جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مدرک گرایی یک نظریه رایج در زمینه توجیه معرفتی است، با این حال، همانطور که طرفداران اولیه نظریه ارل کونی و ریچارد فلدمن اذعان می کنند، عناصر زیادی وجود دارد که باید قبل از اینکه مدرک گرایی بتواند شرح کاملی از توجیه معرفتی یا باور مستدل ارائه دهد، توسعه یابد. هدف این کتاب ارائه جزئیاتی است که وجود ندارد. در اینجا مک کین با طرح و دفاع از یک نظریه تمام عیار از توجیه معرفتی، از شواهدگرایی به عنوان یک طرح واره صرف عبور می کند. مک‌کین در این کتاب رویکردهای بدیعی را به چندین عنصر باور مستدل ارائه می‌کند. در میان این موارد کلیدی عبارتند از یک گزارش اصلی از آنچه برای داشتن اطلاعات به عنوان مدرک لازم است، یک گزارش از پشتوانه معرفتی از نظر تبیین، و یک گزارش علی از رابطه مبنا (رابطه ای که باور فرد باید با شواهد خود داشته باشد تا بتواند به آن دست یابد. توجیه شده) که بسیار برتر از حساب های قبلی است. نتیجه یک روایت اثبات گرایانه کاملاً توسعه یافته از باور مستدل است.

ترجمه ماشینی: ریچارد سوینبرن یک طرح بدیع از یک سوال در قلب معرفت شناسی ارائه می دهد: چه چیزی یک باور را منطقی یا موجه می کند؟ او گزارش های رقیب فیلسوفان را در زمینه توجیه معرفتی ("درون گرا" و "برون گرا") ترسیم می کند و استدلال می کند که آنها واقعاً گزارش هایی از مفاهیم مختلف هستند. او بین توجیه همزمان (توجیه در یک زمان) و توجیه دیاکرونیک (توجیه همزمان ناشی از بررسی کافی) - هم درونگرایانه و هم برونگرایانه تمایز قائل می شود. او همچنین استدلال می‌کند که بیشتر انواع توجیه ارزش دارند زیرا نشان‌دهنده حقیقت هستند. با این حال، تنها توجیه انواع درونگرایانه است که می تواند اعمال یک مؤمن را هدایت کند. Swinburne در ادامه سودمندی حساب احتمالات را در توضیح اینکه چگونه شواهد تجربی باورها را احتمالاً درست می‌کنند، نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی: از زمان افلاطون چنین تصور می‌شد که انسان فقط در صورت داشتن باور، معرفت دارد، باورش به صدق می‌خورد و این کار را با توجیه کافی انجام می‌دهد. بحث بین لارنس بونژور و ارنست سوسا در درجه اول به ماهیت و شرایط چنین توجیه معرفتی و جایگاه آن در درک ما از دانش بشری مربوط می شود. BonJour از یک معرفت شناسی سنتی و درونگرایانه دفاع می کند که بر اساس آن توجیه معرفتی از گرفتن آنچه به آگاهی آگاهانه سوژه داده می شود و پذیرش ادعاها یا مراحل استدلال بر مبنای پیشینی ناشی می شود. سوسا از یک معرفت شناسی فضیلت بیرونی دفاع می کند. او نوع بنیادگرایی درونگرایانه مورد علاقه بون جور را رد می کند و در عین حال موافقت می کند که سؤالات دانش و شرایط آن را کنار بگذارد تا بر توجیه معرفتی، عقلانی و توجیهی تمرکز کند. او می پذیرد که داشتن یک منبع قابل اعتماد برای توجیه آن کافی نیست. دو موضع جامعی که در این بحث متضاد هستند، ترکیبی از دیدگاه های اصلی است که با توجه به ماهیت توجیه معرفتی مطرح شده است. تقابل بین آنها جنبه های مهم و متقابل موضوع را روشن می کند.

