تنظیم می شود که شباهت زیادی به بحث در مورد بیماری دارد. طرفداران مدل پزشکی ناتوانی را محصول یک نقص عملکردی یا شکست در فیزیولوژی انسان می دانند. حداقل در مورد ارزیابی نقص بدنی، این شبیه چیزی است که در زیر مدل طبیعی بیماری نامیده می شود. این ادعا می‌کند که افراد دارای معلولیت، مانند افراد مبتلا به بیماری‌ها، به دلیل این آسیب‌های عملکردی بدتر می‌شوند و بار توضیحی آسیب‌های آنها عمدتاً به دلیل ناتوانی فیزیولوژی یا روان‌شناسی آنها در انجام یک عملکرد طبیعی است. مفهوم ناتوانی به عنوان اختلال عملکرد توسط تصاویر رقیب از ناتوانی که در دهه های اخیر پیشرفت کرده اند، مقاومت کرده است. طبق "مدل اجتماعی" رقیب، ناتوانی انحراف از عملکرد طبیعی یا سالم انسان نیست که یک وضعیت غیر معمول را "تفاوت بد" با هنجار کند. بلکه یک "تفاوت صرف" است (بارنز 2016). اگرچه ناتوانی ها ممکن است به طور کلی وضعیت افراد را بدتر کند، اما این به دلیل نحوه تشکیل جامعه است، نه هر گونه آسیب جسمی. ناتوانی به خودی خود فقط تنوع است، مشابه ویژگی هایی مانند جنسیت، جنسیت و نژاد. این مدل اجتماعی توسط فعالان معلولیت ارائه شد که معلولیت را به عنوان "مضرات یا محدودیت فعالیت ناشی از یک سازمان اجتماعی معاصر که افراد دارای ناتوانی جسمی را کم یا اصلاً به حساب نمی آورد و در نتیجه آنها را از مشارکت در جریان اصلی فعالیت های اجتماعی محروم می کند" ارائه شد. (UPIAS 1975، به نقل از شکسپیر 2010). مبنای علمی این موضع به این ایده متوسل می شود که «تقسیم تغییرات انسانی به حالت عادی در مقابل غیرعادی، پایه محکم تر از تقسیم به نژادها ندارد. تنوع عملکرد یک واقعیت زیست شناسی است» (آموندسون 2000، ص 34). پارتیشن حاصل، به نظر می رسد، بازتابی از هنجارهای اجتماعی است تا آسیب های فیزیکی اساسی. این موضع شبیه به چیزی است که در اینجا موضع سازه انگاری در رابطه با سلامت نامیده می شود. سلامت کمتر از بیماری مورد توجه فلسفی قرار گرفته است و این مقاله به همین ترتیب کمتر در مورد آن برای گفتن خواهد داشت. زمین مفهومی در مورد سلامت کمی پیچیده تر از بیماری است. یکی از روش‌های تفکر در مورد سلامت می‌گوید که این فقط نبود بیماری است، بنابراین اگر بیماری نقص یا ناهنجاری بیولوژیکی باشد، نتیجه آن این است که یک فرد سالم کسی است که همه سیستم‌های بیولوژیکی او مرتب هستند. اما نگرش دیگری به سلامت اصرار دارد که این فقط نبود بیماری نیست، بلکه وجود چیزی بیشتر است. یک حالت مثبت اساسنامه سازمان جهانی بهداشت (WHO) سلامت را «وضعیت رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی و نه صرفاً عدم وجود بیماری یا ناتوانی» تعریف می‌کند (WHO 1948). با توجه به دیدگاه هایی از این دست، ما باید نه تنها به سلامت و بیماری، بلکه به لحاظ سلامت، بیماری و عادی بودن فکر کنیم. این مقاله پس از اولین بحث در مورد بیماری، به نظریه های سلامت نگاه می کند. تمرکز روی افراد است، اگرچه برخی از نظریه پردازان (مثلاً Inkpen 2019) برای مشاهده انسان و میکروبیوم های مرتبط با آنها به عنوان بخشی از یک اکوسیستم که می تواند مانند سایر اکوسیستم ها سالم یا غیر سالم ارزیابی شود، استدلال کرده اند.

