جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این متن مقدمه ای پر جنب و جوش برای تحولات فلسفه زبان در این قرن و نحوه تأثیرگذاری آن بر زبان دینی ارائه می دهد. شامل ارتباط فلسفه تحلیلی زبان است، اما متن بحث های تاریخی مهمی را در مورد زبان دینی نیز پوشش می دهد که تأثیر فزاینده ای بر مطالعات کتاب مقدس و الهیات داشته است.

ترجمه ماشینی: این کتاب خواندن تراکتاتوس ویتگنشتاین را پیش می برد که فراتر از گزینه های اصلی تفسیری بحث ویتگنشتاین جدید است. این کتاب رویکرد ویتگنشتاین به زبان و منطق و همچنین سایر حوزه‌هایی را که در ادبیات نادیده گرفته شده‌اند، مانند برخورد او با متافیزیک، علوم طبیعی و ارزش، پوشش می‌دهد. تجدور تفکر ویتگنشتاین را در این زمینه‌ها مجدداً زمینه‌سازی می‌کند، تکامل آن را در یادداشت‌های روزانه، مکاتبات و متون قبل از تراکتاتوس ترسیم می‌کند و تصویر کامل‌تری از پیشینه فکری آن ایجاد می‌کند. این گسترش زاویه دید در راهبرد تفسیری کتاب او نقش اساسی دارد: تنها با نگاه کردن به تراکتاتوس در این منظر غنی‌تر می‌توانیم به پرسش‌های اساسی مطرح شده در بحث ویتگنشتاین جدید بپردازیم - سؤالاتی در مورد روش تراکتاتوس، رویکرد آن. به مزخرفات و تداوم در فلسفه ویتگنشتاین. آثار اولیه ویتگنشتاین روشنگر، الهام‌بخش و مرتبط با فلسفه زبان و علم، متافیزیک و اخلاق معاصر است. کار پیشگامانه تجدور در نهایت پیام مثبت شگفت انگیزی را در مورد قدرت دگرگونی اخلاقی که فلسفه می تواند داشته باشد، منتقل می کند، زمانی که فلسفه به عنوان فعالیتی با هدف افزایش شفاف سازی و آگاهی مفهومی درک شود.

ترجمه ماشینی: سطح قابل توجهی از مناقشه در مورد اینکه دقیقاً دیدگاه های تراکتاتوس در مورد جهان و ذهن چگونه باید درک شود، باقی می ماند. این پایان نامه تفسیری از تفکر ویتگنشتاین ارائه می دهد. این به تفسیری جدید و مبتنی بر ایمن‌تر از نوشته‌های اولیه او می‌رسد که ارتباط مستقیم آنها را با مشغله‌های فلسفی کنونی نشان می‌دهد و بر وابستگی متقابل قوی‌ای که بین افکار اولیه او درباره این دو حوزه وجود دارد، تأکید می‌کند. اولین وظیفه پایان نامه این است که نشان دهد «دنیای تراکتاریایی» باید به عنوان جهانی درک شود که ممکن است در تجربه به آن داده شود: اشیاء دارای فرم و محتوای متمایز هستند و می توانند با ترکیب با یکدیگر، معمولی تولید کنند. واقعیت پس از تثبیت این موضوع، وضعیت متافیزیکی و هستی‌شناختی اشیاء به تفصیل مورد بررسی قرار می‌گیرد و به این نتیجه می‌رسد که اشیاء نه پدیده‌ای هستند و نه مادی، قابل درک نیستند و مشخص نیست که ویتگنشتاین یک هستی‌شناسی مشخص از اشیا را در ذهن داشته است. او تراکتاتوس را نوشت. سپس درک جدیدی از شرح ویتگنشتاین از معانی نام‌ها و نظریه تصویر او ارائه دادم و نشان دادم که جهت مشخصی از تعین از جهان به زبان در Tractatus وجود دارد، دیدگاهی که اخیراً مورد تردید قرار گرفته است. سپس تمایز ویتگنشتاین بین حس، بی‌معنا و مزخرف روشن می‌شود و روایت او از ارتباط بین زبان و جهان مورد بررسی قرار می‌گیرد. این به من اجازه می‌دهد تا ثابت کنم که Tractatus آنطور که برخی از نویسندگان پیشنهاد کرده‌اند، یک ماورایی و نمایانگر خود در محدوده‌های جهان نیست. به گفته ویتگنشتاین، برای امکان نمایندگی چنین شخصی لازم نیست. این موضوع که آیا تراکتاتوس نوع دیگری از موضوع را در حدود جهان مطرح می‌کند، سپس در چارچوب اظهارات ویتگنشتاین در مورد انفرادی گرایی مورد بررسی قرار می‌گیرد.

