جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

محور اصلی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را ایده جمع بین اسلامیت و جمهوریت تشکیل می‌دهد که به عنوان ابتکار ارزنده امام (ره) در قرن بیستم شناسانده می‌شود. با این حال این ایده که در ایران عینیت یافته است، در گذر زمان موضوع جریان‌های فکری متعدد و متفاوتی قرار می‌گیرد که در این میان دیالوگ‌های انتقادی به دلیل نوع نگاه و حجم آنها از اهمیت بیشتری برخوردارند و لازم می‌آید تا پیروان جریان فکری وفادار به این الگو، به بررسی آنها و سپس ارائه پاسخ‌های درخور همت گمارند. در این مقاله نویسنده به گونه شناسی رویکردهای فکری موجود در جریان انتقادی پرداخته و تلاش دارد تا ملاحظات مربوط به ایده و الگوی «جمهوری اسلامی» را در دو سطح «اسلامیت» و «جمهوریت» شناسایی و تبیین نماید.

قانون اساسی یکی از مهم‌ترین نهادهای سیاسی مدرن و مرجع تغییرات ساختاری دولت و قوانین نهادسازی سیاسی‌ در کشورها می‌باشد.از منظر نظریه سیاسی،هرچه فضای مفهومی و معرفتی اصول،مفاد و سیاسی قانون اساسی از جامعیت،شفافیت و انسجام و صراحت برخوردار باشند،به‌همان میزان فرایند نهادسازی سیاسی،مشکلات و هزینه‌ کمتری خواهد داشت.قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به دلیل روشن شدن ابعاد مفهومی،رویکردهای مختلف‌ تدوین‌کنندگان و نیز کشف ظرفیت‌های نهفته آن نیازمند بازخوانی در پرتو نظریه سیاسی است.بدین‌معنا که ما نیازمن مراجعه مکرر به قانون اساسی جهت درک ظرفیت‌های آن و سمت و سو بخشیدن به تحولات مربوط در زمینه‌ نهادسازی سیاسی در آینده هستیم. «نظریه سیاسی تنها به دو قلمرو سنتی«تفکر سیاسی»و «فلسفه سیاسی»محدود نمی‌شود.بلکه نظریه بر این‌ فرض استوار است که شکل‌گیری مفاهیم سیاسی در درازمدت به شکل‌گیری نهادهای سیاسی می‌انجامد»