جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: متن بنیادی اندیشه آزادیخواهانه اولین بار در پاسخ به «نظریه عدالت» جان رالز، کتاب «آنارشی، دولت و آرمان‌شهر» نوشته رابرت نوزیک به متنی تعیین‌کننده از تفکر کلاسیک آزادی‌خواه تبدیل شد. نوزیک با به چالش کشیدن و در نهایت رد برنامه های لیبرال، سوسیالیستی و محافظه کار، به جرأت تاکید می کند که با افزایش مسئولیت های دولت، حقوق افراد نقض می شود - و تنها راه برای جلوگیری از این نقض ها ایجاد یک دولت حداقلی محدود به اجرای قراردادها است. و برای محافظت در برابر زور، تقلب و سرقت. ترجمه شده به 100 زبان، برنده جایزه ملی کتاب، و به عنوان یکی از 100 کتاب تاثیرگذار پس از جنگ جهانی دوم توسط مکمل ادبی تایمز، هرج و مرج، دولت و اتوپیا یکی از تئوریک ترین و از نظر فلسفی غنی ترین دفاع از لیبرالیسم اقتصادی است. به روز. این نسخه با مقدمه ای از فیلسوف توماس ناگل، نوزیک و آثارش را به نسل جدیدی از خوانندگان می آورد.

