جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: محور فلسفه ذهن معاصر دو سوال است: آگاهی چیست و آگاهی چگونه با جهان مرتبط است؟ این پایان‌نامه به پاسخ‌های شک‌آمیز به این گونه پرسش‌ها می‌پردازد، پاسخ‌هایی که اشکال مختلفی دارند. برخی ادعا می کنند که داده های تجربی مفهوم آگاهی را تضعیف می کند، به طوری که منطقی است که بگوییم "آگاهی" راه فلوژیستون، امضاها و ارواح را خواهد رفت. برخی دیگر استدلال می کنند که آگاهی فراتر از قدرت ما است. به عبارت دیگر، قوای شناختی ما در حد کار درک آگاهی نیستند. با این حال، برخی دیگر معتقدند که آگاهی به سادگی قابل پذیرش نوع درک ما نیست. این تز تلاشی است برای روشن شدن این مواضع و موارد مشابه و تعیین اینکه آیا واقعاً دلایل خوبی برای این تفکر وجود دارد که آگاهی قابل درک نیست یا خیر. در پایان، امیدوارم نشان دهم که هیچ یک از استدلال های ارائه شده توسط کسانی که در مورد چشم اندازهای درک آگاهی ارائه می شوند، قانع کننده نیستند.

ترجمه ماشینی: بنابراین، توالی مراحلی که در پدیدارشناسی مورد مطالعه قرار می‌گیرد، شامل آمیزه‌ای خوب از امر تاریخی و منطقی ضروری است. مراحل متوالی آن، آنچه را که منطقاً در مراحل اولیه آن، به معنای هگلی بازنمایی در یک نظر بینش‌آمیز و مرتبه بالاتر در مورد مطالب قبلی، مستتر است، آشکار می‌کند، اما آنها همچنین تنها مجموعه‌ای از دلالت‌هایی را که در واقع در تاریخ گذشته و در هگل تجسم یافته‌اند، نشان می‌دهند. تاریخ فکری خود

ترجمه ماشینی: در مقدمه یک اثر فلسفی، مرسوم است که نویسنده توضیحی ارائه دهد - یعنی توضیحی در مورد هدف خود از نوشتن کتاب، انگیزه های خود در پشت آن، و روابطی که آن با سایر روش های قبلی یا معاصر دارد. همان موضوعات - اما برای یک اثر فلسفی دیگر، این نه تنها غیرضروری است، بلکه با توجه به ماهیت موضوع اصلی، حتی نامناسب و کاملاً معکوس به نظر می رسد. برای هر آنچه که ممکن است مناسب باشد در مورد فلسفه در مقدمه بگوییم - به عنوان مثال، ارائه برخی دستورالعمل های تاریخی در مورد سوگیری ها و دیدگاه متن، یا برخی صحبت های Angabe در مورد محتوای کلی و نتایج همراه با مجموعه ای از ادعاها و اطمینان های پراکنده در مورد حقیقت - هیچ یک از اینها نمی تواند راهی برای ارائه حقیقت فلسفی به حساب آید. - علاوه بر این، زیرا فلسفه اساساً در عنصر جهانشمول وجود دارد که دربرگیرنده sei است.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه به بررسی رابطه بین خودفریبی و خودآگاهی می پردازد. استدلال شده است که اگر فردی با در نظر گرفتن فریب خود به معنای واقعی کلمه - یعنی با درک آن به مثابه فریبکاری که توسط همان موضوع خودآگاه تشریح شده و بر آن تحمیل شده است - موضع تحت اللفظی اتخاذ کند، در آن صورت خودفریبی غیرممکن است. در واقع منجر به مشکل زیر می شود (معروف به "مشکل پویا"): با آگاهی از قصد خود برای فریب دادن خود، نمی توانم بلافاصله فریب فریب مورد نظر را بخورم و در نتیجه امکان آن را از بین ببرم. خودفریبی نیز مشکل زیر را ایجاد می کند (به نام "مشکل استاتیک"). همانطور که خودم را گول می زنم، نه-P را باور می کنم، بلکه - به عنوان یک فریب خورده - به P اعتقاد دارم. پس باید توضیح دهیم که چگونه می توان باورهای متناقض را در تمام خودآگاهی حفظ کرد. من استدلال می کنم که رد موضع تحت اللفظی در مورد خودفریبی بر دو اشتباه استوار است. اولاً، این رد ناشی از سوءتفاهم از لفظ گرایی است. یک لفظ گرایی به خوبی درک شده مستلزم تبعیت همزمان از باورهای متناقض نیست. دوم، رابطه بین خودفریبی و خودآگاهی را مخدوش می کند - که من به طور خاص روی آن تمرکز خواهم کرد. پدیدارشناسی خودفریبی نشان می دهد که فردی که خود را فریب می دهد تنش زیر را تجربه می کند. او به نوعی از فریب خود آگاه است. اما او همچنین (به اشتباه) این فریب را کاملاً مطابق با حقیقت نشان می دهد - و از این نظر، او نمی داند که این فریب است. برای در نظر گرفتن این تنش، ما به نظریه ای از خودآگاهی نیاز داریم - نظریه ای در نوع خود - که این نیاز مضاعف را برآورده کند. به عبارت دیگر، این امر به فرد فریبنده اجازه می دهد تا در بازی خود به وضوح نبیند. من معتقدم که این الزام مضاعف می تواند برآورده شود. بخش اول این پایان نامه یک نظریه دقیق از خودآگاهی را توسعه می دهد. بخش دوم نشان می دهد که این نظریه خودآگاهی تنش ذاتی خودفریبی را توضیح می دهد و در عین حال از مشکلات پویا و ایستا ذکر شده در بالا اجتناب می کند. بنابراین، این بخش دوم تلاشی برای دفاع از موضع تحت اللفظی است.

