جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه لباس را به‌عنوان شیوه‌های سوبژکتیزه‌کننده باکتی یا عبادت هندو معاصر، و وسیله‌ای برای تجسم که بدن الهی، انسانی و اجتماعی را در انجمن بین‌المللی آگاهی کریشنا (Iskcon) شکل می‌دهد، بررسی می‌کند. بدن اجتماعی ایسککن به عنوان فضایی از حرکات و احساسات که از شبکه ای از بدن و مواد برای دستکاری کارآمدی فناوری و کنترل جریان الوهیت استفاده می کند، تحلیل می شود. فناوری یا مطالعه تکنیک ها به عنوان کمکی در ایجاد و حفظ ارزش ها و روابط عبادی تلقی می شود. فداکاری بیشتر به عنوان «صمیمیت مؤثر»، یک رابطه حسی و عاطفی با الهی است که کانالی برای ارتباط، تبادل و امکان رستگاری ایجاد می کند. با نگاهی به یک لنز متنی، گسترش جهانی و موعظه Iskcon با کتاب مقدس مرتبط است. در عوض، من پیشنهاد می‌کنم که مفاهیم فلسفی باید در عمل روزمره مورد مذاکره قرار گیرند و جانبازان به همان اندازه بر کارآیی غیرگفتمانی مواد و اعمال تکیه کنند. فدائیان قدرت و حضور امر مقدس را از طریق ملموس بودن شکل و ویژگی‌های فیزیکی خدا، و ناملموس بودن کیفیت‌هایی که از طریق عمل و نوآوری به دست می‌آیند، تجربه می‌کنند. اعمال لباس پوشیدن و لباس دوزی، فدائیان را با واسطه کردن مرزهای متخلخل بین خود و جهان، ایجاد روابط بین الاذهانی و شکل دادن به افراد به شیوه ای موقعیتی، متحول می کند. با ردیابی حالات متمایز عبادت در سراسر فضای معبد و خانه و لباس بدن انسان و خدا، استدلال می‌کنم که عبادت فرآیندی روزمره جهت‌گیری و مقیاس‌بندی است. چنین فرآیندهایی می‌توانند با ارتباط دادن مقوله‌های درونی/بیرونی و دنیوی/آخر دنیا به جای دادن فداییان در منظر دینی معاصر کمک کنند. من پیشنهاد می‌کنم که مطالعه لباس به‌عنوان عبادت می‌تواند به ما کمک کند تا بفهمیم مردم چگونه از مواد برای ارتباط با خدا استفاده می‌کنند و مفاهیم ارزش و کارآمدی را که جامعه دینی جهانی را پیوند می‌دهند، روشن می‌کند.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه بر آموزش دینی معاصر در سیستم دولتی انگلستان و ولز تمرکز دارد. این کتاب تأثیر معرفت‌شناسی، صورت‌بندی‌های الهیات و دینی و فلسفه تربیتی را در زمینه افول مدرنیسم و ​​ظهور همزمان برنامه‌های پسامدرنیسم و ​​رئالیسم انتقادی بررسی می‌کند. در این زمینه در حال توسعه، مسئله توانایی تربیت دینی برای امکان ظهور فهم دینی اصیل مطرح می شود. در بخش اول، منشأ آموزش دینی بین سال‌های 1944 و 1988 به عنوان منشأ سنت مدرنیسم لیبرال که از عصر روشنگری نشأت گرفت، شناسایی شده است. خطوط اساسی معرفت‌شناختی دوگانه مدرنیسم شناسایی می‌شوند و نشان داده می‌شود که چگونه اینها باعث ایجاد درک تجربی-بیانی لیبرالی از ماهیت دین می‌شوند. به شیوه ای مشابه، مدرنیسم به طور خاص اشکال مدرنی از فلسفه آموزشی را ایجاد می کند. تعلیم و تربیت دینی انتخاب کرده است که در این مبدأ مدرنیستی کار کند و مفروضات غیرانتقادی را مطرح می کند که وابسته به بحث های فلسفی، دینی و آموزشی مدرن است و در نتیجه قادر به حفظ یکپارچگی موضوع خود نیست. در بخش دوم، ماهیت پاسخ‌های ساختارشکنانه پست مدرن به محدودیت‌های مدرنیسم، همراه با درک ماهیت دین که چنین واکنشی ایجاد می‌کند، ترسیم شده است. پیشنهاد می‌شود که اجرای یک برنامه آموزش دینی در این محیط جایگزین نیز نمی‌تواند عدالت دین را رعایت کند. در بخش سوم، پاسخ رئالیسم انتقادی به مدرنیسم بیان می‌شود و پیامدهای آن برای درک ماهیت دین مورد بررسی قرار می‌گیرد. فلسفه تعلیم و تربیت در درون رئالیسم انتقادی همراه با چارچوبی بازنگری شده برای تربیت دینی پیشنهاد شده است که بتواند از یکپارچگی دین، هم از نظر تنوع ذاتی و هم از نظر درک ذاتا واقع گرایانه آن، حمایت کند.