ترجمه ماشینی: پیر ماننت با برجسته کردن تنش‌های اجتماعی که با سنت لیبرال مواجه است، پرتره‌ای از آنچه ما شهروندان لیبرال دموکراسی‌های مدرن تبدیل شده‌ایم ترسیم می‌کند. از نظر ماننت، بحث از لیبرالیسم، پایه های جامعه مدرن، سکولاریسم، فردگرایی و درک آن از حقوق را در بر می گیرد. او استدلال می‌کند که ناتوانی مکرر دولت دموکراتیک و اخلاقاً خنثی برای پیشبرد اهداف اجتماعی، از این موضع لیبرال ناشی می‌شود که زندگی سیاسی در خدمت هدفی بالاتر نیست. او از طریق مقاله‌های متحرک و بسیار ترکیبی، توسعه تفکر لیبرال را در قالب یک موضوع بررسی می‌کند: افول سیاست الهیاتی. نویسنده این موضع لیبرال را به ماکیاولی ردیابی می کند، که در تلاش برای جدا کردن زندگی روزمره از نفوذ فراگیر کلیسای کاتولیک، سیاست را از همه مفاهیم نظم کیهانی جدا کرد. همانطور که ماننت در تحلیل‌های خود از لاک، هابز، روسو، گیزو و کنستان نشان می‌دهد، آنچه در پی آمد، مفهوم متحول فردی بدون هیچ هدفی خارج از محدوده خود و حالتی بدون هدف جز جلوگیری از تسلط افراد بر آن بود. یکی دیگر. ماننت با سنجش تأثیرات مثبت و منفی چنین ترتیبات سیاسی، سؤالات مهمی را در مورد مسائل اساسی سیاسی روز مطرح می کند، از جمله امکان تطبیق حقوق فردی با خواسته های ضروری سازمان سیاسی و مطلوبیت یک نظام حکومتی. در مورد دین بی طرف، اما در مورد اخلاق عمومی نه.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی اشتراکات اجماع هندوئیسم در هند با ایدئولوژی تکثرگرایی لیبرال می پردازد و این بازتاب ها را در آموزش دینی در زمینه انگلیسی به کار می گیرد. نظریه عدالت رالزی ساختار سیاسی جامعه کثرت لیبرال را مدل می کند. بینش‌های جامعه‌گرایی، نسبی‌گرایی و Alasdair Maclntyre به طور انتقادی ارزیابی شده و برای بزرگ‌تر کردن این مدل استفاده می‌شوند. علاوه بر این، کارول گیلیگان و تام کیتوود تأکید می کنند که شهروندان اخلاقی در یک جامعه متکثر نیاز دارند و باید محیطی دلسوز و باز فراهم کنند. اجماع همپوشانی در سراسر کثرت گرایی لیبرال و سنت هندو در سطوح (1) الهیات و (2) تجربی ارزیابی می شود. (من) مفاهیم ودانتیک برای برجسته کردن یک اجماع قوی بالقوه در بین دیدگاه‌های ودانتیک و لیبرال فرموله می‌شوند. بر معرفی خداوند به عنوان مادری دلسوز و برابری طلب تاکید شده است. (ii) یک بررسی چشم انداز (اندازه نمونه 550) برای کمک به تمرکز بر تحقیقات موردی-مطالعه انجام شد. مطالعات موردی چهار هندو جوان هندی نگرش نسبت به کثرت گرایی را از طریق بحث در مورد Ayodhya 1992 مورد مطالعه قرار دادند. حجم نمونه کوچک مطالعه موردی به این معنی است که این داده ها به خودی خود نمی توانند تعمیم استقرایی را توجیه کنند. با این وجود، مطالعات موردی برخی از صداهای مهم و نگران کننده را برجسته کردند و با نتایج بررسی چشم‌انداز بزرگ‌تر تناقض نداشتند. داده‌ها هشدار می‌دهند که احساسات معاصر ممکن است با اجماع قوی بالقوه در سراسر کثرت‌گرایی لیبرال و الهیات ودانتیسم ناسازگار باشد. شرایط مسئول این مورد بررسی شده است. پیشنهاد می شود که ترکیبی از سکولاریسم و ​​حذف آموزش دینی از آموزش دولتی به ناآگاهی از الزامات الهیاتی لیبرال کمک کرده و انزوای جمعی بین جوامع هندو و مسلمان را تقویت کرده است. این امر در میان هندوها باعث سوء ظن و نگرش های غیر لیبرالی شده است. دروس هندوستان در وضعیت جمع انگلیسی به کار می رود. با کنار هم قرار دادن نظریه رالزی به کنار ابتکارات عملگرایانه اخیر، الگویی برای آموزش دینی مناسب برای تداوم یک کثرت گرایی لیبرال پیشنهاد شده است. این مدل رویکرد واسط به سوی منشور بومی لیبرال (IATaLIC) به عدالت لیبرال احترام می‌گذارد، اما محدودیت‌های مربی کلاس را در برانگیختن جوانان با هویت مذهبی قوی به سمت یک گرایش لیبرال به رسمیت می‌شناسد. به همان اندازه مشکل ساز، رهبران مذهبی سنتی و علمای جامعه ممکن است به عدالت اهمیتی ندهند. از این رو، مربی مذهبی کلاس درس، که همدل با برنامه های لیبرال و سنتی است، باید با رهبران جامعه و علما همکاری کند. مربیان باید این پرسنل را تشویق کنند تا اصول لیبرالی را از متون مذهبی خود استخراج کنند و سپس این اصول را در سراسر جامعه خود بشارت دهند. سپس عدالت برقرار خواهد شد و یکپارچگی جمعی حفظ خواهد شد. تنش جمعی در هند ممکن است به دلیل ممنوعیت یک دولت لیبرال چنین رویکردی باشد. در انگلستان، فرصت‌هایی برای آموزش و پرورش وجود دارد تا بین دیدگاه‌های مذهبی و لیبرال یک توافق ایجاد کند. چنین فرصت هایی را نباید نادیده گرفت.

