جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: سورن کی یرکگارد به دنبال این بود که معنای مسیحی بودن را روشن کند. او به این نتیجه رسید که برای مواجهه با «پارادوکس مطلق» که به عنوان موجودی تغییرناپذیر وارد شده و در تاریخ بشریت دگرگون می‌شود، تعریف می‌شود، رابطه‌ای یک به یک با خدا لازم است. دیدگاه مبهم کی یرکگور از الهیات نظام مند مسیحی شامل مشغله ای با بیان الهیاتی است که توجه را از وظیفه اساسی دستیابی به رابطه شخصی با عیسی مسیح منحرف می کند. از سوی دیگر، الهیات پل تیلیش مبتنی بر رابطه سه گانه هستی، نیستی و خود هستی (خدا)، آموزه نمادها، و تفسیر مجدد از تجسم است. این پرسش‌ها و نگرانی‌های یک فرهنگ را با پیام مسیحی به معیارهای معینی از مقبولیت مرتبط می‌سازد که از نظر تیلیش، باید «اصل پروتستانی» را برآورده کند، و تصریح می‌کند که یک نظام الهیاتی هم پیام مسیحی کنونی را بازگو می‌کند و هم تصدیق می‌کند که این بیان مجدد نمی‌تواند بیان قطعی و نهایی آن پیام الهیات در محاکمه نشان می‌دهد و ارزیابی می‌کند که آیا و تا چه حد، الهیات تیلیش معیارهای مقبولیت خود را برآورده می‌کند. یک الهیات قابل قبول باید از نظر منطقی سازگار و عاری از ابهام باشد. بخش پایانی کتاب به بررسی دیدگاه های هر نویسنده از دیدگاه دیگری می پردازد.

در اینکه ایمان به خداوند عقد و حالتی قلبی است که برای مؤمن امنیت می‌آورد و در رأس همۀ ایمان‌های جزیی آدمی قرار دارد و سعادت‌بخش است، هیچ‌گونه سخنی نیست؛ ولی ارائۀ مشخصه‌های متعلق ایمان یعنی صفات خداوند، برای بحث در یکی از اساسی‌ترین مسائل کلام اسلام و مسیحیت ضروری خواهد بود. در این میان پل تیلیش متأله اگزستانسیالیست مسیحی، با بیانی پیچیده و ابهام‌گونه از خدا و صفات او و نیز بیان ایمان، مشخصه‌هایی از جمله دلبستگی بی‌قید و شرط و نهایی؛ غایت قصوای حیات و عمل کل شخصیت آدمی و نیز عمل آگاهانه و موضوع آزادی را برشمرده است،گرچه وی درزمرۀ ایمان‌گرایان اعتدالی است، تعریف وی از ایمان با ویژگی‌های پیش‌گفته متناقض‌نماست، دلبستگی نهایی به امری نامشروط یا با صفاتی محدود یا رمزآلود، همچنین مسئلۀ ایمان و ارادۀ آدمی و جذبۀ ایمان و حالت وجد منبعث از آن در مؤمنان، از جملۀ مواردی است که در آثار پل تیلیش با رویکرد کلام اسلامی امکان نقد و بررسی دارد. در این مقاله در پی اثبات دو مسئله هستیم: نخست) اینکه مطلق و نامتناهی بودن ذات خداوند، به‌معنای نبود صفات حقیقی و واقعی برای خدا نیست؛ دوم) ایمان در همۀ مراحل خود، ارادی و از سر اختیار است.