جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در حالی که بسیاری از محققان به مدیون بودن مارتین هایدگر به منابع عرفانی مسیحی و همچنین قرابت او با تائوئیسم و بودیسم اشاره کرده اند، الیوت آر. ولفسون ارتباطات بین اندیشه هایدگر و مطالب کابالیستی را گسترش می دهد. ولفسون با این استدلال که سنت باطنی یهودی بر هایدگر تأثیر گذاشته است، روشی جایگزین برای درک تاریخ فلسفه غرب ارائه می دهد. مقایسه ولفسون بین هایدگر و کابالا مفاهیم کلیدی مانند هرمنوتیک، زمانمندی، زبان، و هستی و نیستی را روشن می‌کند، در حالی که تأملات شگفت‌انگیزی در زمینه فلسفی مشترک آنها به همراه دارد. با توجه به درگیری هایدگر با ناسیونال سوسیالیسم و استفاده او از زبان یهودستیزانه، این خوانش‌های بدیع به دلیل کنار هم قرار دادن حوزه‌های گفتمانی نامتجانس قابل توجه‌تر هستند. درهم تنیدگی ولفسون با هایدگر و کابالا نه تنها درک هر دو را افزایش می دهد، بلکه عمیق تر، به عنوان اصلاحی اخلاقی برای قوم گرایی و ذات گرایی مربوطه آنها عمل می کند. ولفسون به طرز ماهرانه‌ای ظرفیت رستگاری اندیشه برای روشن کردن زمینه‌های مشترک در سنت‌های فلسفی به ظاهر متفاوت را نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی : این کتاب شرحی اساساً جدید از استدلال‌ها و مفاهیمی که فلسفه اولیه هایدگر را تعریف می‌کند، ارائه می‌کند و آنها را در ارتباط با فلسفه تحلیلی معاصر و تاریخ فلسفه قرار می‌دهد. ساچا گلوب با تکیه بر کارهای اخیر در فلسفه ذهن و سخنرانی های هایدگر در مورد افلاطون و کانت، علیه رفتارهای موجود از هایدگر در مورد غرض ورزی استدلال می کند و پیشنهاد می کند که هایدگر موضع منحصر به فردی را با توجه به محتوای مفهومی و بازنمایی تأیید می کند. او همچنین پیامدهای این امر را برای دیدگاه هایدگر در مورد حقیقت، واقع‌گرایی و «هستی» بررسی می‌کند. او در ادامه به بررسی کار هایدگر در مورد موضوع اساسی هنجارگرایی می‌پردازد و بر نظریه آزادی او تمرکز می‌کند و استدلال می‌کند که این آزادی است که دغدغه‌های وجودی هستی و زمان را به مفاهیمی مانند عقل، کمال و الزام پیوند می‌دهد. کتاب او دیدگاه جدیدی را برای دانشجویان هایدگر و تاریخ فلسفه قرن بیستم ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی : کتاب مشارکت در فلسفه پس از مرگش در سال 1989 منتشر شد. این کتاب، فلسفه هایدگر را در نمایی کاملاً جدید در برابر عقیده دریافت شده درباره هستی و زمان قرار می دهد، و همچنین پل مهمی را بین آثار قبلی و بعدی هایدگر تشکیل می دهد. بررسی دقیق و آموزنده جیسون پاول از این اثر بزرگ بسیار به موقع است. پاول مشارکت در فلسفه را در چارچوب کل مجموعه هایدگر و به ویژه در کنار سایر آثاری که در دهه 1930 می نوشت، قرار می دهد. او نشان می‌دهد که چگونه این کتاب مهم به تعریف اصطلاح «Sein» («هستی») ادامه می‌دهد و «زندگی» (در اینجا به معنای دینی) را به‌عنوان یک موضوع اصلی در کار هایدگر توسعه می‌دهد. پاول مروری کلی از اهمیت مشارکت، پیدایش و تولید آن، و همچنین تفاسیر کنونی و موقعیت آن در مجموعه آثار دریافتی درباره هایدگر در اختیار خواننده قرار می دهد. او به طور خاص چگونگی ارتباط این اثر با کارهای بزرگ هایدگر، هستی و زمان را بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که مشارکت‌ها در واقع گام بعدی در پروژه اصلی فلسفی هایدگر است که در اولین اثر اصلی او آمده است.