در سالهای اخیر، دغدغه‌‌ی اصلی پاره‌ای از متفکران لیبرالیسم پاسخ به مساله‌ی تکثرگرایی است. پاسخ به این واقعیت که جوامع انسانی متشکل از گروهها و اجتماعاتی با فعالیتها و باورهای متنوع و متکثراند: ازجمله گروهها و افرادی که عقایدشان با یکدیگر ناسازگارند. در آثار این نویسندگان در خصوص ارتباط میان آزادی فردی و بهروزی جمعی به صورت واضح و روشن بحث شده است.رساله‌ی حاضر، پاسخهای فلسفی جان رالز و تامس نیگل را راجع به تنوع و تکثر عقاید، آداب و رسوم، و ایدئولوژیهای رایج در جوامع انسانی مورد بررسی و تحلیل و نقد قرار می‌دهد. اگرچه پاسخهای این دو فیلسوف از جهات قابل ملاحظه‌ای فرق می‌کند، اما، دارای هسته‌ی مشترکی نیز هستند. هسته‌ی مشترک آنها بر مبنای سه ویژگی بسیار مهم مشخص می‌شود، که این دو متفکر سعی در دفاع از آن را دارند. ویژگی اول این است که پاسخ آنها به مسأله‌ی تنوع و تکثر باورها و فعالیّتهای انسانی اساساً نه مبتنی بر مدارا است و، نه مبتنی بر ارج‌گذاری به تکثر، بلکه مبتنی بر خویشتن‌داری معرفتی است. به گفته‌ی جان رالز آنها به تکثر تصورهای متعارض، و در واقع قیاس ناپذیر، در باب معنا، ارزش، و اهداف زندگی انسان اجازه‌ی بروز و ظهور می‌دهند.ویژگی دوم این است که خویشتن‌داری معرفتی نه بر اساس ارزش مثبت تکثر و، نه بر اساس خطر واگذاری تکثر به قدرت سرکوبگر حکومتها توجیه نمی‌شود، بلکه، بر اساس توجه به اصل انصاف رالز، و اصل بی‌طرفی نیگل است. ویژگی سوم این است که این ملاحظات آنها را به ترسیم حد و مرزهای مبتنی بر تمایزات معرفتی میکشاند، و همچنین، ارائه‌ی ادله‌ای که حکومتها باید بر مبنای آن عمل کنند. به عبارت دیگر، رالز و نیگل از انصراف معرفتی در مواجهه با منازعات دفاع می-کنند. البته، واضح است که حکومتها هم مانند افراد باید عمل آنها مبتنی بر دلایل موجهی باشد. اما، آنچه که مهم است این است که حکومتها نیازمند آن هستند که مشخص کنند کدام یک از ادله‌ی انجام عمل معتبر و کدام یک نامعتبر است. مثلا، رالز می-گوید حکومتها نباید خود را مشغول به درستی (صدق) یا نادرستی (کذب) آموزه‌ی مربوط به عدالت بکنند که قرار است راهنمای عمل آنها باشد. و، متعاقباً، نیگل هم، البته، با سیر استدلالی متفاوتی می‌گوید که رای و نظری که مبتنی بر نظرگاه شخصی است باید از درستی (صدق) این رأی و نظر سلب صلاحیت شود، حتی اگر هم این آموزه‌ها صادق باشند.

دین به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مقوله‌های خیر (زندگی خوب)، نقش ویژه‌ای در هدف‌گذاری و معنابخشی به زندگی انسان ایفا کرده و با عرضۀ آموزه‌هایی معطوف به زندگی مطلوب، به «فرارَوی» انسان از آنچه به آن دچار است، تغییر زندگی و گذار از «هست» به «باید» یاری می‌رساند. در عین حال، ضرورت‌های اجتناب‌ناپذیر زیست جمعی و نقش انکارناپذیرِ زمینه‌ها و نهادهای اجتماعی چون دولت در حیات انسان موجب شده است تا سنجشِ نسبت «جامعه» با «خیر» به یکی از دغدغه‌های خاطر اندیشمندان بدل شود و در این ‌بین اخلاق سیاسی از دیرباز، متکفل ارائۀ رهیافت مناسبی در باب نسبت نهاد دولت با دین بوده است. نوشتار حاضر در راستای بررسی تحولات اخلاق سیاسی در غرب، پس از تحلیل اجمالیِ فراز و نشیب‌های تاریخیِ مسیحیت از قرون وسطی تا دوران معاصر، به ایدۀ غالب سیاسی یعنی بی‌طرفی دولت در قبال دین می‌پردازد و در آخر، رویکرد انتقادی کمال‌گرایی که در اواخر سدۀ بیستم و توسط نوفضیلت‌گرایانِ غربی احیا شده است، از نظر خواهد گذشت. رویکرد اخیر در نقد معضلات ناشی از تکثر اخلاقی غرب،خواهان احیای دین به‌مثابۀ منبع تشخیص گزاره‌های اخلاقی، ‌انگاری اخلاقی و تقویت جماعت است و پیرو تفکر ارسطویی، رسالت دولت در قبال خیر و نقش تربیتی این نهاد را یادآوری می‌کند.

