جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اندیشمندان از دیرباز در حوزه­ اثبات تحریف‌ناپذیری قرآن به دلایل گوناگون عقلی و نقلی تمسک جسته­اند. در این ‌بین، آیات 9 حجر و 41 فصلت، مهم‌ترین دلیل نقلی ایشان بر اثبات این مدعاست. آنان حفظ ذکر در آیه­ 9 سوره حجر و همچنین راه نیافتن باطل به قرآن را که در آیه 41 سوره­ فصلت آمده است، دارای اطلاق دانسته و دلیلی بر امکان نداشتن تحریف گرفته­اند. هرچند سوره­ فصلت دارای قرائنی در اثبات این معناست، اما آیه 9 حجر با تکیه‌ بر سیاق آیات ابتدایی­اش، بر حفظ مطلق قرآن دلالت ندارد بلکه صرفاً بر سلامت قرآن از مداخله جنّیان و تصرف آنان در وحی تا پیش از نزول بر قلب پیامبر (ص) ظهور دارد. افزون بر سیاق، دیگر قرائن درون‌متنی همچون آیات مشابه با آیه­ حفظ، اتهام جنون به پیامبر و قرائن برون‌متنی همچون اقوال صحابه و تفسیر برخی مفسران متقدم و متأخر مبنی بر تخصیص حفظ وحی به مرحله­ نزول را نیز می­توان به‌عنوان مؤیدی بر این دیدگاه برشمرد.