بر مبنای نظریه «دوگانه انگاری» وجود انسان آمیزه ای از دو جوهر کاملا متفاوت، یعنی ماده (بدن) و غیر ماده، (نفس) است. یگانه انگاران، در تقابل با دوگانه انگاران، انسان را با مادی محض (فیزیکالیسم) و یا غیر مادی محض (ایده آلیسم) می دانند. این مقاله می کوشد، ضمن تعریف فیزیکالیسم، به بررسی یکی از شاخه های آن یعنی فیزیکالیسم حذف گرا بپردازد و مخدوش بودن ادله حامیان این نظریه را در اثبات آن نشان دهد.

وقایعی که هم­زمان رخ می‎دهند، می‎توانند از منشأ و عاملی واحد برخوردار باشند. انقلاب عینی فرانسه و انقلاب ذهنی فلسفة کلاسیک آلمان, که دو رویداد مهم سیاسی و فلسفی غرب محسوب می‎شوند، با یکدیگر تداخل زمانی داشته‎اند. این مقاله, اصل قانون­گذاری را که محصول جنبش روشنگری در فرانسه و آلمان بوده است، منشأ ظهور دو رویداد فوق می‎داند. سپس به تأثیرات آن­دو بر یکدیگر می‎پردازد و در نهایت, سبب رخ ندادن انقلاب واقعی و عینی در آلمان را بررسی می­کند.