یکی از مولفه های اصلی هر ایدئولوژی انسان شناسی آن است. ایدئولوژی های سیاسی از حیث این که مجموعه ای از آموزه های سیاسی معطوف به عمل و بر مبنای عقل اند که به منظور ایجاد تغییر و تصرف در اجتماع و ارکان آن در اراده نفسانی بشر شکل گرفته اند قسمت عمده ای از مباحث خود را بر انسان شناسی سیاسی متمرکز کرده اند، خاصه در دنیای معاصر که علاوه بر گسترده شدن ابعاد آن، صبغه استراتژیک نیز پیدا کرده است. امروزه انسان شناسی شاخه ای علمی است که به تمام مسائل انسان، از رفتار اجتماعی گرفته تا هنر، مذهب و اخلاق، می پردازد و مهم تر از آن ـ آنچه در این جا مد نظر ماست ـ نگاه و رویکرد فلسفه یا ایدئولوژی سیاسی به انسان به عنوان اشرف موجودات در کره خاکی است.از منظر سیاست، در کنار مولفه هایی چون هستی شناسی، معرفت شناسی و فرجام شناسی، هر مکتب سیاسی باید تکلیف خود را با «انسان» و ماهیت او مشخص کند تا بر مبنای این شناخت بتواند رابطه انسان و سیاست را در نیل به کارویژه ای که ایدئولوژی آن را تجویز کرده است تبیین و تشریح کند.در این مقاله سعی شده است تا با تبیین مبانی مکاتب و ایدئولوژی های عمده سیاسی معاصر و افزودن رویکرد الهی و فرامادی اسلام به ایدئولوژی های مادی و دنیامدار یادشده، ابعاد گوناگون رابطه شناخت انسان با سیاست از منظر این ایدئولوژی ها به بحث گذاشته شود و گامی در حوزه مطالعات نظری تطبیقی برداشته شود.

انقلاب ها دستاوردهای گوناگونی دارند: بازتوزیع زمین ها، پایان دادن به کار نظام های سرکوبگر، و از بین بردن امتیازات موروثی اشرافیت سنتی. انقلاب ها افزایش سواد، تحصیلات و مراقبت های بهداشتی بهتر، احساس غرور بیشتر به قدرت ملی، و استقلال را برای عده بی شماری از انسان ها به ارمغان آورده اند. انقلاب ها پدیده هایی بین المللی اند، نه فقط به این دلیل که غالبا باعث منازعه نظامی میان کشورها می شوند، بلکه به این دلیل که ایده ها و اهدافشان به سراسر جهان انتشار می یابد. وقتی ایده های انقلابی به کشورهای دیگر سرایت می کند و ملت ها جذبشان می شوند، این باورها به پیشبرد انقلاب ها کمک و امواج جدیدی از خیزش های انقلابی را با هدف هایی مشابه خلق می کند. نگارندگان درصددند مفهوم صدور انقلاب را در دو انقلاب کلاسیک قرن هجدهم و بیستم که به دو سنت لیبرالیسم و مارکسیسم تعلق دارند، مقایسه و همانندی ها و ناهمانندی های آن دو را بررسی کنند.

چکیده ندارد.

نانسی فریزر در این مصاحبه توضیح می‌دهد که چگونه دستورکار چپ برای برقراری عدالت اجتماعی توسط آنچه «نولیبرالیسم مترقی» می‌نامد، ربوده شده است. او به کاوش در این مساله می‌پردازد که یک اقتصاد سیاسی مارکسیستیِ موشکافانه چگونه می‌تواند چپ را به مسیری رهنمون شود که از طریق یافتن دستورکاری در خورِ روزگار کنونی، حمایت توده‌ها را مجددا کسب کند. فریزر معتقد است نیروهای چپ باید از طریق مداخلات سیاسی، بازی‌های هراس‌افکنانه‌ای که لیبرالیسم با واژه «پوپولیسم» راه می‌اندازد را به‌شکلی راسخ عقب برانند.