جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این پژوهش تلاشی است برای بررسی روابط بین باور دینی و اومانیسم عصر روشنگری در فلسفه هگل و گروهی از متفکرانی که در دهه 1840 به طرق مختلف با اندیشه او ارتباط داشتند. این کتاب با مطالعه راه هایی آغاز می شود که هگل با نشان دادن اینکه درک مدرن از انسان به عنوان سوژه ای آزاد و منطقی، قدرت و اعتبار خود را از اتحاد خدا و وجود انسان در تجسم به دست آورده است، به تکامل اومانیسم واقعی مسیحی پرداخت. بقیه این مطالعه به دو شکل مختلف مخالفت با هگل مربوط می شود: اول، شاگرد انتقادی هگلیان جوان و موسی هس، که اصرار داشتند که تصور هگل از اومانیسم مسیحی نادرست است، زیرا اعتقاد دینی لزوماً با یک دیدگاه روشن مخالف است. آگاهی از شر اجتماعی و عزم برای از بین بردن آن؛ دوم، مخالفت مذهبی با روشنگری در اندیشه شلینگ و کی یرکگور، که بر تعالی خداوند از عقل بشری و بی اهمیت بودن تاریخ سکولار تأکید می کرد. در سالهای منتهی به انقلاب 1848، سنتز هگل به نفع ادعای اومانیسم الحادی یا ماورایی دینی رد شد. فصل اول، پس از بحث در مورد نقد هگل جوان از تأثیرات اجتماعی و سیاسی مسیحیت، به بررسی اتحاد باورهای دینی، فلسفه نظری و وضعیت عقلانی در نظام بالغ هگل می پردازد.

از خودبیگانگى«alienation»  یکى از مهمترین مسائل انسان شناختى است که در رشته هاى گوناگون علوم انسانى از جمله جامعه شناسى، روان شناسى، فلسفه و حتى روان پزشکى مورد توجه قرار گرفته است. اگر چه این موضوع در جهان با نام تئوری انتقادی شناخته شده ولی در تعالیم اسلامی نیز از ابعاد مختلفی به آن پرداخته شده است. این واژه با نظریات مارکس در توصیف طبقه کارگر وارد سازمان ها شد و اگر چه از آن زمان تاکنون شکل های متعددی از «از خودبیگانگی» مورد نظر اندیشمندان چپ گرا بوده است ولی اصل موضوع همیشه بوده و به آن توجه ویژه ای شده است. در مقاله حاضر علاوه بر بیان مقدمه ای بر «از خودبیگانگی» به مقایسه بین قرآن و اندیشمندان پیشرو تئوری انتقادی از جمله هگل، مارکس و ... پرداخته شده است. در این پژوهش ابتدا با توجه به شباهت این موضوع در اندیشه صاحب نظران مسلمان و اندیشمندان پیرو مکتب هگلیان جوان پرداخته شده است. سپس ضمن بررسی این موضوع از دیدگاه قرآن نگرش های مختلف با همدیگر مقایسه شده اند. این مقایسه در قسمت نتیجه گیری ارائه شده است.