اين‌ كتاب‌ مجموعه‌ درس‌هاي‌ شهيد آيت‌الله‌ دكتر بهشتي‌ است‌ كه‌ در تابستان‌ سال‌1359 با عنوان‌ «شناخت» در كلاس‌هاي‌ واحد دانشجويي‌ حزب‌ جمهوري‌ اسلامي‌ تدريس‌ گرديده‌ است. دربارة‌ اين‌ درس‌ها لازم‌ است‌ به‌ چند نكته‌ توجه‌ شود. نخست‌ آن‌كه‌ چالشي‌ كه‌ در آن‌ سال‌ها توسط‌ انديشه‌هاي‌ ماركسيستي‌ در اذهان‌ مبارزان‌ و فعالان‌ پديد آمده‌ بود و اين‌ شاخة‌ تفكر غربي‌ را به‌ عنوان‌ تنها ايدئولوژي‌ علمي‌ معرفي‌ مي‌كرد، دكتر بهشتي‌ را بر آن‌ داشت‌ كه‌ اولاً‌ موضع‌ تفكر اسلامي‌ را در قبال‌ آن‌ روشن‌ و منقح‌ سازند و ثانياً، اعضاي‌ حزب‌ جمهوري‌ را به‌ سلاح‌ منطق‌ و معرفت‌ در برابر گروه‌هاي‌ سياسي‌ كه‌ خطمشي‌ آنها بر ايدئولوژي‌ ماركسيستي‌ يا شبه‌ ماركسيستي‌ تكيه‌ زده‌ بودند مجهز كنند تا توانايي‌ برخوردي‌ منطقي‌ و مستدل‌ داشته‌ باشند. با توجه‌ به‌ كثرت‌ نوشتارها و گفتارهاي‌ موجود در آن‌ زمان‌ دربارة‌ مسألة‌ شناخت‌ و شبهات‌ فراواني‌ كه‌ پيامد نشر آن‌ها بود، چنانچه‌ در فصل‌هاي‌ كتاب‌ حاضر نيز مشهود است، دكتر بهشتي‌ تلاش‌ بر اين‌ دارد كه‌ به‌ زباني‌ ساده‌ و قابل‌ فهم‌ براي‌ افرادي‌ كه‌ احياناً‌ داراي‌ سابقة‌ مطالعات‌ فلسفي‌ نيستند به‌ طور فشرده‌ و منظم‌ به‌ مبحث‌ مذكور بپردازند. اما انگيزة‌ ارائة‌ اين‌ مباحث‌ صرفاً‌ به‌ برخوردي‌ انفعالي‌ در قبال‌ وضعيتي‌ كه‌ پديد آورندة‌ عمدة‌ آن‌ رواج‌ انديشه‌هاي‌ مادي‌گرايانه‌ و به‌ ويژه‌ ماركسيستي‌ در دهة‌ چهل‌ و پنجاه‌ بود محدود نمي‌شود. دكتر بهشتي‌ با عنوان‌ اين‌ مباحث‌ درصدد تشريح‌ ايدئولوژي‌ انقلاب‌ و حركت‌ اسلامي‌ در ايران‌ نيز هست. رهيافت‌ برگزيده‌ در اين‌ كتاب، شيوة‌ بحث‌ فلسفي‌ به‌ دور از پيچيدگي‌هايي‌ است‌ كه‌ تنها اهل‌ فن‌ به‌ آن‌ آگاهي‌ دارند. موضوع‌ بحث‌هاي‌ مطرح‌ شده‌ معطوف‌ به‌ يكي‌ از گونه‌هاي‌ ارتباط‌ انسان‌ با محيط‌ زندگي‌اش، يعني‌ رابطة‌ آگاهي‌ و شناخت‌ است. اين‌ رابطة‌ آگاهانه، ميان‌ انسان‌ و خويشتن‌ او نيز برقرار است‌ كه‌ آن‌ را “خودآگاهي” مي‌ناميم. اهميت‌ طرح‌ مبحث‌ شناخت، حتي‌ در زمانة‌ ما كه‌ ديگر نام‌ و نشاني‌ از انديشه‌هاي‌ مادي‌ و ماركسيستي‌ در جامعة‌ ما نمانده، با توجه‌ به‌ انسان‌شناسي‌ دكتر بهشتي‌ روشن‌تر مي‌شود. از ديدگاه‌ ايشان، وجه‌ تمايز انسان‌ از ديگر موجودات، آزادي‌ اوست‌ و اين‌ آزادي‌ در انتخابگري‌ وي‌ تبلور مي‌يابد. از همين‌ رو، شناخت‌ و آگاهي‌ انسان‌ مقدمه‌اي‌ لازم‌ براي‌ انتخاب‌ آگاهانه‌اش‌ مي‌باشد و بحث‌ دربارة‌ شناخت‌ كه‌ اساساً‌ موضوعي‌ است‌ مربوط‌ به‌ حوزة‌ معرفت‌شناسي، ضرورتي‌ انكارناپذير مي‌يابد.