جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : تز اسپینوزا مبنی بر مونیسم غیر تقلیل در پاسخ انتقادی به نظریه های ذهنی دوگانه گرایانه و ماتریالیستی قبلی مطرح شد. او ثنویت را با توجه به خدا-طبیعت و ذهن- بدن رد می کند، با این حال اصول او ذهنیت را تا جایی که ممکن است بدون از دست دادن مونیسم برجسته می کند، و آگاهی او را نشان می دهد که مونیسم (هویت صفت) تقلیل ناپذیری ذهنی را تهدید می کند. محدودیت‌هایی که اسپینوزا برای حفظ تقلیل‌ناپذیری ذهنی اعمال می‌کند و انسان‌ها را به بیان جزئی یک تفکر و جوهره بسط می‌دهد، تنشی بین استقلال ذهنی و هویت ذهن-بدن ایجاد می‌کند. با این حال، من پیشنهاد می‌کنم که در حالی که این یک مشکل جدی فلسفی باقی می‌ماند، درجاتی از تنش باید در هر مونیسم غیر تقلیل‌دهنده‌ای که موفق می‌شود به ذهن وزنی برابر با فیزیکی بدهد، وجود داشته باشد، و این که حساسیت اسپینوزا به این نیاز آموزنده است. از سوی دیگر، من استدلال می‌کنم که نظریه ذهن اسپینوزا با تبدیل ذهن سنتی خدا به ذهن کل طبیعت به‌طور جبران‌ناپذیری آسیب می‌بیند، تا جایی که او از این ذهن خدا-یا-طبیعت به متناهی تعمیم می‌دهد. ذهن ها من معتقدم که اسپینوزا در توصیف ذهن‌های محدود به‌عنوان بیان‌های جزئی عقل نامتناهی «خدا» بین تصور غیرمتعارف خود از ذهن خدا به‌عنوان همه‌شمول و تصوری از ذهن خدا به‌عنوان تمام حقایق گیر می‌کند. من استدلال می‌کنم که با توصیف افکارمان به‌عنوان بخش‌هایی از ایده‌های کافی و درست «در خدا»، یعنی با ادعای آن‌ها (i) تا حدی قضاوت فوری را بیان کنیم. (2) برای داشتن حالتی از بدن ما به عنوان ویژگی ضروری محتوای بازنمایی آنها، و (iii) برای داشتن جایگاهی در یک پیوند ذهنی معین و قانونی، اسپینوزا بین دو دیدگاه ذهنی، یعنی تبیین متافیزیکی انسان، تنش ایجاد می کند. حالات ذهنی و تجربیات ذهنی معمولی ما. من استدلال می کنم که او به طور قابل قبولی نمی تواند مورد دوم را توصیف کند و بنابراین نظریه ذهن او رضایت بخش نیست.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه من سه هدف زیر را دنبال می کنم: اول، بیان و بررسی اظهارات ویتگنشتاین در مورد کنش داوطلبانه و به ویژه اظهارات وی در مورد ماهیت کنش آزاد و اراده آزاد. ویتگنشتاین استدلال می‌کند که اعمال ارادی نه با اراده‌های قبل از اعمال، بلکه با محیطی (ذهنی و رفتاری) که در آن رخ می‌دهند، متمایز می‌شوند، و او معتقد است که ابراز اعتقاد به آزادی اراده، بیان یک نگرش شخصی نسبت به انسان است. و اقدامات آنها دوم، برای توضیح کار ویتگنشتاین در مورد علیت و قانون طبیعی: او برای سازگاری نظریه قاعده مندی قوانین طبیعی (که قوانین طبیعی صرفاً قوانین جهانی را بیان می کنند) و آزادی عمل استدلال می کند، و همچنین از دو مفهوم متفاوت از علیت استفاده می کنیم. ، توالی منظم و ارتباط سببی. سوم، بررسی استفاده ویتگنشتاین از مفهوم «جنبه» و مفهوم «نگرش» مرتبط با آن، که نقش اساسی در برخی از استدلال های پیشین ایفا می کند. من کار ویتگنشتاین در مورد «دیدن جنبه‌ها» و به کارگیری این مفهوم را در فلسفه ریاضیات - که تاکنون کشف نشده بود - در نظر می‌گیرم، جایی که او استدلال می‌کند که شهود ریاضی شکلی از ادراک جنبه است. من همچنین نقش ادراک جنبه ای را در کار ویتگنشتاین در مورد ماهیت اعتقادات مذهبی و معجزات بازی می کند. من به سه هدف اصلی به ترتیب معکوس می پردازم و با مقدمه ای بر روش فلسفی ویتگنشتاین و هدف او برای کشف جنبه های گمراه کننده زبان شروع می کنم. من در تمام طول مدت تفسیر را تنها به عنوان وسیله ای برای تبیین یک مواضع متمایز و قابل دفاع فلسفی درگیر می کنم.