ترجمه ماشینی : طیفی از تفاسیر و تخصیص‌های فرهنگی تعبیه‌شده، مصر فرعون را در مرکز دیدگاه‌های رقیب گذشته خود قرار داده است. علیرغم ماهیت مستند جذابیت گسترده و همیشگی مصر، تحلیل کمی از احیای و بازسازی دین فرعونی وجود دارد که توسط مصرشناسی ناشناخته مانده است، یا با رویکردهای «تجدیدنظرطلبانه» «عرفانی» ترکیب شده است. این پژوهش دکترا به منظور پرداختن به این شکاف در درک مصر شناختی از دریافت معاصر دین فرعونی، به چالش کشیدن مفاهیم کنونی از علامت گذاری مرزهای دانشگاهی، و بازجویی از مفاهیم میراث و میراث که در چارچوب گفتمان غرب در مورد جهان باستان است، انجام شده است. این اثر با استفاده از یک مطالعه قوم‌نگاری چند سایتی که بازتابی از رسانه شرکت‌کنندگان در آن است، یک پایگاه داده اصلی از بیش از 40 بازیگر (شامل شخصیت‌های کلیدی، مانند بنیان‌گذاران و نویسندگان معبد) را ارائه می‌کند که در "مستمر کلیت" شیوه‌های بازسازی و احیاگر قرار دارند. . این به طور انتقادی پاسخ ها را بررسی می کند، آنها را در چارچوب درک فعلی مصر شناختی قرار می دهد، در حالی که مراقب هنجارهای پوزیتیویستی نهادینه شده، و تمرین هژمونیک و تقلیل گرای به کارگیری یافته های نظریه «بیش از» است. این پروژه دوقطبی‌بندی‌های کنونی بین رویکردهای «ارتدوکس» و «جایگزین» به مطالب مصری را مشکل‌ساز می‌کند، که در عوض نشان‌دهنده تداوم پاسخ‌ها از تلاش‌های محافظه‌کارانه برای «اصالت» در یک طرف، به خوانش‌های التقاطی کمتر انحصاری و انتخابی‌تر در سوی دیگر است. . جالب اینجاست که هنگام مخالفت با اتهامات مثبت گرایی خود مصر شناسی، مشخص شد که این رشته در رویکردهایش به مطالب مذهبی مصری کمتر تعریف شده و کمتر «محافظه کارانه» نسبت به آنچه در حال حاضر توسط «بیگانگان» و آکادمی تصور می شود، دیده می شود. در حالی که اشاره شد که مفاهیم مصر شناسی به عنوان یک علم پوزیتیویستی "سخت" در حال افزایش است و احتمالاً اجتناب ناپذیر است، کمک های ارزشمند از تجربیات پدیدارشناختی پزشکان کیمتیک شناسایی شده است، جایی که آنها درک ما را از موضوعات کلیدی مانند تابو، هویت و تقوا برجسته می کنند.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه به بررسی دین در زمان مورخان لاتین لیوی، تاسیتوس و آمیانوس مارسیلینوس می پردازد. تفاوت آن با اکثر پیشینیانش در این است که اساساً بر تمایز دین به عنوان یک نظام معرفتی متمرکز است تا یک مسئله ساده «باور» یا «رد». برای این منظور، بخش‌های مختلف ارائه مطالب دینی را بررسی می‌کنند و تلاش می‌کنند تا سبک و زبان هر مورخ را در فهم دین به‌عنوان یک نظام دانش تفسیری ادغام کنند. این بررسی بینشی را در مورد جزئیات و مناسبات بیانیه های دینی در متون نویسندگان مربوطه و (به میزان کمتر) در جوامع آنها فراهم می کند. استدلال می شود که هر مورخ بت پرستی را به گونه ای می سازد که الگویی معنادار از اعمال دینی به طور خاص برای فضای سیاسی و اجتماعی که به آن تعلق داشت ارائه می کند: به جای تلاش برای ارائه یک بازنمایی «عینی» و «دقیق» از دین. که مورخ یا با آن موافق است یا مخالف)، او در حال طراحی و تجسم الگویی است که کم و بیش سنتی است: نظام های دینی در این نویسندگان به منظور آموزش به خواننده است. به این ترتیب، مسائل مربوط به «باور» یا «شک گرایی» نسبتاً اضافی و نابهنگام هستند. در عوض، تحلیل ظریف‌تری از سطوح مختلف تبعیض ظاهر می‌شود: برای مثال، استدلال می‌شود که وجود اعجوبه‌ها به‌عنوان منادی عذاب و بدخواهی خدایان هرگز مورد تردید قرار نمی‌گیرد (همانطور که اغلب ادعا شده است) بلکه آنچه در خطر است مورد تردید قرار نمی‌گیرد. این است که آیا اقلام خاص به آن دسته تعلق دارند یا خیر. به نظر می رسد که بیان هر گونه اظهارنظری در مورد مسائل دینی به منزله به دست آوردن درجه بالایی از اقتدار است: بنابراین جنبه های شایستگی و شخصیت نویسندگی باید در مقایسه سه روایت بسیار متفاوت در نظر گرفته شود. دین یک نظام تفسیری پیچیده و یک وجه اصلی تاریخ نگاری بود. از قضا مورخانی که در اینجا مورد بررسی قرار گرفتند، به دور از مخالفان قوی، احتمالاً قوی‌ترین متحدان ادبی مذهب مدنی روم بودند.

