جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ابوالمکارم رکن الدین علاء الدوله احمد بن محمد بن احمد بیابانکی یکی از بزرگترین مشایخ صوفیه و از شاعران و نویسندگان اواخر قرن هم و اوایل قرن هشتم هجری است. زندگی شیخ در یکی از جنگ ها تغییر کرد که علّت آن جذبه ای بود که بوی رسید و متنبه شد و زندگی وی به در مرحله تقسیم شد: مرحله اول از تولد تا بیست و چهار سالگی و مرحله دوم از بیستو چهارسالگی تا زمان وفات اوست. شیخ در تصوّف پیرو اعتدال بود و از فرقه «کبراویّه» پیروی می‌کرد. پیر و مرشد وی شیخ نورالدّین عبدالرحمن اسفراینی کشرقی بود. در سال 697 اجازه ارشاد یافت. چراغ زندگی وی در شب بیست و دوم رجب(736 ه. ق) پس از هفتاد و هفت سال در برج احرار صوفی آباد خاموش شد. از نتایج طبع فیاض وی کتاب مکاشفات مشهور است و آثار متنوع و ارزنده ای به زبان های فارسی و عربی تألیف و تصنیف کرد. از جمله چهل مجلس از ملفوظات شیخ بود و سرگذشتی عبرت آمیز، و سیمایی صادق به عرفان و تصوّف، و جامع شریعت و طریقت است. این رساله نه تنها سرگذشت و آراء و قضاوت های سیاسی و اجتماعی و صوفیانه ی پیر سمنانی است، بلکه ازجهتی می توان آن از کتاب های رجالی صوفیّه به شمار آورد. در واقع مطالبی که باید در یک مجلس مذکور شده، در حلقه و اجتماع مدیران ابراز نشده، بلکه در هرمقامی و در هر وقتی که مناسب می دیده، فواید برای ارشاد سالکان بیان می کرد که به نوعی مقامه گویی است و طریق مقامات و احوال را بیان داشته است. ابواسماعیل عبدالله بن منصور الانصاری الهروی معرو ب پیر هرات و پیر انصار ملّقب به شیخ الاسلام از دانشمندان و عارفان قرن پنجم(هـ. . ق) است وی از اعقاب ابوایوّب انصاری است. آثار خواجه را بیش از بیست و چهار اثر دانسته اند که مهمّ ترین آن ها رساله صد میدان که یکی از دقیق ترین آثار عرفانی است. این کتاب در واق فقه اللغه میادین و منازل سکوک است که از هر منزل، منزل دیگر را به وجود می آورد، و مراحل سیر و سلوک را از توبه شروع و به بقا ختم می‌کند. مقامات را بار اوّل در صد میدان یکجا و برای هر مرتبت آن هر مقام، به ده درجه می رسد،همه هزار مقام می‌شود. خواجه عبدالله در سال (481 هـ . ق) در سن هشتاد و پنج سالگی دذشت و در گازرگاه (ده کیلومتری هرات ) به خاک سپرده شد.

ورود اسلام به هند و تاثیرات آن در جوامع هندی نقش بسزایی داشته و مهمترین نقش را عرفا و متصوفان و فقها داشته اند. مشایخ سلسله های سهروردیه، چشتیه و قادریه و نقشبندیه در شبه قاره در میان مردم حرمت و محبوبیت خاص داشتند و عرفا و علما راه ورود به اسلام و قلوب مردمان این سرزمین را گشودند و بسیار در بسط آموزه های آن در سرتاسر این سرزمین پهناور کوشیدند.یکی از پیروان فرقه چشتیه، سید اشرف جهانگیر از شهر سمنان ایران است که در قرن هشتم برای پیوستن به عالم عرفان و تصوف به هند مهاجرت می کند و بعد از طی مسافت طولانی و گذر از شهرهای مختلف هند، به مرشد و پیرش شیخ علاء الحق می رسد و پس از سال ها آموزش بنا به دستور مرادش در شهری کوچکی بنام کچوچا ساکن می شود و طرفداران بسیاری پیدا کرده و در آنجا به بسط اسلام و تصوف می پردازد و فرقه ای بنام اشرفیه به او منتسب است که پیروان بسیاری بالغ بر 4 میلیون نفر در هند و دیگر کشور ها دارد.در این مقاله به زندگی سید اشرف سمنانی و تاثیر او در در میان هندیان و شهر کوچک و ناشناخته ای بنام کچوچا در نزدیکی احمدآباد و لکهنو پرداخته می شود.