جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مقاله حاضر به تحلیل دو سیاست یکسان سازی نرخ ارز و سیاستهای ارزی پس از آن در ایران می‌پردازد. علی‌رغم اینکه سیاست یکسان‌سازی نرخ ارز در سال 1372 در جهت صحیح بود، ولی عدم هماهنگی بین سیاست ارزی و دیگر سیاست‌های کلان از مهم‌ترین عوامل شکست این سیاست محسوب می‌شود. سیاست یکسان‌سازی نرخ ارز در این سال مابه‌التفاوت نرخ ارز بازار و نرخ ارز رسمی را کاهش داد ولی این کاهش به قیمت افزایش نرخ تورم تمام شد. برای به حداقل رسانیدن هزینه تورمی سیاست یکسان‌سازی نرخ ارز باید قبل از اجرای این سیاست، اصلاحاتی در ساختار بودجه دولت به وجود می‌آمد. این مقاله همچنین نشان می‌دهد که حرکت نرخ ارز واقعی مبتنی بر بازار در اقتصاد ایران گویای تغییر در شرایط بنیادین اقتصاد بوده است و این واقعیت را نشان می‌دهد که مسؤولین اقتصادی در مواجهه با نرخ‌های دورقمی در دو دهه گذشته، می‌بایست نوعی انعطاف‌پذیری در نظام ارزی ایجاد می‌نمودند. مقاله نشان داده است که هر چند آثار سیاست یکسان‌سازی نرخ ارز در سال 1381، در آینده مشخص خواهد شد، ولی نگرانی‌های جدی وجود دارد که افزایشهای شدید در بودجه دولت در این سال نهایتا باعث از بین رفتن آثار مثبت این سیاست بر اقتصاد کشور شود.

گسترش حیطۀ کاری شرکتهای تولیدی و خدماتی چند ملیتی منجر به افزایش تجارت جهانی شده و پدیدۀ نوینی با عنوان تولید جهانی و جهانی شدن را به همراه آورده است. امروز جهانی شدن پدیده ای همه گیر شده و معدود کشورهایی هستند که هنوز به سازمان تجارت جهانی نپیوسته اند . کشور ما نیز به دلیل ضرورت گسترش صادرات غیرنفتی و ایجاد رقابت در تولیدات داخلی خواهان آن است که به این مجموعۀ عظیم بپیوندد.