آدرس مشاهده فیلم نشست: https://b2n.ir/j65457

علوم‌انسانی پزشکی در سه تعبیر به کار رفته است:اول به مثابه مجموعه‌ای از رشته‌هاست، دوم برنامه‌ای برای پرورش اخلاقی که به نوعی پروردن حکمت و خرد در عصر تکنوعلم است و سوم دوستی حمایت‌گر است.

ترجمه ماشینی: هانس گئورگ گادامر در این کتاب مهم جدید، تحول در خود فهمی انسان را که توسط جهان بینی علمی ایجاد شده است، مورد بحث قرار می دهد و به ویژه بر دستاوردهای بی نظیر پزشکی مدرن تمرکز می کند. او مسائل اخلاقی و انسان‌گرایانه ناشی از موفقیت‌های فن‌آوری عمل بالینی مدرن را بررسی می‌کند و آنها را با مفهوم کلاسیک «پراکسیس» در سنت فلسفی مرتبط می‌کند. در مجموعه ای از تحلیل های شفاف و جذاب، گادامر با شیوایی از ایده پزشکی، نه تنها به عنوان یک "علم سلامت، بلکه به عنوان یک "هنر" مرتبط هرمنوتیک، که مستلزم اعمال قضاوت عملی و تفسیر شخصی است، دفاع می کند. استدلال می کند، محدودیت های رویکرد صرفاً فنی به درمان و همچنین اهمیت رویکرد کیفی در درمان پزشکی را تشخیص دهد. این تأمل درخشان در مورد سلامت، بیماری و هنر شفا که توسط یکی از فیلسوفان برجسته قرن بیستم نوشته شده است، مورد توجه خوانندگان عمومی و همچنین دانشجویان فلسفه و اندیشه اجتماعی خواهد بود.

ترجمه ماشینی: این جلد طیف وسیعی از موضوعات مفهومی، معرفت‌شناختی و روش‌شناختی در فلسفه علم را پوشش می‌دهد که با تأمل در علم و عمل پزشکی مطرح شده است. چندین فصل به بررسی مفاهیم فراعلمی عمومی مانند کشف، تقلیل، نظریه ها و مدل ها، استنتاج علی و واقع گرایی علمی می پردازد که به طور خاص در پزشکی یا علم پزشکی کاربرد دارند. برخی از مفاهیم مهم خاص پزشکی (تشخیص، سلامت، بیماری، مرگ مغزی) بحث می کنند. به عنوان مثال، موضوعی مانند شواهد در سطوح مختلف مورد بررسی قرار می گیرد، از مکانیسم های اجتماعی برای هدایت استدلال مبتنی بر شواهد مانند پزشکی مبتنی بر شواهد، کنفرانس های اجماع، و کارآزمایی های بالینی، تا تجزیه و تحلیل انتزاعی تر از آزمایش، استنتاج و عدم قطعیت. برخی از فصل‌ها به حوزه‌های خاصی از پزشکی، از جمله روان‌پزشکی، بهداشت عمومی و پرستاری می‌پردازند. مشارکت‌ها طیف گسترده‌ای از موارد دقیق از علم و عمل پزشکی، و همچنین طیف وسیعی از رویکردهای فکری، از تحلیل مفهومی گرفته تا بررسی‌های دقیق مقالات علمی خاص یا دوره‌های تاریخی را در بر می‌گیرد. موارد اساسی را هم از علم پزشکی و هم از عمل در نظر می گیرد

علوم زیست‌پزشکی چنان ارتباطی با طبابت دارند که در صورت قطع این ارتباط از دایرۀ پزشکی خارج می شوند.