ترجمه ماشینی: من در این پایان نامه قوی ترین تضمین قضایی برای حق فردی برای آزادی مذهب یا عقیده را که با اصل آزادی برابر سازگار است، بیان می کنم. با انجام این کار، من یک مفهوم کاملاً لیبرال از آزادی مذهبی را تأیید می کنم، که به برخی از باورها و اعمال به دلیل ارزش ابزاری آنها برای افرادی که آنها را در اختیار دارند و درگیر آنها هستند، مرتبط حقوقی می داند. این تصور کاملاً در تضاد با آنهایی است که باورها و عملکردهای خاصی را از نظر قانونی بر اساس برخی کیفیت های ذاتی مرتبط می دانند. بنابراین، در یک دولت لیبرال، دامنه حق آزادی مذهب یا عقیده با معنایی که افراد برای عقاید و اعمال خاصی قائل می‌شوند تعیین می‌شود. تعهد لیبرال به رفتار با افراد به‌عنوان افراد آزاد و برابر که قادر به شکل‌دهی، بازنگری، و تعقیب تصورات خوداصلاحیت‌آمیز از خوب هستند، باید بدون توجه به معیارهای دیگر، باورها و اعمال مربوط به این حق را شناسایی کرد. تلاش های ستودنی قضایی و علمی برای تحقق بخشیدن به این آرمان، ناخواسته به مفاهیم غیر لیبرال دین بازمی گردد تا مشخص شود که آیا یک عقیده و/یا عمل، در چارچوب یک دعوای خاص، توسط حق مورد بحث حمایت می شود یا خیر. برای رفع این کمبود، لازم است از آنچه من رویکرد غالب می نامم که معافیت های فردی را که از طریق ارزیابی عینی باورها و آزمون صداقت فردی تخصیص داده می شود، تأیید می کند، اجتناب کرد. در عوض، پارادایم لیبرال زمانی به بهترین شکل ارائه می شود که قضات از هرگونه اطلاعاتی در مورد اعتقادات خاص مدعیان و/یا انگیزه های اعمالشان بی بهره باشند. این برخورد قضایی با حق آزادی مذهب یا عقیده به بهترین وجه به ویژگی جهانی آن احترام می گذارد و پتانسیل آن را به عنوان یک حق عمومی برای آزادی آشکار می کند.