ترجمه ماشینی: Anscombe ما را از طریق Tractatus و در نتیجه، فلسفه اولیه ویتگنشتاین به عنوان یک کل راهنمایی می کند. او به ویژه نشان می دهد که چگونه استدلال های او از بحث های راسل و فرگه شکل گرفت. این تجدید چاپ چهارمین ویرایش تصحیح شده است.

ترجمه ماشینی: این کتاب که توسط یک متخصص برجسته نوشته شده است، راهنمای ایده آلی برای تنها کتابی است که ویتگنشتاین در زمان حیاتش منتشر کرد، Tractatus Logico-Philosophicus. مایکل موریس متن مختصر اما اغلب رمزآلود ویتگنشتاین را معنا می کند و مضامین کلیدی آن را برجسته می کند. او به معرفی و تجزیه و تحلیل: زندگی ویتگنشتاین و پیشینه تراکتاتوس ایده ها و متن تراکتاتوس اهمیت تداوم کار ویتگنشتاین در فلسفه می پردازد. امروزه، ویتگنشتاین مهمترین فیلسوف قرن بیستم در جهان انگلیسی زبان است. خواندن این کتاب برای همه دانشجویان فلسفه زبان و متافیزیک ضروری خواهد بود.

ویتگنشتاین، فیلسوفی با دغدغه های کاملاً انسانی، که اندیشه هایش در دو دوره ی درخشانِ فلسفی رقم می خورد. موضوع محوری در اندیشه های او همانا زبان و معناست. در واقع رویکرد های گونه گون او در دو دوره ی فلسفی، مسیرِ حرکتِ اندیشه هایش را به نمایش می گذارد. ویتگنشتاین هیچ گاه بیانِ نظام مند و مفصلی راجع به زیبایی شناسی نداشته است، اما زیبایی و اخلاق و دیگر ارزش های انسانی جزءِ جدایی ناپذیرِ شخصیتِ او بود. از این رو، نگاشته های ویتگنشتاین را باید با توجه به همین شخصیتِ انسانی و ارزشی مورد مطالعه قرار داد. نگاشته هایی که از چارچوب صرفاً نظری و فلسفی در می گذرد و در جهتِ روشن کردنِ هر چه بیشترِ جایگاهِ ارزش های زیبا شناختی و اخلاقی و انسانی گسترش می یابد.رویکرد های متفاوت ویتگنشتاین به زبان در دو اثر مهم او، یعنی رساله و پژوهش های فلسفی، خلاصه می شود. پیش از ورود به بحث زیبایی شناسی در ویتگنشتاین اول، می توان این پرسش نه چندان بی جا را مطرح کرد که آیا رساله صرفاً یک اثر منطقی است که در آن زبان مورد ژرف نگری های دقیق قرار می گیرد؟ یا نه؛ اینگونه نیست؟ در نگاه اول می توان به این پرسش پاسخ مثبت داد؛ اما با تأمل بیشتر می توان دریافت که هدفِ ویتگنشتاین صرفاً ارائه ی یک تبیینِ منطقی از زبان نبوده است. وی در واقع با تمایزی که میان امورگفتنی و امور ناگفتنی قائل می شود، ما را وا می دارد که نگاهی از سرِ بصیرت به جایگاهِ امور در جهان بیاندازیم. امور گفتنی یا امور معنادار در رساله همان اموری است که با زبان واقع گو قابل بیان است و امور ناگفتنی، یا همان امور ارزشی، اموری است که خارج از حیطه زبان واقع گوست؛ از این رو به زبان در نمی آید و تنها، در نتیجه ی شیوه ی نگریستنِ انسان به جهان، نشان داده می شودتنها اشاره ای که در رساله به زیبایی شناسی شده است در عبارتی خلاصه می شود که در آن زیبایی شناسی و اخلاق یکی انگاشته می شوند. اما ردِّ پای اندیشه ی ویتگنشتاین متقدم راجع به زیبایی شناسی را می توان در دیگر آثارش، که در دوره ی اولیه ی تفکرش به نگارش در آمده - مخصوصاً در یادداشت ها- جستجو کرد. ویتگنشتاین در یادداشت ها هنر را نتیجه ی نگریستنِ از منظر ابدیت به جهان توصیف می کند و عقیده دارد اخلاق را نیز باید از منظر ابدیت نگریست.