هنر و تکنولوژی ازجمله انبوه مقولاتی هستند که مارتین هایدگر به آنها پرداخته است. هنرهای صناعی دو وجه دارند: وجه هنری و وجه صنعتی که به تکنولوژی مربوط است. از طرفی، آنچه امروز به‌عنوان هنر و رشته‌های هنری شناخته می‌شود نزد یونانیان باستان جزئی از یک مفهومی کلی‌تر با عنوان «تخنه» (techne) تلقی می‌شد. از سویی دیگر تکنولوژی نیز هم به لحاظ ریشه لغوی و هم به لحاظ جایگاه مفهومی آن ریشه در تخنه یونانیان دارد. بنابراین هایدگر در تحلیل هر دو مفهوم مورد بحث (هنر و تکنولوژی)، از جایگاه مفهوم تخنه نزد متفکران پیشافلسفی یونان باستان بهره برده و نتایج کلی او در این دو حوزه با استعانت از همین خوانش او بوده است. در این مقاله روش تحلیل هایدگر که پدیدارشناسی هرمنوتیک است و همچنین نقدهای او به تاریخ فلسفه و متافیزیک ـ به‌ویژه در تحلیل مفهوم تخنه ـ راهگشا بوده و مواضعش در باب هنر و تکنولوژی با تکیه بر مفهوم تخنه در پرتو حقیقت روشن می‌شود. روش تحقیق در این مقاله بنیادی است که به صورت تحلیل محتوا انجام گرفته و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای صورت گرفته است. در این مقاله پرسش‌هایی که مورد پژوهش قرار می‌گیرند از این قرارند: 1. خوانش هایدگر از مفهوم تخنه در نزد متفکران یونان باستان چیست؟ 2. نسبت بین هنر و تکنولوژی با تخنه در دوران پیشافلسفی یونان باستان و نیز دوران معاصر چگونه است؟ هدف انجام این پژوهش تبیین جایگاه نگاه نقادانه به تاریخ فلسفه، خصوصاً در حوزه هنر و تکنولوژی معاصر است.

ترجمه ماشینی : اگر انسان ها را به عنوان حیوانات منطقی درک کنیم، خطر تضاد بین پیوند و آزادی وجود دارد: از یک سو، عقل باید در تعیین هنجارهای اعمال خود باشد - آزادی اینگونه محقق می شود. از سوی دیگر، به این هنجارها نیز باید نیروی الزام آور داده شود. با این حال، اگر بارها و بارها خودتان آن را تعیین کنید، به نظر نمی رسد چنین قدرتی قابل درک باشد. این تصور را ایجاد می کند که تعهد به هنجارهای مرتبط با عقل در تضاد با آزادی تعیین سرنوشت است. الکساندر برودنر برای غلبه بر این تضاد، ارتباط بین خودتعیین‌گری و انتقاد از خود را توضیح می‌دهد.

ترجمه ماشینی : بررسی روشنگر کتاب اول ژیل دلوز نشان می‌دهد که چگونه او بعداً مسئله ماندگاری را به مسئله تفاوت تبدیل کرد. علیرغم استقبال گسترده ژیل دلوز در سراسر علوم انسانی، تحقیقات در مورد کارهای اولیه او کم مانده است. تجربه و تجربه گرایی با مطالعه دقیق اولین کتاب دلوز، تجربه گرایی و ذهنیت، که به پروژه فلسفی دیوید هیوم اختصاص دارد، این شکاف را برطرف می کند. راسل فورد استدلال می‌کند که این اثر زمانی که صرفاً به‌عنوان مطالعه‌ای مستقل درباره هیوم خوانده شود، به خوبی درک نمی‌شود. اهمیت آن تنها در چارچوب یک مشکل بزرگ‌تر آشکار می‌شود که بر فلسفه مدرن اروپایی مسلط بوده و همچنان به آن اطلاع‌رسانی می‌کند: ساختار مفهومی یک گزارش صرفاً درونی از هستی. در حالی که اهمیت این بحث در تحقیقات معاصر شناخته شده است، تبارشناسی آن - از جمله جایگاه دلوز در آن - کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه دلوز مستقیماً درگیر مناظره‌ای مداوم بین معلمانش ژان وال و ژان هیپولیت بر سر تجربه و تجربه‌گرایی می‌شود، مداخله‌ای که رویارویی معروف بین عقل‌گرایی و تجربه‌گرایی را که منجر به فلسفه انتقادی کانت شد، دوباره به تصویر می‌کشد. دلوز به طور مؤثر می پرسد، اگر هیوم کسی بود که با چالش عقل گرایانه کانت از خواب جزمی تجربی خود بیدار شده بود، چه اتفاقی می افتاد؟