ترجمه ماشینی: «توجیه بدون آگاهی» دفاع از «برونگرایی درباره توجیه معرفتی» است. این دفاع دارای دو بخش است که هر بخش حدود نیمی از کتاب را به خود اختصاص داده است. بخش اول نقدی است بر روایت های درونگرایانه توجیه. نقد یک معضل است. به عقیده برگمان، روایت های درونگرایانه توجیه یا به شک و تردید افراطی منتهی می شود یا بی انگیزه هستند. از آنجایی که هیچکدام قابل قبول نیستند، برگمان اظهارات درونگرایانه توجیه را رد می کند. او به جای آنها، در بخش دوم، روایتی «برونگرایانه» از توجیه ارائه می کند. گزارش برگمان یک روایت کارکردگرایانه مناسب است، که در آن باور یک عامل در صورتی توجیه می‌شود که عامل به درستی عمل کند، طبق یک طرح طراحی سازگار با حقیقت با احتمال بالا برای تولید باورهای واقعی، و معتقد است که هیچ شکست‌دهنده‌ای برای آن باور وجود ندارد. برگمان سپس فصلی را صرف تمایز بین انواع مختلف شکست‌ها می‌کند. دو فصل آخر کتاب برگمان دفاع از بیرون گرایی در برابر دو ایراد است: این که بیرون گرایی باید دایره گرایی معرفتی را تأیید کند و چالش شکاکانه را به طور ناکافی مدیریت کند. صادقانه بگویم، من واقعاً از این کتاب لذت بردم و فکر می کردم که به نوعی لازم است. من به گزارش پلانتینگا در مورد حکم جلب می‌شوم، اما همیشه احساس می‌کردم که او شرط «بدون شکست» را از دست داده است. کتاب برگمان تلاشی استوار برای ارائه این شرایط است. در ذهن من، این یک «شکاف» در اردوگاه مناسب کارکردگرایان را پر می کند. خود حساب او جالب و ظریف است. از آنجایی که این کتاب دفاعی گسترده از این روایت است، قدرت اضافی تمرکز بالا را دارد. هر دو بخش کتاب در کنار هم قرار می گیرند تا دفاعی قوی از دیدگاه برگمان داشته باشند. فصل‌های مختلف بر روی یکدیگر بنا می‌شوند و یک درمان جامع از توجیه ارائه می‌کنند. برگمان همچنین در راه اندازی و دفاع از معضل خود به خوبی کار می کند. در پایان، من مطمئن نیستم که برگمان در نقد درون گرایی یا روایت بیرونی خود درست می گوید. صرف نظر از این، کتابی عالی و غنی، پر از تمایز دقیق و بحث های روشن باقی می ماند.

ترجمه ماشینی: این کتاب یک نظریه اصلی از توجیه معرفتی را پیشنهاد می‌کند که راه جدیدی برای ارتباط توجیه با هدف معرفتی باور حقیقت‌ساز ارائه می‌دهد. این نظریه مبتنی بر تحلیل جدیدی از شکل‌گیری باور قابل اعتماد است که به اعتراضات کلاسیک به نظریه‌های قابلیت اطمینان در معرفت‌شناسی پاسخ می‌دهد. تجزیه و تحلیل راهی برای تشخیص باور موجه از باور موجه ایجاد می کند، به طوری که شکل گیری باور نادرست نیازی به توجیه ندارد در حالی که فریب سیستمی می تواند توجیه کننده باشد. از این رو، به این شهود احترام می گذارد که معیارهای توجیه باید برای مؤمن قابل دسترسی باشد، در حالی که ارتباط اساسی توجیه با حقیقت را حفظ می کند. تجزیه و تحلیل نشان می دهد که چگونه توجیه با شواهد، عقلانیت و احتمال ارتباط دارد، اما از آن متمایز است. این یک درمان وحدت بخش از موضوعات محوری بحث های جاری در معرفت شناسی، از جمله پارادوکس های معرفتی، بسته بودن معرفتی، شک گرایی، زمینه گرایی، نظریه های فضیلت، تأثیر شانس بر دانش و توجیه، تفسیر شرایط فرعی برای توجیه، تعارض بین درون گرایی و برون گرایی و ارزیابی متافلسفی نظریه های معرفت شناختی. کاربردهای بیشتری برای متافیزیک، فلسفه زبان، فلسفه علم و اخلاق وجود دارد. این کتاب فیلسوفانی را که در معرفت‌شناسی یا زمینه‌های مرتبط با آن کار می‌کنند و دانشجویان تحصیلات تکمیلی آنها را درگیر می‌کند.

