جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در مطالعه تطبیقی ​​تئودیسه کارما و تئودیسه کفاره، که توسط برخی از الهی‌دانان هندو و مسیحی توسعه یافته است، این مقاله استدلال می‌کند که آن‌ها بینش‌های غایت‌شناختی را ارائه می‌کنند که در آن افراد در رنج و رنج دنیوی خود پاک، تطهیر و کمال می‌شوند. یک تئودیسه کارما با این تصور عمل می کند که نوعی تناسب بین رنج شر گذشته و حال وجود دارد، حتی اگر چنین همبستگی هایی فقط توسط یک حکیم روشن ردیابی شود یا برای خدای دانای کل شناخته شود. عرفای مسیحی نیز آنقدر به دنبال توضیح رنج نیستند که رنج را با عذاب مسیح بر روی صلیب یکی می دانند، و چنین رنجی را به عنوان بخشی از سفری واحد تصور می کنند که در آن عشق آنها به مسیح خالص می شود. به این ترتیب، هر دو سبک تئودیسه از منابع عقلانی برای هدف تبیین استفاده می کنند، در حالی که به طرفداران خود یادآوری می کنند که درک متزلزلی که آنها به دنبال آن هستند باید به عنوان جزء جدایی ناپذیر مشارکت فعال آنها در احساس رمز و راز الهیاتی تلقی شود که در بر می گیرد، و در عین حال فراتر، وجود محدود آنها.