رویکرد ویتگنشتاین دوم در پژوهش های فلسفی نسبت به زبان از جهاتی در مقابلِ رساله قرار می گیرد. ویتگنشتاین دریافت که، بر خلاف نقطه نظرِ رساله، نمی توان زبان را فقط در کارکردِ توصیفیِ آن خلاصه کرد. باری، او متوجه ی کاربرد های گونه گونِ ما از زبان در زندگیِ روزمره شده بود. از این جهت زبان را به جعبه ابزاری تشبیه کرد که ما با آن کارهای متفاوتی را انجام می دهیم. در واقع ویتگنشتاین، در رویکرد دومش به زبان، آن را از چنگالِ تحلیلِ خشکِ منطقی رهانید و به جستجوی زبان در میان جنب و جوش زندگی پرداخت. ویتگنشتاین در پژوهش های فلسفی با مقایسه ی زبان و بازی بر اهمیت زبان، به منزله ی فعالیتی که در زندگی انسان ریشه دارد، تأکید می کند و کاربرد های گوناگونِ زبان را تحت عنوان "بازی های زبانی" قرار می دهد. از این رویکرد تازه ترِ ویتگنشتاین به زبان می توان آموزه های نوینی را در برخورد با مسائلِ زیبایی شناسی و هنری پیش روی قرار داد.از یک طرف، با توجه به نقطه نظرِ ویتگنشتاین راجع به معنا، می توان کاربرد مفاهیم زیبایی شناختی را مورد بررسی قرار داد. رویکرد وی به این مسائل را می توان، با توجه به اظهاراتش در درسگفتارهای زیبایی شناسی- به طور عمده- و دیگر آثارش، تشریح کرد. از طرف دیگر می توان به تعریف و امکان تعریف پذیری هنر نگاهی دوباره انداخت و بیشتر از آن می توان امکانِ نظریه پردازی در مسائل زیبایی شناختی را بررسی کرد و بنیان های نظریِ رویکرد هایِ علمی و تجربی به مسائل زیبایی شناختی را به چالش طلبید.در پژوهش حاظر سعی می شود با ارجاعات مستقیم به آثارِ خودِ ویتگنشتاین رویکرد های متفاوتِ او به زبان و معناداری زبان آشکار گردد؛ تا جایی که بتوان اظهاراتِ نه چندان بیشمارِ او در مورد مسائل زیبایی شناختی را به بحث گذارد. این پژوهش، ابتدائاً، به دو بخش تقسیم می شود. در بخش اول سعی شده چارچوبِ نظری رساله مفصلاً تشریح شود؛ تفصیل در تشریحِ رساله از این جهت است که به زعمِ خودِ ویتگنشتاین امکان فهم پژوهش های متأخرِ او را تسهیل می کند. در ادامه به فهم ویتگنشتاین از مسائل زیبایی شناختی در چارچوب رساله، یادداشت ها و درسگفتارهایی درباره ی اخلاق پرداخته می شود. در بخش دوم نیز پس از تشریحِ دیدگاه های متأخر ویتگنشتاین درباره ی معنا، به آرای ویتگنشتاین درباره ی زیبایی شناسی، که در درسگفتارهای زیبایی شناسی گنجانیده شده است، می پردازیم و همچنین، پیامد هایِ اندیشه ی او را از نگاه مفسرانش در مورد هنر بررسی می کنیم.