ترجمه ماشینی : در پدیده جهانی (دوباره) ظهور دین در مباحث عمومی، یکی از برجسته ترین موضوعاتی که جوامع مسلمان معاصر با آن مواجه هستند، چگونگی ارتباط بین میراث حقوقی و سیاسی ایجاد شده در سیاست های پیشا مدرن اسلامی با نظم سیاسی است. دولت های مدرنی که اکنون مسلمانان در آن زندگی می کنند. این مطالعه به دنبال ایجاد چارچوبی برای پرداختن به این موضوع با استفاده از دو منبع است. اولی درک تفسیری از تاریخ زمینه های مسلمانان است که به ویژه بر تنوع دیدگاه ها در مورد آنچه اسلام دستور می دهد که همیشه بخشی از تجربه مسلمانان بوده اند و تمایز بین اقتدار سیاسی و دینی-حقوقی که در عمل در این زمینه ها شکل گرفته است، تأکید می کند. محیط ها منبع دوم انواعی از نظریه لیبرال معاصر است که این مطالعه آن را توسعه داده و «عدالت به مثابه گفتمان» نامیده است. بحث اصلی این است که نظریه لیبرال، و عدالت به‌عنوان گفتمان به‌ویژه، اگرچه ممکن است در محیط اجتماعی و فرهنگی متفاوتی پدید آمده باشد، می‌تواند از نظر هنجاری در زمینه‌های مسلمانان برای روابط، دین، قانون، دولت و جامعه مفید باشد. ابتدا استدلال می‌شود که زمینه‌های مسلمانان با مسائلی مشابه آنچه که نظریه لیبرال از آن پدیدار شد، مواجه است. علاوه بر این، استدلال می‌شود که هم زمینه‌های مسلمان و هم نظریه لیبرال پویا و پیوسته در حال توسعه هستند و این پویایی مشترک به این معنی است که ممکن است فضایی برای همگرایی این دو وجود داشته باشد. درست همانطور که زمینه‌های مسلمانان از نظر تاریخی توسعه یافته است (و امروز نیز به رشد خود ادامه می‌دهد) در مورد الزامات نظریه لیبرال نیز همین گونه است و این ممکن است به انتخاب‌های لیبرال اجازه دهد به گونه‌ای انجام شود که انکار میراث مسلمانان نباشد.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه به بررسی پروژه های اصلی روانشناسی دین می پردازد که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم مطرح شد. این استدلال می کند که طرفداران این رشته فرعی در تلاش بودند تا علم دینی جدیدی را راه اندازی کنند، علمی که به نظر آنها با علم(های) دین(ها) که در نیمه دوم قرن نوزدهم ایجاد شده بود تفاوت اساسی داشت. متفکرانی مانند ماکس مولر، سی پی تیله، ای.بی. تایلور یا آلبرت رویل گمان می‌رفت که تازگی روان‌شناسی دین در شناسایی تجربه‌ای دینی عمدتاً عاطفی و ماقبل فکری به عنوان جوهره دین و در توسعه ابزارها (مانند پرسشنامه) و مفاهیم (مانند تبدیل، عرفان) است که با آن آن تجربه را بررسی کنید پس از یک دوره شکوفایی در دو دهه اول قرن بیستم، روانشناسی دین در دهه 1930 شروع به افول کرد. من استدلال می‌کنم که این افول تا حدی نتیجه ناتوانی در حفظ یکپارچگی نظری موضوع مطالعه روان‌شناسی دین بود، به طوری که این رشته یا در روان‌شناسی عمومی منحل شد یا به خودی خود به یک الهیات خصوصی تبدیل شد. فصل 1 به تشریح راه هایی که در آن علوم دین توسط نظریه پردازان فوق الذکر قرن نوزدهم ساخته شد، به طور خاص به چندین سخنرانی گیفورد و تعدادی از مورخان برجسته ادیان فرانسوی نگاه می کند. فصل 2 با بررسی متون روانشناسان آمریکایی مانند ویلیام جیمز، E.D. بحث های پیرامون مفهوم تبدیل و ارتباط آن با مفهوم احساس را بازسازی می کند. استارباک یا جیمز اچ لوبا. فصل 3 شکل‌گیری مفهوم «عرفان» را در روان‌شناسی دین فرانسوی‌زبان، عمدتاً با نگاهی به آثار تئودور فلورنوی، هانری دلاکروا، تئودول ریبات و پیر ژانت بررسی می‌کند. فصل 4 به بررسی C.G. روانشناسی دین یونگ.