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه بررسی فلسفه هنر فردریش نیچه است. پنج فصل آن با حوزه هایی مطابقت دارد که من دقیق ترین و جامع ترین مشارکت های فلسفی او را در این زمینه یافته ام. در هر فصل یک توضیح و نقد توسعه این مشارکت ها وجود دارد. در حالی که هدف من این نیست که نقطه به نقطه ایده های نیچه را به آن فلسفه هایی که پیش از او تثبیت شده اند تقلیل دهم، با توجه به اینکه فلسفه هنر او تا حد مهمی برانگیخته می شود، واکنشی علیه، یا افزایش آگاهانه آن. تئوری های امانوئل کانت و آرتور شوپنهاور، تحلیل و نقد پیشنهادهای فلسفی و هنری این مردان به شدت در فصول مربوطه به چشم می خورد. در دو فصل اول، من دو مشکل کلی در فلسفه هنر را که نیچه با آنها مطرح می‌کند، بررسی می‌کنم: ایده کانتی که لذتی که در قضاوت ذوقی وجود دارد، بی‌علاقه است، و نقش فرم هنری در توصیف زیبایی. اما در پرداختن به ماهیت و ارزش تک تک اشکال هنری است که نیچه متقاعدکننده ترین سهم خود را در فلسفه هنر انجام می دهد. در راستای تمرکز شخصی و نظری خود، فصل های سوم و چهارم شامل تحلیل هایی از فلسفه های موسیقی و نمایش تراژیک او است. من پروژه خود را با فاصله گرفتن از فرم های هنری فردی و نگاه به متافیزیکی که انگیزه نیچه را برای فلسفه ورزی در مورد هنر نشان می دهد، به پایان می برم. من خود را به شاخه‌ای از متاپکیزیک محدود می‌کنم - مسئله ظاهر در مقابل واقعیت - و نشان می‌دهم که پیچیدگی فلسفه هنر نیچه با توسعه درک او از ماهیت وجود ما رشد می‌کند.

ترجمه ماشینی : رد تاریخی کارل بارت از فلسفه در خدمت الهیات یکی از رویدادهای مهم الهیات قرن بیستم است. در نتیجه جدایی او از فلسفه از الهیات، کار کارل بارت به ندرت از نظر فلسفی جالب یا ارزشمند ارزیابی می شود. با این حال، ادعای ما این است که کارل بارت، به دور از تعقیب الهیات جدای از فایده فلسفه، در واقع یک رویکرد فلسفی، یعنی یک رویکرد دستوری به الهیات را اجرا می کند. واضح است که بارت قرابت های خاصی با فلسفه تحلیلی دارد. همانطور که نشان می‌دهیم، همچنین واضح است که الهیات بارت با آثار بعدی ویتگنشتاین قابل مقایسه است. به این ترتیب، نشان می‌دهیم که چگونه مقایسه آثار بارت با ویتگنشتاین و دیگر فیلسوفان ویتگنشتاینی، هدف دستوری و ویژگی علایق الهیاتی او را نشان می‌دهد. ما نشان می‌دهیم که برخورد بارت با مسئله وجود خدا و مسئله ارجاع مهم با اهداف و ویژگی‌های فلسفه دستوری متناسب است. ما همچنین با ایراداتی مواجه می‌شویم که اغلب بر علیه بارت وارد می‌شوند که قدرت استدلال ما را کاهش می‌دهد، یعنی اینکه بارت یک فیدیست یا واقع‌گرا است. سرانجام، ما به مفهوم پنهان بودن خدا باز می گردیم تا ماهیت دستوری الهیات کارل بارت را برجسته کنیم.