اینگونه به نظر می رسد که تفاوت های بنیادین فلاسفه در تصویری که از فلسفه دارند، موجب بروز افتراق های عمیق در نظریه های و اندیشه های فلسفی آن ها است. این پژوهش درصدد تبیین و توصیف چارچوب فلسفی ابن سینا (به عنوان یک فیلسوف سنتی) و ویتگنشتاین (به عنوان یک فیلسوف نقاد فلسفه) می باشد. قصد این تحقیق آنست که در خلال توصیف و تبیین موضوع، مسائل، غایت و روش فلسفی در اندیشه‌ی این دو فیلسوف؛ نسبت ایجاد چرخش موضوعی در فلسفه توسط ویتگنشتاین به فلسفه های سنتی و به صورت نمونه فلسفه‌ی ابن سینا بررسی گردد. در نهایت این تحقیق این موضوع بیش از پیش واضح می گردد که فلسفه‌ی تنومند اسلامی بایست هر چه زودتر خود را در معرض پرسش های فلسفه ویتگنشتاین در دو دوره ی تفکرش، قرار دهد.

راسل و ویتگنشتاین به عنوان نمایندگان نخستین فلسفه تحلیلی، علاقه زیادی به زبان و پژوهشهای زبانی دارند. هر دو به عنوان یک اتمیست منطقی علاقمند به پژوهش درباب رابطه زبان و واقعیت هستند. ولی باید توجه کرد که نحوه ترسیم رابطه زبان و واقعیت نزد آن دو ، تا حدودی ، با هم فرق می کند. عوامل زیادی در این امر موثر هستند که از مهمترین آنها می توان به نگاه متفاوت آنها به منطق اشاره نمود. جالب توجه است که نتیجه نگاه متفاوت آنها به منطق، تفاوت نگاه آنها به واقعیت را نیز رقم می زند. راسل و ویتگنشتاین بر این عقیده‌اند که فلسفه همان تحلیل منطقی گزاره‌ها به اجزاء تشکیل دهنده نهایی آن‌هاست و این اجزاء قالب های سازنده واقعیت را نمایش می دهند. تفاوت آن‌ها در اینجاست که راسل تحلیل منطقی خود را از طریق نظریه معرفت شناختی آشنایی پیش می برد، ولی ویتگنشتاین در تحلیل منطقی خود بیشتر به طرح کانت نظر دارد. به عبارت ساده تر، راسل فکر می کند که اجزاء تشکیل دهنده‌ی واقعیت باید اشیایی باشند که می توان از طریق ادراک مستقیم با آن‌ها آشنا شد، ولی ویتگنشتاین، همانند کانت، به دنبال شرایط امکان بازنمایی زبانی واقعیت است. هدف اصلی او این نیست، که همانند راسل، ماهیت دقیق اشیا را ثابت کند؛ بلکه او می خواهد بگوید که وجود اشیا و اوضاع اتمی شرط اصلی بازنمایی واقعیت است.

ویتگنشتاین متقدم، با گره‌زدن زبان به ضرورت، معنا را از ایده‌های ذهنی صرف جدا می‌کند. به‌نظر او، زبان ساختاری منطقی دارد که روگرفتی از ضرورت‌های موجود در عالم است. او برای تبیین ضرورت‌های موجود در عالم تعریف خاصی از مفهوم شیء ارائه می‌دهد، به‌ازای هر شیء نشانه‌ای را در زبانِ ممکن واجدِ معنا می‌داند، و روابط بین اشیا را حاصل بالفعل‌شدن امکان‌های ترکیبیِ خاص هر شیء می انگارد. در نظر او، ساختار منطقی زبان برآمده از چهارچوبِ عالم است و زبان فقط درصورتی معنادار است که تصویرگر این عالم باشد. ویتگنشتاین، بدون آن‌که از مفاهمه حرفی به‌میان بیاورد، خودِ چگونگیِ ممکن‌بودنِ زبان را بررسی می‌کند و در پاسخ، صورت منطقی را مطرح می‌کند. در طراحی او از زبان، سوژه جایگاه معنابخشی خود را از دست می‌دهد و اشیای عالم و امکان‌های ترکیبی آن‌ها عهده‌دار معنا می‌شوند.