ترجمه ماشینی: این جلد یازده مقاله جدید و سه مقاله منتشرنشده قبلی را گردآوری می‌کند که به پرسش‌هایی درباره توجیه معرفتی، مسئولیت و فضیلت می‌پردازند. این شامل بهترین آثار اخیر در این زمینه توسط چهره های بزرگی مانند ارنست سوسا، رابرت آئودی، آلوین گلدمن و سوزان هاک است.

یکی از مهم ترین موضوع هایی که ویتگنشتاین در پژوهش های فلسفی بدان پرداخته است، مساله زبان خصوصی است. بنا بر نظر وی کاربر زبان از آن جهت که کاربر زبان است، نمی تواند اندیشه ها، احساس ها و عواطف خود را به زبانی یکسره خصوصی و فردی بیان کند. واژه ها و جمله ها معنایی خصوصی ندارند. برهان زبان خصوصی ویتگنشتاین بر تمایز «صحیح – آنچه صحیح به نظر می آید»، استوار است. از سوی دیگر فرگه در مقاله اندیشه به سود عینیت معنا استدلال می کند. به نظر وی در بحث از مفهوم «معنا» همواره باید تمایز اندیشه از تصور را پیش چشم داشت. تصور امری کاملا خصوصی و ذهنی، و با تصویر ذهنی در پیوند است؛ حال آنکه اندیشه، عمومی، عینی و مرتبط با معناست.ویتگنشتاین در صورتبندی استدلال زبان خصوصی اش از تلقی فرگه از معنا تاثیر پذیرفته است و با این حال، از هستی شناسی افلاطونی فرگه بر کنار بوده است.در این مقاله نخست مستقیما به شرح استدلال زبان خصوصی ویتگشتاین خواهیم پرداخت و استدلال را از طریق استدلال تبعیت از قاعده، به عنوان کلید اصلی فهم استدلال زبان خصوصی، صورتبندی خواهیم کرد. در مرحله بعد استدلال زبان خصوصی را در پرتو تبیین واقع گرایانه از معنا تعبیر خواهیم کرد. در گام سوم، مقاله به شرح برداشت واقع گرایانه فرگه از معنا می پردازد. در نهایت، استدلال زبان خصوصی ویتگنشتاین را با قرائت فرگه ای از معنا مقایسه خواهیم کرد.

«توجیه» یکی از اجزای سه گانه تعریف یا تحلیل سه جزیی معرفت (باور صادق موجه) است. بر مبنای این تعریف، باورِ صادق (رای درست یا نظرِ مطابق با واقع) آن گاه معرفت است که موجه (مدلل) باشد. نظریه های توجیه، بر مبنای نوع دیدگاه معرفت شناسان در باب ارتباط باور با اراده، به دو گروه وظیفه گروانه و ناوظیفه گروانه تقسیم می شوند. نظریه وظیفه گروی به بینه جویی و درون گروی، و ناوظیفه گروی به برون گروی در توجیه می انجامند. درون گروی به مبناگروی و انسجام گروی، و برون گروی به وثاقت گروی و طبیعت گروی تقسیم می شوند. مقاله حاضر می کوشد ضمن تبیین فرایند شکل گیری نظریه های گوناگون در باب توجیه معرفت شناختی، به ارایه دسته بندی ای از این نظریه ها بپردازد.

جان بیشاپ نوعی از ایمان گرایی را تعریف می کند و آن را ایمان گرایی معتدل می نامد که بر اساس آن، گاهی به لحاظ اخلاقی اجازه داریم به باوری که شواهد و قرائنی برای آن وجود ندارد، ملتزم شویم. این دیدگاه، ادامه دیدگاه ویلیام جیمز است که او، آن را در مقاله «اراده معطوف به باور» بیان کرده است. در این دیدگاه، بحث از مجاز بودن اخلاقی باور دینی به میان می آید. بیشاپ معتقد است که باور دینی می تواند متاثر از اراده باشد. البته از نظر او، اراده تنها به نحو غیر مستقیم می تواند بر باور تاثیر بگذارد. بنابراین ما می توانیم به نحوی باور خود را کنترل کنیم و بحث مسوولیت و وظایف ما برای داشتن یک باور مطرح می شود. در این مقاله، به ایمان گرایی جان بیشاپ و کنترل باور و اخلاق باور از دیدگاه او و ویلیام جیمز پرداخته ایم.