ترجمه ماشینی: این تحقیق دکتری مرتبط با عمل به طور مقایسه ای رابطه بین غذا و اعمال مادی مذهبی چندین جامعه مذهبی در ایلینگ، حومه ای در غرب لندن را بررسی می کند. اینها شامل یک کنیسه، یک معبد هندوهای سریلانکا، یک مسجد، یک سیک گوردوارا، یک کلیسای انگلیکن، یک کلیسای کاتولیک رومی چندفرهنگی و یک کلیسای پنطیکاستی با تنوع قومیتی است. این تحقیق حول توسعه یک پروژه هنری به نام Spiritual Flavours متمرکز است که شامل یک مجموعه عکاسی، یک فیلم بیست و هشت دقیقه‌ای و یک کتاب عکس دستور پخت است. در حالی که مجموعه‌های عکاسی از رویکردی رسمی برای کشف ترتیبات فضایی هم‌گرایی در ساختمان‌های مذهبی استفاده می‌کنند، کتاب عکس و فیلم بر روایت‌های شخصی تمرکز می‌کنند و طیف متنوعی از تجربیات صمیمی غذا و معنویت را در فضاهای خانگی و عبادی گرد هم می‌آورند. این فیلم همچنین با استفاده از تکنیک اسپلیت اسکرین و اختلاط خلاقانه صداهای آشپزی و نیایش، تجربه ای ریتمیک و چند حسی را با ایجاد همزمانی ها و ناهمزمانی های بصری و صوتی در بین سه قهرمان اصلی ایجاد می کند. این پایان نامه با رویکردی بسیار میان رشته ای، برگرفته از فرهنگ های بصری، مطالعات فرهنگی و علوم اجتماعی، انواع دانشی را که هر یک از این عناصر بصری به صورت جداگانه و ترکیبی تولید می کنند، تحلیل می کند. در اینجا، به طور خاص از ادبیات مربوط به دین مادی، در مورد غذا، حافظه و حواس، و از عملکرد، استفاده می‌کند تا محوریت غذا را در اعمال مذهبی روزمره به روش‌هایی که از اعمال مادی درگیر در خود فرآیند خلاقیت جدایی‌ناپذیر است، کشف کند. این مبنایی برای تجزیه و تحلیل بیشتر روشی است که پروژه درک «چند دینی» از اعمال مذهبی آشپزی به عنوان اعمال حسی، عاطفی و تجسم یافته (معنوی) ایجاد می کند. همچنین چگونگی تلاقی این ابعاد با سایر ابعاد فردی و اجتماعی-فرهنگی، مانند تجربیات مهاجرت، هویت، خانه و اجتماع. این تحقیق همچنین یک کاوش اصلی از فرصت‌ها و چالش‌های تمرین بصری به‌عنوان عمل تحقیقاتی ایجاد می‌کند. این به درک روش‌های خلاق مشارکتی کمک می‌کند که چگونه خروجی‌های آن روابط چند دینی جدید ایجاد می‌کند و دانش تحقیقی را منتشر می‌کند که برای شرکت‌کنندگان و جوامع درگیر و همچنین مخاطبان گسترده‌تر پاسخگو و معنادار است.

ترجمه ماشینی : ویتگنشتاین و هایدگر هر دو ادعا می‌کنند که گزاره‌ها، موقعیت‌ها و کنش‌ها فقط در یک دیدگاه اساساً درگیر معنا دارند. مفهوم «درگیری» اساساً به اهداف ارجاع می دهد، به طرح ها کمک می کند، بر خلاف نگرش نظری، که فقط به ویژگی های اشیایی اشاره می کند که یا قابل درک هستند یا به طور علّی به چیزهای قابل درک مرتبط هستند. دیدگاه آنها با برداشت سنتی از معنا در تضاد است، و آنها به مشکلات مختلفی در رابطه با آن اشاره می‌کنند که به عقیده من، در فلسفه تحلیلی پسا ویتگنشتاینی حل نشده است. هر دو متفکر موافقند که برای معنادار بودن مشارکت به این معناست که دلایلی به صراحت برای عاملی که آن را انجام می‌دهد مورد تقاضا قرار گیرد. هایدگر استدلال می‌کند که برای امکان‌پذیر شدن این امر، باید کلیتی از دخالت‌های ممکن، که او آن را «جهان» می‌نامد، پیش‌فرض کرد. با این حال، چنین جهانی فقط برای موضوعی می تواند وجود داشته باشد که اساساً بر اساس این کلیت درگیر پروژه ای است. من استدلال می‌کنم که ویتگنشتاین با این دیدگاه، اگر کمتر به صراحت، موافق است، همان‌طور که در ضد دکارتی بودن برداشت او از معنا و ذهن نشان داده شده است. من نتیجه می‌گیرم که محل توافق بین ویتگنشتاین و هایدگر برداشت آنها از انسان است که اساساً دارای آزادی هستند که در هر عمل معنادار مورد استناد قرار گیرند. این آزادی موضوع، جهان و رابطه اساسی بین آنها را خلاصه می کند. این آزادی به منزله امکان ورود (و خروج) به هر عمل معناداری مربوط به یک موقعیت است. این یک نتیجه ضروری از دلایل صراحتا خواستار برای ورود به یک مشارکت معنادار است. آنچه ویتگنشتاین و هایدگر موفق به نشان دادن آن می شوند محدودیت نگرش نظری است - ناتوانی ذاتی آن در توضیح معنا و ساختارهای الزاماً مرتبط با آن: سوژه درگیر، و کلیت درگیری معنادار احتمالی با موجودیت ها. این امر برخی از پیش فرض های متافیزیکی و هستی شناختی و تلاش های علمی برای توضیح زبان، ذهن و رفتار انسان را مورد انتقاد قرار می دهد.